Ο Beck είναι ένας από τους μεγάλους καλλιτέχνες της εποχής μας. Ένας καλλιτέχνης που έχει περιδιαβεί τα μονοπάτια της folk με μοναδική επιτυχία, έκανε μαθήματα σύγχρονου funk ως μεταμοντέρνος-Prince, μπήκε στην country ζώνη και δημιούργησε σύγχρονη bossa nova και παράλληλα με αγάπες όπως το hip-hop και κυρίως τον πειραματισμό, έχει δείξει ότι ο δείκτης της μουσικής του ευφυίας είναι πολύ πιο πάνω από αυτό των περισσότερων σύγχρονων τραγουδοποιών του κόσμου.
Αν βάλουμε και το "Sea Change" στο ρόστερ μιας αλληλουχίας album που έχουν συγκεντρώσει διθυραμβικά σχόλια και από την online έκδοση που διαβάζετε, τότε μπορούμε να μιλάμε για έναν καταξιωμένο Αμερικανό καλλιτέχνη που στο μέλλον θα συγκρίνεται για τον πλούτο της δουλειάς του με τους μεγάλους του τελευταίου αιώνα.
Δεν έχει σημασία αν το "Sea Change" είναι καλύτερο του "Mutations" ή πόσο διαφορετικό είναι από το τελευταίο. Σημασία έχει ότι είναι άλλο ένα πανέμορφα φτιαγμένο album, πιο δύσκολο μεν και με λιγότερο το fun στοιχείο, αλλά παράλληλα λαχταριστό -ιδανική συντροφιά για τα απογεύματα και τα πρωινά της Κυριακής και, όταν χρειάζεται (αχρείαστο να'ναι!) στις στιγμές που η αυτοπεποίθησή μας θα έχει πέσει κάτω των επιτρεπτών ορίων, όταν ο χωρισμός μας κάνει να αναζητούμε τη μουσική συντροφιά ανθρώπων που ανοίγουν διάπλατα τα σωθικά τους. Είναι η πρώτη φορά μάλιστα που ο Beck ακούγεται τόσο προσωπικός, ειλικρινής, χύμα σε αυτά που νιώθει και λέει.
Παράλληλα όμως με την έλλειψη αυτοπεποίθησης που τον διακρίνει συναισθηματικά, μουσικά διαπιστώνει κανείς το αντίθετο. Είναι ένας ώριμος μουσικά και κυρίως φωνητικά Beck, ο οποίος δεν διακατέχεται από κανένα άγχος για να φτιάξει κάποιου είδους αριστούργημα και πολύ απλά και όμορφα μας παραδίδει έναν πανέμορφο δίσκο, ένα downbeat album γεμάτο με heartbreaking τραγούδια που ερμηνεύει ως ένας τροβαδούρος της εποχής μας.
Ο ήχος του είναι κυρίως country-blues, αλλά ξεφεύγει και από αυτό. Συνεχίζοντας την παράδοση τραγουδοποιών μεγάλων, ενώνει τις μελωδίες των Scott Walker, Tim Buckley, Nick Drake με τις παραγωγές των Air του Moon Safari. Τραγουδά για "helter-skelter mornings" σε ένα στρώμα ορχηστρικής ποπ με καταθλιπτικά χρώματα. Τα κομμάτια του πάντως είναι νέα, φρέσκα, όσα στοιχεία και να δανείζεται από το παρελθόν.
Πάντως θα πρέπει να σημειώσουμε ότι το Sea Change διαφέρει από το "Mutations" που μας έδωσε τέσσερα χρόνια πριν -είναι πιο ώριμος δίσκος. Δεν έχει τις ρίζες του στην late-'60s pop και την τροπική ψυχεδέλεια. Slide κιθάρα, μελαγχολικοί ρυθμοί ακουστικής κιθάρας, μπάσου και drums, glockenspiels φτιάχνουν κλασικά folk-rock κομμάτια με την ορχηστρική σάλτσα. Ο παραγωγός Nigel Goodrich ενισχύει το επικό στοιχείο και οδηγεί το αποτέλεσμα προς Neil Young και άλλοτε προς Mercury Rev ή Flaming Lips (να γιατί κάνουν και παρέα συναυλιακά τελευταία!) κατευθύνσεις. Γλυκά πλήκτρα, μεγαλομανή έγχορδα, αέρινα εφέ συμπληρώνουν το χαμηλόρυθμο, εσώψυχο σύνολο.
Εδώ λοιπόν έχουμε μαζεμένα λεπτά μουσικής που έχει τις ρίζες της στην αμερικανική country, την pop, την μπαρόκ ψυχεδέλεια, τη βρετανική folk των 70s, κι αν αυτοί οι όροι δεν σας λένε τίποτα, 50 λεπτά μουσικής γραμμένης απλά και από την καρδιά, με το παλιομοδίτικο χρώμα, τις προσθήκες εγχόρδων, αλλά και το σύγχρονο μυαλό του Beck, με στίχους που μιλούν για απώλεια, σύγχυση, μετάνοια: "Lonesome tears, I can't cry them any more / I can't think of what they're for / And they ruin me every time"... "Already dead to me now / 'Cause it feels like I'm watching something dying"...
Το δικό του breakup album, κι ένας από τους δίσκους που θα προσθέσουμε με καμάρι στη δισκογραφία του.
