Το σωστό marketing για ένα δίσκο επιβάλει ένα δυνατό hit και ένα καλό επίπεδο για τα υπόλοιπα tracks έτσι ώστε και να δημιουργηθεί ο κατάλληλος θόρυβος αλλά και να ακουστούν καλές κριτικές και σχόλια που θα σπρώξουν τον κόσμο στην αγορά του. Κάτι τέτοιο συνέβη για παράδειγμα στο The W των Wu-Tang Clan. Από τη μια το Gravel Pit είχε κάνει κατάληψη στο airplay του MTV και από την άλλη ο υπόλοιπος δίσκος κέρδιζε τα θετικά σχόλια των κριτικών.
Ο Method Man όμως δεν τα κατάφερε να ακολουθήσει τη στρατηγική αυτή στο Tical 0. Παρ’ όλες τις συνεργασίες με ονόματα που είναι δυνατά χαρτιά στο χώρο του mainstream hip hop (βλέπε P.Diddy, Snoop Dogg, Missy Elliott, Busta Rhymes κλπ) δεν κατάφερε να έχει έστω ένα killer single μεταξύ των 17 κομματιών του cd και επιπλέον έχασε και την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί την ευφυή παραγωγή του RZA χρησιμοποιώντας τον πρακτικά μόνο σε ένα κομμάτι και επιλέγοντας για τα υπόλοιπα μια σειρά από πιο τετριμμένους παραγωγούς.
Τι συνέβη όμως στο μεταξύ από την προηγούμενη κυκλοφορία του, το Tical 2000; Κατ΄ αρχάς πέρασαν έξη χρόνια, διάστημα αρκετά μεγάλο για να ενταθούν οι προσδοκίες. Στο διάστημα αυτό ο Method Man έκανε αρκετά καλές δημόσιες σχέσεις, συνεργάστηκε με πολλούς και διάφορους, από τον Roni Size μέχρι τον Shaquille O Neil. Επόμενο είναι να έχει τόσους πολλούς προσκεκλημένους djs και mcs που το Tical 0 να μοιάζει με συλλογή.
Παίρνοντας τα πράγματα με τη σειρά, συναντάμε τον RZA στον εισαγωγικό track (όπου οι μια στις δυο λέξεις είναι 'Wu') και στο κλασικό Wu κομμάτι The Turn με τον Raekwon στα φωνητικά. Αυτή είναι μια από τις καλές στιγμές του δίσκου, όπως και What's Happenin' με τον καταιγιστικό Busta Rhymes, ή το ελαφρώς catchy Say What με την πληθωρική Missy Elliott και τον (ελαφρώς ενοχλητικό) P.Diddy. Aπό την παρέα των Wu συναντάμε ακόμα τον Ghostface Killah στο Afterparty που απλά 'ακούγεται' και δε φτάνει τα επίπεδα του δίσκου που ο Ghostface κυκλοφόρησε πρόσφατα.
Κάτι που να ξεχωρίζει στα υπόλοιπα κομμάτια είναι λίγο δύσκολο να εντοπίσουμε, όλα έχουν ξεκάθαρα beats και απλά ρεφρέν, ότι πρέπει για τα cabrio δηλαδή. Μόνη εξαίρεση ίσως το The Show με το Nashiem Myrick να δίνει ένα πιο σκοτεινό ρυθμό που ταιριάζει απόλυτα με τη βαριά φωνή του Method Man, ο οποίος έστω και στιγμιαία ξεφεύγει λίγο από τη θεματολογία σχετικά με sex&lifestyle.
Το Tical 0 μπορούμε να το θεωρήσουμε ως μια λάθος επιλογή στο cv του Method Man, άλλωστε γενικώς αμφιταλαντεύεται μεταξύ καλών και άσχημων επιλογών τα τελευταία χρόνια. Το κακό είναι ότι δεν αφορά ούτε καν τους οπαδούς των Wu, γιατί μοιάζει ελαφρώς απομακρυσμένος από τη συγκεκριμένη κολεκτίβα, παρά μόνο όσους αρέσκονται σε πιο καλογυαλισμένες hip hop παραγωγές του στυλ Snoop Dogg, P.Diddy κλπ.
