Αν το UK Garage σας φέρνει στο μυαλό το τέλμα των Artful Dodger, Craig David και Mis-Teeq, ετοιμαστείτε για μια αποδομητική εκδοχή του. Πλήρη αυτή τη φορά, καθώς το ντεμπούτο single 'Has It Come To This?' (το χειρότερο κομμάτι του album!) δεν ήταν παρά ένα ξεγελαστικό πρόγευμα στα νερά του.
Η ολοκληρωμένη συλλογή του 21χρονου Mike Skinner, που κρύβεται πίσω από το act των Streets, δεν είναι παρά η καλλιτεχνική και δημιουργική εξύψωση και κατάρρευση του είδους. Πλήρως ιδιοσυγκρασιακό, μουσικά και στιχουργικά, το σύμπαν του Mike, αλλά παράλληλα τόσο χωμένο στη βρετανική κουλτούρα, τόσο εύστοχο, που θα έκανε τον Damon Albarn του "Parklife" και τον Morrissey να απορρήσουν πως μπορεί να αναπαραστήσει τόσο ζωντανά με αυτό τον un-pop τρόπο τον μέσο νέο συμπατριώτη τους.
Το μουσικό και στιχουργικό γαϊτανάκι, όμως, ξετυλίγεται σε μια ευρεία γκάμα θεμάτων. Κάτω από το βάρος μιας αξιοθαύμαστης πρωτογονικής ορμής, αλλά και με το τακτ που διακρίνει τον Βρετανό (κάτι σαν σφάξιμο με το γάντι...) και προσδίδει -ίσως και άθελά του- μια ιδιότυπη ειρωνική χροιά στον ξένο ακροατή, ο κύριος Skinner δίνει με ακρίβεια το στίγμα της γενιάς του, με κορυφαία στιγμή το 'The Irony Of It All', ίσως ένα από τα καλύτερα τραγούδια που ακούσαμε τα τελευταία χρόνια. Ένα εύστοχο Legalize it...
Κορίτσια, νύχτες ιδρωμένες, clubs, drugs, playstations, κεμπαμπτζίδικα, όσοι έζησαν (για λίγο ή πολύ) ή ζουν εκεί, θα αναγνωρίσουν ένα κομμάτι του εαυτού τους, που έμεινε στη χώρα αυτή. Πόσο μάλλον οι ίδιοι οι Βρετανοί, που όχι άδικα, το αποθεώνουν. Αναμνήσεις από την αποχή του acid house συνυπάρχουν... Περιττό να πούμε δε ότι όλα αυτά για τους άσπονδους φίλους των Βρετανών, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ακούγονται κινέζικα. Γιατί λοιπόν να παραπονιούνται για το ότι δεν πουλάνε εκεί (πέρα από τους ευνόητους λόγους), όταν η μαγεία σημαντικών τους album, πηγάζει από τα ίδια τα χαρακτηριστικά της εσωστρεφούς πολιτιστικής και μη κουλτούρας τους, και τα κάνει διαφορετικά;
Όπως η γενικευμένη (σε σχέση με αυτούς που αφορά) στιχουργική άποψη είναι αβίαστο προϊόν προσωπικών εμπειριών και όχι κάποιας εξαντλητικής μελέτης, όπως δείχνει, έτσι και η παραγωγή είναι κι αυτή απαλλαγμένη και από τον αρτίστικο δαίμονα, και από την εμπορική φόρμουλα από την άλλη, αλλά και από το hi-tech άγχος. Άξιο λόγου lo-fi στο βρετανικό garage δεν είχαμε μέχρι τώρα... Κάνει μπαμ βέβαια το γεγονός ότι τα beats γεννήθηκαν στον προσωπικό του υπολογιστή, αλλά εδώ μιλάμε για έναν 21χρονο που επιζητά να τα κάνει όλα μόνος και με το δικό του τρόπο. Και τελικά αυτή η ζύμωση που θα μπορούσε να καλύψει τις αδυναμίες της κάτω από την ταμπέλα του low budget, σε κερδίζει με την ιδιαίτερη ταυτότητά της.
Βοηθά βέβαια και η ποικιλία ρυθμών που σε αφήνει τσιτωμένο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Το 2-steps garage φωνάζει "παρών", αλλά και το drum n bass, και το hip-hop συνυπάρχουν αρμονικά στο μάγμα του Skinner που με το δικό του τρόπο ακολουθεί τη μουσική περισσότερο μονολογώντας, παρά ραπάροντας. Παρούσες είναι και η soul και το ska. Είτε μπαίνει στα χωράφια των Specials, είτε σ'αυτά των Massive Attack, η μουσική του είναι ξεχωριστή και δεν σου δίνει την αίσθηση του προσωρινού.
Δημιουργοί όπως ο 21χρονος έχουν κατακτήσει ήδη τις δικές τους προτεραιότητες. Ας ελπίσουμε ότι το χρηματιστήριο αξιών της βρετανικής μουσικής και τα άγχη/πάθη που κουβαλά, θα τον αφήσουν όσο το δυνατόν ανέπαφο.
