Το καινούριο πόνημα των Cave In είναι πολυσυλλεκτικό και τολμώ να πιθανολογήσω πως θα αρέσει σε αρκετούς νεαρούς -κυρίως αμερικάνους- μουσικόφιλους, ακόμα και σε αυτούς που δεν ειδικεύονται στον σκληρό κιθαριστικό ήχο. Είναι άλλωστε η πρώτη τους δισκογραφική κατάθεση σε πολυεθνική εταιρεία, με αποτέλεσμα την προσαρμογή του ήχου τους σε πιο pop-friendly πλαίσια. Και το τελευταίο, ανάλογα με τα γούστα και τη σχέση που είχατε με την μπάντα στο παρελθόν, μπορείτε να το δεχτείτε είτε σαν ενθαρρυντικό δείγμα, είτε σαν μία ένδειξη "ξεπουλήματος" και υποταγής στις απαιτήσεις του κεφαλαίου (λέμε τώρα...). Εξαρτάται καταρχήν, που βαδίζετε ιδεολογικά.
Στο καθαρά μουσικό κομμάτι όμως, να πούμε καταρχήν ότι εδώ συναντούμε μία πολυφωνία, όσον αφορά τις μελωδίες και τις μουσικές κατευθύνσεις της μπάντας. Ακούμε λοιπόν από τη μία κομμάτια σαν το Beautiful Son, που κάλλιστα θα μπορούσαν να είχαν γράψει οι Oasis (!) -όταν μάλιστα είχαν ακόμα συμπαθητικά πράγματα να μας προσφέρουν- σε συνδυασμό με τις πιο σκληρές στιγμές τους, όπως το Inspire. Ακόμα και στις τελευταίες όμως βάζουν ποπ πινελιές στην μουσική και τον ήχο τους, με αποτέλεσμα να πλησιάζουν περισσότερο ηχητικά τις δουλειές των Foo Fighters, παρά αυτές πιο σκληροπυρηνικών συγκροτημάτων του είδους.
Το άλμπουμ ξεκινάει με τον καλύτερο τρόπο. Το Stained Silver είναι ένα σπουδαίο κομμάτι, το οποίο έχει διακυμάνσεις στις εντάσεις και τις μελωδικές γραμμές του, οι οποίες κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατή. Πραγματικά εμπνευσμένη στιγμή!
Όμως, σύντομα ακολουθεί το Anchor με το μάλλον τετριμμένο στυλ γραφής του, με εισαγωγή που παραπέμπει σε pop-punk σχήματα της προηγούμενης δεκαετίας, σε συνδυασμό με στοιχεία από την nu metal σκηνή στο ρεφραιν. Πριν μπει το τελευταίο καλά τα πήγαιναν, αλλά με το που μπαίνει αυτό, η λέξη "κλισέ" είναι ιδανική για να το περιγράψει.
To Seafrost επίσης είναι μία ατυχής στιγμή. Φιλόδοξο, αλλά φλύαρο... Δεν τους πετυχαίνουν ακριβώς τα πειράματα με το μπάσο και τους κιθαριστικούς πειραματισμούς, με αποτέλεσμα ένα μάλλον αδιάφορο τραγούδι. Από την άλλη, το Youth Overrided θα μπορούσε να είναι η πιο ανάλαφρη μελωδία και ερμηνεία των Bush, όταν μάλιστα ακόμα ήταν στην ακμή τους. Από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Για το πανέμορφο Beautiful Son τα είπαμε και πιο πάνω. Πολύ όμορφο τραγουδάκι και σίγουρη ραδιοφωνική επιτυχία!
Κάπως έτσι κυλάει το σύνολο του άλμπουμ. Ενώ, γενικά το antenna είναι ένα άλμπουμ που ξεχειλίζει από νεανική ορμή και δυναμική, δυστυχώς δεν διαθέτουν όλες οι συνθέσεις του δίσκου ισόποσες δόσεις από αυτά, με αποτέλεσμα κάποιες να προσπερνούνται ελαφρά τη καρδία έπειτα από μερικές ακροάσεις. Κι ο λόγος είναι ότι δεν προσφέρουν κάτι το διαφορετικό, ώστε να είναι αξιομνημόνευτες.
Οι πραγματικά καλές στιγμές είναι οριακά περισσότερες από τις μετριότητες και σαν σύνολο το άλμπουμ μάλλον αδυνατεί να αποτελέσει μία συνολικά καλή πρόταση, για όλους όσους επιθυμούν να ακούσουν κάτι πραγματικά φρέσκο στο χώρο του σκληρού radio-friendly ροκ. Όσοι ήδη είναι φίλοι του ήχου, σίγουρα θα εκτιμήσουν περισσότερο κάποιες συγκεκριμένες συνθέσεις εδώ -εξ' ού και ο βαθμός.
Πάντως ακόμα και έτσι, πετυχαίνουν να τους τοποθετούμε δίπλα στα μεγάλα ονόματα του χώρου, όπως τους Foo Fighters, τους Queens Of The Stone Age και τους Audioslave.
