Τις περισσότερες φορές τα καλύτερα έρχονται από εκεί που δεν τα περιμένεις. Θα μπορούσατε ποτέ να φανταστείτε ότι στο μακρινό Μπουένος Άϊρες υπάρχουν άνθρωποι που αρέσκονται να συνθέτουν και να παίζουν καταπληκτικό folk; Καλώς ή κακώς, οι περισσότεροι από μας έχουμε συνδυάσει την dark μουσική με την ευρωπαϊκή σκηνή και δη την βορειοευρωπαϊκή. Κι όμως υπάρχουν κι αλλού αξιόλογοι συνθέτες, απλά θυμηθείτε τους Μεξικανούς Hocico. Το μόνο που χρειάζεται σε μας είναι μια μικρή διάθεση για ψάξιμο. Αυτό έκαναν και οι άνθρωποι της Black Rain (άλλωστε αυτή είναι η δουλειά τους) και έφεραν για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκή διανομή το ντεμπούτο άλμπουμ των Kutna Hora, το οποίο πρωτοκυκλοφόρησε στην πατρίδα τους τον Αύγουστο που μας πέρασε.
Το Will Or Nothing αποτελεί ένα πραγματικό διαμαντάκι που ισορροπεί ανάμεσα στο dark wave και το neofolk με μια σαφή κλίση προς το δεύτερο. Η ατμόσφαιρα που καταφέρνουν οι τέσσερις Αργεντίνοι να δημιουργήσουν σε αυτό το δίσκο σπάνια συναντιέται στις μέρες μας. Ακουστικές κιθάρες, βιολί, φλάουτο και κρουστά αποτελούν την αφετηρία για ένα μαγευτικό, μελαγχολικό ταξίδι στο μακρινό μεσαιωνικό παρελθόν. Η φωνή, κι αυτή σαγηνεύει φέρνοντας -μερικές φορές- στο νου τον Ronny Moorings των Clan Of Xymox, και άλλοτε (σπανιότερα) τον Robert Smith. Το μουσικό ύφος πλησιάζει αρκετά εκείνο των Current 93 και των Death In June χωρίς όμως τις υπερβολές των πρώτων. Κι όλα αυτά από ένα συγκρότημα που μετρά μόλις δυο χρόνια ζωής...
Στιχουργικά δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε σε ποιο χώρο κινούνται: ο πόνος και η θέληση του πνεύματος κυριαρχούν στη θεματολογία τους ενώ τα διασκευασμένα ποιήματα των Nitzsche (Oratorium) και Rimbau (στο A Song From The Highest Tower) λένε πολλά. Ακόμα και το όνομα του συγκροτήματος είναι ενδεικτικό του κλίματος: Kutna Hora είναι το όνομα ενός μοναστηριού (γοτθικού ρυθμού) κάπου στη Βοημία, το οποίο χτίστηκε πάνω σε χώμα από τους Αγίους Τόπους. Κατά τη διάρκεια της επιδημίας της μεγάλης πανούκλας που αφάνισε χιλιάδες ανθρώπους στο Μεσαίωνα, πολλοί ετοιμοθάνατοι πήγαιναν εκεί για να αφήσουν την τελευταία τους πνοή θεωρώντας το χώμα αυτό ιερό. Τα πτώματα ήταν τόσα πολλά που ποτέ δεν στάθηκε δυνατό να θαφτούν. Πολλά χρόνια μετά κάποιος ηγούμενος συνέλεξε τα οστά τα οποία και αποτέλεσαν τον εσωτερικό διάκοσμο του μοναστηριού...
Από τα 13 κομμάτια του δίσκου είναι πραγματικά δύσκολο να ξεχωρίσεις καλά και κακά κομμάτια διότι απλούστατα κακά ...δεν υπάρχουν! Ωστόσο (και αδικώντας τα υπόλοιπα) από τις κορυφαίες στιγμές του album είναι το μελαγχολικά μελωδικό Hell Is A Place On Earth, το γεμάτο απογοήτευση Love, το The Fog όπου γίνονται φανερές οι Xymox επιρροές, η διασκευή στο παραδοσιακό ιρλανδικό Crazy Man Michael, το ζωντανό A Song From The Highest Tower, και το Friend. Η εμμονή σε 3-4 ακόρντα στα περισσότερα κομμάτια δεν φαίνεται ικανή να μειώσει ούτε κατ' ελάχιστον τον υπέροχο αυτό δίσκο.
