Μακριά από τον εκλεκτικισμό που διακρίναμε στο ACME και τις βουτιές στην electronica, το hip-hop και το funk που πραγματοποίησε με αρκετή επιτυχία καλλιτεχνικά, ο Jon Spencer επιστρέφει στο νέο του δίσκο με ένα παλιομοδίτικο, dirty rock 'n' roll. Το Plastic Fang είναι σαφώς ένα album που σου είναι αδύνατο να μαντέψεις την χρονιά γέννησής του και ίσως το είδε σαν μια ευκαιρία να επιστρέψει με τον ήχο που γνωρίζει καλά σε μια εποχή που το παρασηκώνει.
Επιθετικός ήχος, οι κιθάρες μουγκρίζουν, το χιούμορ παραμένει και οι εκούσιες ή ακούσιες comic book αναφορές παραπέμπουν σε ένα καλλιτέχνη με ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία που εδώ αφήνει τον εαυτό του να παρασυρθεί στις επιταγές ενός κακοκουρδισμένου, άναρχου ροκαμπίλυ ρολογιού, μιας μηχανής που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της. Οι Cramps συναντούν τους The Hives και τους White Stripes, αλλά με περισσότερα κλισέ.
Οι συντελεστές του σαφώς και περνούν υπέροχα (αλλά αυτό δεν το κάνει και εμπειρία σημαντική για τον ακροατή). Μαζί με τη μπάντα του υπάρχουν και σημαντικοί καλεσμένοι. Ο Elliott Smith προσθέτει τα φωνητικά του και μια δόση ευαισθησίας στο 'Tore Up and Broke' και οι Dr John και Bernie Worrell (Funkadelic) τζαμάρουν στο καλό 'Hold On', που μαζί με τα 'Down In The Beast', 'Shakin' Rock'N'Roll Tonight' αποτελούν τα highlights του δίσκου. Από κει και πέρα όμως βρίσκουμε επαναλήψεις και μέτριες στιγμές όπως τα 'Killer Wolf' και 'The Midnight Creep' που μόνο για b-sides θα έκαναν.
Σε καμία περίπτωση, βέβαια, δεν πρόκειται για ένα κακό album. Το fusion από blues, punk, funk και Elvis που ο Jon Spencer γνωρίζει άριστα να πλάθει, χωρίς ίχνος αμηχανίας, γεμίζοντάς το με πάθος, οργή, θόρυβο και συνεχείς κορυφώσεις, δεν είναι μια χαμένη υπόθεση. Ούτε και ο χαοτικός θόρυβος και η κλειστοφοβική παραγωγή μας ενοχλούν. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή τη φορά ο Jon Spencer δεν όπλισε το σχέδιό του κατάλληλα και η διάκριση των highlights ήταν μια δύσκολη υπόθεση σε ένα album που δεν αφήνει κάτι πίσω του, πέρα από συσσωρευμένη ενέργεια.
