Πιθανότατα θα υπάρξουν αρκετοί καθαρολόγοι που θα υποστηρίξουν ότι αυτό που κάνουν οι Τρίο Τεκκέ στο Σαμάς (το δεύτερο άλμπουμ τους μετά τα Ρεγγέτικα του 2009), αλλοιώνει και προσβάλει την παράδοση του ρεμπέτικου τραγουδιού. Γιατί ένα σχήμα που χρησιμοποιεί τζουρά, κοντραμπάσο και διάφορα σύγχρονα εφέ δεν είναι το πρώτο που έρχεται στο μυαλό ως «καταλληλότερο» για να πιάσει το νήμα από εκεί όπου το άφησαν ο Μάρκος Βαμβακάρης και ο Απόστολος Χατζηχρήστος. Όμως, αλήθεια, τι νόημα μπορεί να έχει η πιστή αναπαραγωγή ενός μουσικού ιδιώματος του παρελθόντος; Καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι, τελικά, η μόνη οδός προς το μέλλον περνάει απαραίτητα από το μπόλιασμα του παρελθόντος με ιδέες και τρόπους του σήμερα.
Οι Κύπριοι Αντώνης Αντωνίου και Λευτέρης Μουμτζής και ο Αγγλοχιλιανός Colin Somervell στήνουν λοιπόν στο Σαμάς ένα πραγματικά απολαυστικό πανηγύρι, βασιζόμενοι σαφώς περισσότερο –σε σχέση με το ντεμπούτο τους– σε δικές τους συνθέσεις (μόνο 4 από τα 12 κομμάτια είναι τώρα διασκευές) και με τη χημεία τους ακόμα πιο δουλεμένη. Τα κυριότερα χαρακτηριστικά του ύφους τους είναι το μπρίο, το χιούμορ, που δεν πηγάζει μόνο από τους στίχους αλλά και από το παίξιμο, και μια αδιόρατη αίσθηση «ακατέργαστου» που χαρακτηρίζει τον ήχο τους. Αυτή η τελευταία, μαζί με την αρμονική και μελωδική παλέτα την οποία διαχειρίζονται, είναι τα κύρια στοιχεία που παραπέμπουν στο ρεμπέτικο.
Είναι όμως οι «επεμβάσεις» που έχουν γίνει σε αυτήν την παλέτα που κάνουν τόσο ενδιαφέρον και πρωτότυπο το Σαμάς. Η αντικατάσταση του μπουζουκιού από τον τζουρά και ο τρόπος χρήσης του κοντραμπάσου και της ακουστικής κιθάρας προσδίδουν μια ανοίκεια αίσθηση στο άκουσμα, ενώ η προσθήκη βιολιού και ηλεκτροακουστικής επεξεργασίας σε διάφορα σημεία συμβάλλουν στον εκσυγχρονισμό του ήχου. Επιπλέον, υπάρχουν διάσπαρτες λεπτεπίλεπτες προσθήκες στοιχείων ρέγγε, τζαζ και ψυχεδέλειας, δημιουργώντας τελικά ένα πραγματικά ιδιαίτερο χαρμάνι.
Είχα καιρό να χαρώ τόσο αβίαστα μια ελληνική δισκογραφική κυκλοφορία. Οι Τρίο Τεκκέ με διασκέδασαν πραγματικά με το ανελέητο ράπισμα του παπαδαριού στο “Η Στολή Του Μπάτμαν”, με την ξεκαρδιστική αναφορά τους στη γνωστή θεωρία συνομωσίας στο “Κέμτρεϊλς”, με το ψυχεδελίζον “InDa” και τις, όλο ζαμανφού νοοτροπία, εκδοχές τους στα “Ο Αντώνης Ο Βαρκάρης” και “Πάμε Στο Φάληρο”. Στο κάτω-κάτω της γραφής, αυτό που εκπέμπουν οι τρεις μουσικοί στο Σαμάς είναι η καθαρή και φουριόζα χαρά της δημιουργίας. Πρόκειται για άλμπουμ που αξίζει να αναζητήσετε.
