Ο Πουλικάκος αντιπροσωπεύει επάξια τον αρχετυπικό έλληνα ροκ σταρ, όμως οι ελάχιστες δισκογραφικές του καταθέσεις δεν συνάδουν με την πολύχρονη πορεία του. Ο Socos πάλι είναι ένας avant-garde κιθαρίστας και δημιουργός, με αξιόλογα άλμπουμ αλλά μικρή αναγνώριση από το ευρύ κοινό. Ακόμα, ο Νίκος Εγγονόπουλος –παρότι γνωστός ονομαστικά– δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει από την περιθωριοποίηση που στιγμάτισε πολλούς ποιητές της γενιάς του ’30, επειδή δεν έγραφαν γενικολογίες και παραήταν προχωρημένοι για τα αποστειρωμένα σχολικά βιβλία. Από όλα τα παραπάνω αντιλαμβάνεται κανείς πως κάποιοι ανοιχτοί λογαριασμοί φωνάζουν να πληρωθούν. Η Ύδρα Των Πουλιών έρχεται λοιπόν με αυτόν ακριβώς τον σκοπό. Το παραληρηματικό κείμενο του Πουλικάκου που συνοδεύει την έκδοση μπορεί να χάνει κάπου τη ροή του γραπτού λόγου, περιλαμβάνει όμως όλη τη συναισθηματική φόρτιση με την οποία φαίνεται πως αγκαλιάστηκε το εγχείρημα. Η χροιά του ίδιου παραμένει αξεπέραστη, είτε όταν φωνασκεί πίσω από αφηνιασμένες κιθάρες (“Στα Όρη Της Μυουπόλεως”), είτε όταν απαγγέλλει απαλά (“Η Ύδρα Των Πουλιών”). Πέρα πάντως από τον έτσι κι αλλιώς γοητευτικό ήχο της φωνής, οι ερμηνείες του είναι υποδειγματικές. Η βιωματική του σχέση με την ποίηση του Εγγονόπουλου και η όλη του τριβή με το κίνημα του υπερρεαλισμού (που ξεκινά από την έκδοση του λογοτεχνικού περιοδικού Πάλι το 1964) αφήνει εδώ μια στάμπα αυθεντικότητας, που δεν είναι απλά θέμα ταλέντου ή σωστής δουλειάς. Από την άλλη μεριά βρίσκεται ο Socos. Η παντελής έλλειψη ομοιοκαταληξίας που χαρακτηρίζει την ποίηση του Εγγονόπουλου, του επιτρέπει απεριόριστη ελευθερία στις μελοποιήσεις. Δεν ποντάρει στις στρωτές μελωδίες αλλά στη δημιουργία της σωστής ατμόσφαιρας και, μέσα από ποικιλία ήχων και εναλλαγές ρυθμών, πετυχαίνει να προσαρμόσει τη μουσική στη δυναμική του κάθε ποιήματος. Στο “Καράβι Του Δάσους” φτιάχνει ένα πολύ ωραίο ρεφρέν, στον “Μαθητευόμενο Της Οδύνης” σολάρει αριστοτεχνικά με ακουστική κιθάρα, ενώ στην “Ύδρα Των Πουλιών” δημιουργεί μια μπαλάντα η οποία καταλήγει σε ηλεκτρονική φρενίτιδα. Μια βάση βρίσκεται στο hard rock, ωστόσο ο όρος από μόνος του δεν δίνει ούτε τη μισή αλήθεια για το τι ακούμε εδώ. Υπάρχουν βέβαια κάποιες στιγμές φλυαρίας και άλλες που προδίδουν μια σύγχυση ως προς τον μουσικό προσανατολισμό. Δεν μειώνουν όμως τη γοητεία του άλμπουμ: αντιθέτως, προωθούν την εκφραστική ελευθερία που χαρακτηρίζει το έργο του Εγγονόπουλου –από τις ζωγραφιές του, μέχρι την ποικιλία εικόνων και συναισθημάτων που αναδύονται από τις λέξεις του. Αν έτσι το Ποτάμι του Γιάννη Μουρτζόπουλου στάθηκε η καλύτερη μελοποίηση της περσινής χρονιάς, η Ύδρα Των Πουλιών του Δημήτρη Πουλικάκου και του Socos θα είναι –εκτός απροόπτου– το σημαντικότερο πάντρεμα μουσικής και ποίησης που θα ακούσουμε φέτος. Ένα έργο υψηλής αισθητικής, το οποίο δύναται να βγάλει τα ποιήματα του Εγγονόπουλου από τα σκονισμένα ράφια των βιβλιοπωλείων, να συστήσει τον Socos σε ανυποψίαστους ακροατές και να διαφυλάξει τη μαγική φωνή του Πουλικάκου σαν πολύτιμη κληρονομιά της μικρής, πλην γοητευτικής, ιστορίας του ελληνικού rock.
