Το πρώτο album με νέο υλικό από το The Ghost of Tom Joad του 1995 και πρώτο επίσης με την E Street Band σε δύο δεκαετίες, αρχίζει ακριβώς εκεί που τελείωσε το "Born in the USA", 18 χρόνια πριν. Είναι όμως το γνωστό θεματικό και ψυχολογικό του υπόβαθρο και περιεχόμενο ταυτόχρονα, που καθρεπτιζόμενο -ευτυχώς όχι με επιτηδευμένα δραματικό τόνο- του δίνει αυτή τη σχεδόν αριστουργηματική διάσταση.
Ο "boss" καταπιάνεται με όλο το φάσμα των συναισθημάτων, αλλά και των ανθρώπων που τα φέρουν, εμπλεκόμενοι έμμεσα ή άμεσα στην τραγωδία της 11/9. Από τα θύματα, ως αυτούς που άφησαν πίσω, κι από εκεί στον ανώνυμο βομβιστή που "θυσιάζει" τη ζωή του. Αναφορές σ'αυτά θα μπορούσε κανείς να πει ότι έχουν γίνει από πολλούς άλλους καλλιτέχνες, από τον Eminem, ως τον Alan Jackson, αλλά το "The Rising" είναι το πρώτο ολοκληρωμένο album και ίσως και το περισσότερο κοντινό στην καρδιά του μέσου Αμερικανού.
Χωρίς να καταλήγει να γίνεται προπαγανδιστικό, μπαίνει στην ψυχή του, ανακατεύει την πικρία με την ελπίδα που είχε τόσο ανάγκη, βλέπει τα πράγματα στο τέλος με τον απαραίτητο οπτιμισμό και ενισχύει το ηθικό του, προβάλλοντας τα θετικά στοιχεία που βγήκαν στην επιφάνεια, έστω και με τη βοήθεια αυτής της τραγωδίας. Τα στοιχεία της ενότητας και της αυτοθυσίας, με απλούς ανθρώπους να μεταμορφώνονται σε ήρωες, παίρνουν την επική διάσταση που τους αρμόζει και, όσο και να μας φαίνονται στην αρχή όλα αυτά υπερβολικά -όντας έξω από το χορό- στη συνέχεια είναι αναπόφευκτη η συγκίνηση.
Μουσικά, όλα είναι όπως τα άφησε. Γνώριμος, φιλικός, κλασικός Springsteen, o ήχος, με ελάχιστες εκπλήξεις. Folkίζον mid-tempo κιθαριστικό rock που συμπληρώνεται από μαντολίνα, έγχορδα και περιστασιακά beatboxes/λούπες, που όμως μπαίνουν πολύ διακριτικά, ώστε καλά καλά να μην το αντιληφθούμε.
Η παραγωγή πάντως του Brendan O' Brien (R.A.T.M., Pearl Jam και πολλοί πολλοί άλλοι) είναι εκ πρώτης άποψης συντηρητική, μέσα στο καθορισμένο από το "αφεντικό" πλαίσιο, αλλά ακόμα και στις λεπτομέρειες κάνει θαύματα -αυτό είναι το προσόν των μεγάλων παραγωγών.
Αδιαμφισβήτητα τα περισσότερα κομμάτια ανήκουν στις κορυφαίες στιγμές της καριέρας του, από τα uptempo rockers "Further On Up The Road", "Lonesome Day", "Countin' On A Miracle", ως το αέρινο "Waitin' on a Sunny Day" και τους μυστικιστικούς qawwali ήχους του "Worlds Apart".
Δεν πρόκειται να κερδίσει ούτε ένα οπαδό -τουλάχιστον εκτός Η.Π.Α.- αλλά θα μείνει κλασικό στη δισκογραφία του και θα ενθουσιάσει τους φίλους του.
