Σε μία βάση καλοκαιρινών, ποιητικών στίχων το τρίο από το Νάσβιλ προσεγγίζει την 80s synth pop, με τη δική του, πιο 90s dance άποψη.
Χωρίς την επίδειξη ιδιαίτερων ηχητικών ευρημάτων καταφέρνει να εντυπωσιάσει με τη θετικότητα και την σπάνια ομορφιά που διακρίνει τις αραχνιασμένες electro ιδέες του. Χωρίς να αποφεύγει το λούστρο -μερικές φορές είναι δε και ιδιαίτερα ζαχαρωμένο- ακούγεται ευαίσθητο και ρομαντικό, με ένα συνδυασμό Curve-Bjork-Erasure-Cocteau Twins που κερδίζει.
Σαν πρώτο ατού θα τοποθετούσαμε τα η-Bjork-συναντά-την-Liz Fraser φωνητικά της Annette Strean. Μια ως ερωτική σειρήνα που σε καλεί με όλη της δύναμη, μια ψιθυρίζοντας, ταιριάζει με την ασίγαστη φλόγα μας για τέτοιες εκφραστικές φωνές υπερφίαλης ομορφιάς.
Οι Venus Hum μπορεί να αποτίουν φόρο τιμής στους προαναφερόμενους, να ακούγονται και ως πρώιμοι Beloved σε κάποιες στιγνές, ως συνοδοιπόροι του Rhys Fulber, ή να ευλογούν τα σύνθι των 80s, αλλά η μουσική τους εκπέμπει πολύ περισσότερα συναισθήματα και είναι λιγότερο 'προγραμματισμένη' και πιο ζεστή, χάρις στα ονειρικά ηλεκτρονικά mid-tempo ηχοτοπία.
Και είναι αυτές οι λεπτομέρειες που κάνουν αυτό το δίσκο -μολονότι όχι από τους πιο original που θα ακούσετε- τόσο λαχταριστό, αλλά και ικανό να αναμετρηθεί με το χρόνο που συνήθως ξεπερνά τα αξεκαθάριστα ηχητικά απομεινάρια. Ευτυχώς εδώ, παρότι αφήνουν τις καταβολές τους να αναδυθούν ανεμπόδιστα, τις περνούν ένα χεράκι από το μίξερ, γνωρίζοντας βέβαια ότι έχουν και τις απαραίτητες πιασάρικες ποπ μελωδίες. Μην το αφήσετε να σας ξεφύγει...
