Έχουν ωραίο όνομα για μπάντα. Και ευτυχώς ο ήχος τους μόνο θόρυβο από παιδική χαρά δεν θυμίζει. Έχουν όμως και κάτι από παιδική χαρά. Ίσως τη φιλική ατμόσφαιρα, και τη διάθεση να «παίζουν» όλοι μαζί και να το χαίρονται, όπως θα έκανε μια παρέα παιδιών. Τους Playground Noise τους είχαμε προσέξει από το πρώτο τους single, το Sundays, το οποίο δεν ήταν και το πιο εντυπωσιακό ξεκίνημα, έδειχνε όμως ότι είχαμε κάτι να περιμένουμε από τα παιδιά απ’ την Πάτρα (όχι τα γνωστά). Ο ήχος τους είναι ένα ενδιαφέρον κράμα επιρροών, με πρώτα στη λίστα τα ονόματα των Arcade Fire, των Interpol και των Pains Of Being Pure At Heart. Σε αυτά προσθέστε και κάτι από Nick Cave, ίσως και Madrugada, και σβήστε τη μηχανή για οικονομία καυσίμου (στα ύψη έφτασε πια). Επίσης, από την άποψη του ύφους, νομίζω ότι οι Playground Noise θα μπορούσαν κάλλιστα να ’ναι κάποιο νορβηγικό γκρουπ: και λόγω αυτής της παγωμένης προφοράς του τραγουδιστή, και λόγω της μεγάλης δόσης μελαγχολίας που κουβαλούν μέσα τους οι σκανδιναβικές χώρες. Αυτό όμως που νομίζω δίνει αξία στο ομώνυμο πρώτο άλμπουμ των Playground Noise είναι ότι, ενώ η γενικότερη μελωδική κατεύθυνσή του δείχνει από πού έχουν αντληθεί οι επιρροές, το συγκρότημα δεν αρκείται απλώς σε μια πιστή, καλοπαιγμένη αναπαραγωγή τους. Κάνουν δηλαδή ένα βήμα πιο πέρα: βάζουν σε σωστά σημεία πολλά κομμάτια από διαφορετικά παζλ, πετυχαίνοντας στο τέλος να φτιάξουν το δικό τους πορτραίτο. Παίζουν λοιπόν με την αυξομείωση του λυρισμού τους επειδή το ελέγχουν, κι όχι επειδή μιμούνται κάτι. Άρα και πιο αυθεντικό δείχνει το όλο εγχείρημα και καλύτερα πατάει στα πόδια του. Το ταξίδι στην παιδική χαρά στάθηκε έτσι αρκούντως ικανοποιητικό, αν συνυπολογίσουμε ότι αυτή είναι η πρώτη «μεγάλη βόλτα» των Πατρινών. Μπαίνοντας στον προαύλιο χώρο συναντάμε το “April 24”, μάλλον το πιο πιασάρικο κομμάτι του δίσκου –δικαιολογημένα βρίσκεται στην αρχή του tracklist, καθώς τραβάει την προσοχή. Θα ’θελα να το ακούσω και ζωντανά, γιατί είμαι πολύ περίεργος να δω πώς θα έβγαινε η ερμηνεία. Σαν πρώτο παιχνίδι είναι πάντως καλό και μάλλον είναι το μήλο, το οποίο γυρίζει γύρω-γύρω στην παιδική χαρά, με κραυγές από «all I know is that you make me real» να σου παίρνουν το κεφάλι. Τώρα, κανονικά, στην παιδική χαρά δεν επιτρέπεται το κάπνισμα, αλλά το Last Cigarette επιτρέπεται και παραεπιτρέπεται –με την ερμηνεία να διαφοροποιείται από το προηγούμενο τραγούδι, ως προς το ότι ο τραγουδιστής τραβάει λίγο τα φωνήεντα και «κουράζει» λίγο τις λέξεις πριν τις εκφέρει σε μουσικό λόγο. Η τσουλήθρα ανήκει στα must μιας παιδικής χαράς, και αυτό τον ρόλο παίζει το “The Divers”. Μια τσουλήθρα που ξεκινά από πολύ ψηλά και καταλήγει πολύ σκοτεινά. Και βαθιά («We re busy with our lives, and we just don’t fucking care…»). Aργόσυρτη μελωδία, χορικό σχεδόν, με τα ντραμς να κρατούν καλή παρέα. Αν ο Πάνος Κοκκινόπουλος έψαχνε καινούργια τραγούδια για τον Κόκκινο Κύκλο του, τότε θα ’πρεπε να το ψάξει. Όπως όμως η τσουλήθρα έχει κάθοδο, έχει και άνοδο, γιατί, ως γνωστόν, ό,τι ανεβαίνει κατεβαίνει και αντίστροφα. Κάπου εκεί μπαίνει λοιπόν το “Today”, στην άνοδο δηλαδή, με θάρρος και τόλμη που δεν μας αφήνει να γλιστρήσουμε («Today the sun shines on me, I’ m lucky I’ m alive…»). Και από τραμπάλα; Η τραμπάλα πάντα έπαιζε εξισορροπητικό ρόλο. Ήταν το παιχνίδι της δικαιοσύνης, αφού όποια πλευρά κι αν είχε περισσότερο βάρος, η ισορροπία θεωρούταν δεδομένη. Έτσι, από τη μια πλευρά κάθεται στον δίσκο το “Distance” –«ιντερπολικό» κομμάτι, ειδικά η κιθάρα του– μαζί με ενδοσκοπικό και εσωστρεφές “Heart’s Circus”: λίγος ρυθμός από στρατιωτική παρέλαση, και αρκετή μελαγχολία. Από την άλλη πλευρά της τραμπάλας, την ισορροπία κρατάει από μόνο του το “Night-Blooming Cereus”, η ευχάριστη –ορχηστρική– έκπληξη του Playground Noise: σε μια υγρή ατμόσφαιρα, ένα βιολί διηγείται την παράξενη ιστορία του και θα παρακαλούσα να «λέει» και περισσότερες στην επόμενη δουλειά των Πατρινών. Σε ταξιδεύει. Δεν θέλει πολύ για να καταλάβεις ότι είναι το καρουζέλ της παιδικής χαράς, με τα αλογάκια να ανεβοκατεβαίνουν σε ένα σκοτεινό τέμπο. Τα παιχνίδια δείχνουν ανεξάντλητα, με το “Covered With Snow” να σε κερδίζει με τον στίχο του και την τρομπέτα να σε αποτελειώνει για το τέλος. Το “Whisper In My Head” γίνεται πιο λυρικό από τα προηγούμενα, με μια απαγγελία η οποία θυμίζει Διάφανα Κρίνα, ενώ οι δυνατές του κιθάρες σε κρατούν ξύπνιο τόσο λίγο ώστε να σε ξεπροβοδίσει το “Isolation”: το αποχαιρετιστήριο τραγούδι του άλμπουμ και το πιο μεγάλο σε διάρκεια, το οποίο ρίχνει τις αναπνοές πάνω στην ώρα που τελειώνει το παιχνίδι και έρχεται η «απομόνωση». Δεν χωράνε μελαγχολίες όμως, επειδή βράδιασε. Κι αύριο μέρα είναι… Εδώ θα ’μαστε να παίξουμε και πάλι.
