Το ντεμπούτο των Weekend Players είναι ένας αργός νικητής, μολονότι δεν μας πάει πουθενά που δεν έχουμε ξαναβρεθεί. Το "Pursuit of Happiness" κατοικεί στα ανάλαφρα οικοδομήματα της Dido, μα θα λέγαμε σαφώς με μεγαλύτερη μαεστρία και διάθεση να μην κάνει κοιλιά και αντλώντας το μέγιστο από τα genres στα οποία εμπλέκεται. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορούμε τελικά να διαπιστώσουμε τις προθέσεις του, αφού η έννοια της καλλιτεχνικής ύπαρξής του ταυτίζεται περισσότερο με το concept της συλλογής, μόνο που τα κομμάτια αυτά (ένα κι ένα) προέρχονται από το ίδιο άτομο.
Η cool house του "Into the Sun" και η στα ίδια επίπεδα συνέχεια του επόμενου single, "21st Century" μας έδωσαν λάθος αίσθηση γι'αυτό που μας περίμενε. Το τρίτο single και opening track του album μας διαφώτισε περισσότερο, καθώς είναι περισσότερο βαθιά στη διάθεσή του: Ατμοσφαιρική, chill-out μουσική που διαχέεται σε διαφορετικές ρυθμολογικές διαθέσεις (μια και φτάνουμε ως το drum'n'bass) με τα υπνωτικά και σαγηνευτικά φωνητικά της Rachel Foster να δεσπόζουν, κάνοντας τη Sade να νιώθει περήφανη για την παρακαταθήκη της.
Τα περισσότερα κομμάτια αποτελούν εκθέματα dowtempo ρυθμών, πιασάρικων μετα-club ασκήσεων, ισορροπιών που έχουμε συνηθίσει στους Everything But the Girl, μέχρι και στους Portishead κάνουν "παρέα" ("Angel") με μια χαρακτηριστική ευφορία που λειτουργεί καταλυτικά και για μας αγχολυτικά. Ακούστε τα "Jericho" και "Best Days Of Our Lives" (τα προτείνουμε με μεγαλύτερη ευχαρίστηση από τα singles) και θα καταλάβετε τι εννοούμε.
Υπεύθυνος γι'αυτό το μελωδικότατο και άκρως χαλαρωτικό δημιούργημα, που δεν αρνείται τις mainstream προθέσεις του, χωρίς να καταφεύγει -προκλητικά τουλάχιστον- σε συνταγές, είναι ο Andy Cato των Groove Armada που φροντίζει να ισορροπήσει το project του στη λεπτή αυτή γραμμή που το καθιστά από ενδιαφέρον ως κολλητικό σε μια ευρεία γκάμα ακροατών.
