Ο τίτλος Yojikevin δεν σημαίνει τίποτα. Σύμφωνα με το δελτίο τύπου, η λέξη προέκυψε από ένα παιχνίδι μεταξύ του Τόνυ και της Τερψιχόρης, των δύο βασικών μελών των Le Page, οι οποίοι παρουσιάζουν εδώ το πρώτο πλήρες άλμπουμ τους, έπειτα από δύο EPs και μπόλικες ζωντανές εμφανίσεις. Κατά κάποιον τρόπο, η «ελαφρότητα» που κρύβεται πίσω από τη μέθοδο επιλογής του τίτλου διέπει, κατά τη γνώμη μου, κι όλο το υλικό που περιέχεται σε αυτόν.
Τα πάντα σχεδόν στο εν λόγω άλμπουμ αναδίνουν μια παιδικότητα, μια καλώς εννοούμενη αφέλεια: από το εξώφυλλο, το οποίο παραπέμπει σε παιδική ζωγραφιά, μέχρι την απλότητα των τραγουδιών, μέσω και του ηχητικού περιτυλίγματος. Οι παραπομπές –συνθετικές και ενορχηστρωτικές– δείχνουν κυρίως προς ένα κομμάτι της ποπ και της φολκ της δεκαετίας του 1960, χωρίς να κάνουν απαραίτητα το όλο άκουσμα παλιομοδίτικο: οι ισορροπίες κρατούνται καλά δηλαδή. Το κυριότερο όμως χαρακτηριστικό του άλμπουμ είναι, νομίζω, ότι ακροβατεί πάνω στην λεπτή κόκκινη γραμμή που χωρίζει την κατακτημένη απλότητα από την απλοϊκότητα, χωρίς να αποφασίζει πού θέλει να «πατήσει» τελικά.
Το συνεχές ζιγκ-ζαγκ διέπει όλο το Yojikevin. Έπειτα από μια συμπαθητική έναρξη με το “Girl In The Woods” και μια έτσι-κι-έτσι συνέχεια με το “Bubble Bubble”, έρχεται η πρώτη πραγματικά καλή στιγμή με το “Maison Hantee” και τον Φοίβο Δεληβοριά να τραγουδά σε άψογα γαλλικά. Στη συνέχεια, οι Le Page μάς γειώνουν κανονικά με το “Early Summer”, για να μάς κάνουν να αναθαρρήσουμε αμέσως μετά με το “Failure”. Αυτή η «πατέντα» συνεχίζει μέχρι το τέλος, κάνοντάς σε να απορείς πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσο μεγάλα σκαμπανεβάσματα στην ποιότητα, πώς μπορούν να χωρούν στον ίδιο δίσκο σπουδαίες ποπ βινιέτες όπως το “Pac Man” και το “Rendez-Vous Dans Mes Reves” μαζί με ανολοκλήρωτες ή αδιάφορες προσπάθειες όπως το “Gloomy Morning” και το “You Are Always Late!”.
Είναι συμπαθές, σίγουρα, το Yojikevin. Οι Le Page αποδεικνύονται ικανοί σε μερικά σημεία να σε κερδίσουν με άνεση και το στυλ τους δεν πολυκυκλοφορεί, τουλάχιστον στην εγχώρια μουσική παραγωγή. Όμως το οποιοδήποτε στυλ –υποτίθεται ότι– πρέπει να υπηρετεί κι ένα άξιο λόγου περιεχόμενο, πράγμα που το ντουέτο δεν καταφέρνει πάντα εδώ. Ωραία είναι τα μεταλλόφωνα, τα toy piano και τα παλιά σύνθια, μάς ταξιδεύουν σε εποχές που κάποιες φορές νοσταλγούμε, αλλά δεν μπορούν να αποκρύψουν το γεγονός ότι ο Τόνυ και η Τερψιχόρη δεν είναι πια παιδιά...
