To soundtrack της ρομαντικής κομεντί από τον σκηνοθέτη των Boogie Nights και Magnolia, Paul Thomas Anderson έχει αναλάβει ο Jon Brion μέλος του cult supergroup The Grays στα 80s, αλλά και συνεργάτης των David Byrne, Lloyd Cole, Aimee Mann, Wallflowers, Elliot Smith, Eels, Jellyfish και πολλών άλλων.
Αρχικό συμπέρασμα: Η μουσική επένδυση του φιλμ από μόνη της, αν και υπερβολικά στυλιζαρισμένη, αρκεί για να σε ταξιδέψει. Το album είναι αρκούντως πολυσυλλεκτικό στον τρόπο που συγκεντρώνει και διαχέει το συναίσθημα, είτε με instrumentals με πλούσια έγχορδα και βαλσάκια ("Overture", "Third Floor Hallway" και "Punch Drunk Melody"), είτε με αναβιώσεις παρόμοιας αισθητικής κομματιών, όπως το "He Needs Me" από την πένα του Harry Nilsson και το film του Popeye από τα 80s, εδώ από την ηθοποιό Shelly Duval ("The Shining", "Time Bandits"), το Elvis Presley-ικό "Danny (Lonely Boy Blue)" (Conway Twitty), το "Waikiki", μια country μπαλλάντα που φέρνει στο μυαλό την Patsy Cline και το "Here We Go" του Brion που ισοροοπεί στην κόψη Elliott Smith/Beatles.
Τα πλούσια έγχορδα κυριαρχούν και οι γνώριμες μελωδίες "εδρεύουν" σε 50s και 60s ταινίες, easy listening, μπαρόκ επιρροές, μα και πιανο/jazz bar στιγμές ("Healthy Choice") ή εξωτικά ιντερλούδια ("Moana Chimes"). Μοιάζουν όλα με επίλεκτα διαμάντια ενός ευφάνταστου, σίγουρα με την τάση να δανείζεται, συνθέτη, ο οποίος όμως τα κάνει να μοιάζουν όλα απίστευτα λειτουργικά στην πλειονότητά τους, παρά τις διαφορετικές τους καταβολές.
Μουσικά, ως σύνολο, ίσως να μη συνιστά και κάποια σημαντική πρόταση, αλλά υπάρχουν (ρομαντικές) στιγμές της ζωής σας που όλος αυτός ο στυλιστικός, νοσταλγικός αχταρμάς θα σας φανεί πολύ πιο χρήσιμος από τις εμφανείς καταβολές του. Σίγουρα η μουσική δεν μπορεί να είναι "βολική", αλλά κι αυτό το γνωρίζει ο κύριος Brion δομώντας την έτσι, ώστε να μας δίνει και τα απαραίτητα άλλοθι. Σάμπως και ο David Holmes τα ίδια (και χειρότερα) δεν κάνει και μας παίρνει κάθε φορά τα μυαλά;
