Περπατώντας ανυποψίαστος στο πεζοδρόμιο, χαζεύεις τα εξώφυλλα των περιοδικών του περιπτέρου και το μάτι σου πέφτει στο νέο CD του Πλούταρχου. Δεν εκπλήσσεσαι, το έχεις συνηθίσει πια. Άλλωστε και στο δισκοπωλείο βλέπεις περιοδικά, μπλουζάκια, τετράδια και πολλά άλλα τέτοια. «Θέλουμε ο κόσμος να το βρίσκει πιο εύκολα», δήλωσε ο τραγουστιστής στην πρόσφατη συνέντευξη τύπου. «Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία», είχε πει ο Σαββόπουλος… Τα Προσωπικά Δεδομένα του Γιάννη Πλούταρχου αποτελούνται από 19 καινούργια τραγούδια, από ισάριθμους δημιουργούς. Εδώ βρίσκονται όλα τα στοιχεία του σύγχρονου λαϊκού τραγουδιού που βάζει πρώτη προτεραιότητα τη διασκέδαση και την εκτόνωση: ζεϊμπέκικα για λεβέντες με πουκάμισα, τσιφτετέλια με μπιτάκια, ήχοι από τρομπέτες, ατμοσφαιρικές ερωτικές μπαλάντες και μπόλικος προγραμματισμός (μουσική από υπολογιστή). Όλα και τίποτα δηλαδή. Κανένα σαφές στίγμα, καμία ταυτότητα, μονάχα μια επίφαση λαϊκότητας, η οποία θα κρύψει σε κάποιους την έλλειψη αληθινής έμπνευσης. Οι στίχοι, από την άλλη, περπατούν σε δύο μονάχα δρόμους: αυτόν της υπέρτατης ευτυχίας –όπου ο έρωτας βρίσκει ανταπόκριση και όλα πάνε ρολόι– και αυτόν της απόλυτης καταστροφής, που αφήνει τον ήρωά μας μόνο και έρημο. Η καψούρα υπήρξε ανέκαθεν πηγή έμπνευσης για το ερωτικό τραγούδι, μόνο που εδώ οι στιχουργοί μένουν στην επιφάνειά της. Από ’δω κι από ’κει υπάρχουν κάποιες αξιοπρεπείς στιγμές: το “Χαστούκι Της Αγάπης” είναι ένα καλοφτιαγμένο ζεϊμπέκικο, ενώ το “Άνοιξέ Μου Να Μπω” αποτέλεσε το highlight των πρόσφατων εμφανίσεων του Πλούταρχου. Εκατοντάδες νέοι κάθε βράδυ έκαναν τη χαρακτηριστική κίνηση με το χέρι, που αναγκάζει τους γύρω πελάτες να γυρίσουν το βλέμμα και να προσέξουν το ακριβό τους ρολόι. Από μία άποψη, ένα τραγούδι είναι επιτυχημένο όταν πετυχαίνει τον σκοπό του. Το “Άνοιξέ Μου Να Μπω” λοιπόν δεν αποτελεί εξαίρεση. Χειρότερη στιγμή του δίσκου είναι, με διαφορά, το “Πόσο Ωραία Μάτια Έχεις”, του Νίνο. Εδώ οι στίχοι είναι τόσο απλοϊκοί, ώστε νομίζεις πως απευθύνονται αποκλειστικά σε παιδιά κάτω των δώδεκα ετών. Δυστυχώς δεν θα τους επιτραπεί η είσοδος στο μαγαζί. Ανάμεσα στους δημιουργούς βρίσκεται και η Εύη Δρούτσα, που κάποτε έγραψε τον “Παλιόκαιρο” του Πασχάλη Τερζή, αλλά και ο Βασίλης Γιαννόπουλος, που ένα φεγγάρι έδωσε (πολλούς) καλούς στίχους στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Τόσο αυτοί όμως, όσο και οι άγνωστοι στο ευρύ κοινό δημιουργοί, δεν δίνουν κάτι το οποίο να ξεφεύγει από τη μετριότητα. Ενώ ο Πλούταρχος κατά καιρούς τραγούδησε συμπαθητικά ελαφρά τραγούδια (ενδεικτικά ας αναφέρω τα “Αχ Κορίτσι Μου, “Κατέβα Λίγο Να Σε Δω” και “Όλα Εσύ”), ετούτη τη φορά δεν βρίσκει υλικό αντάξιο του ονόματός του. Και εδώ ερχόμαστε να επαναλάβουμε το αυτονόητο: ότι δηλαδή τo πρόβλημα του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού δεν είναι η έλλειψη καλών ερμηνευτών, αλλά η τοποθέτηση των δημιουργών σε δεύτερο πλάνο. Μην ξεχνάμε ότι τα τηλεοπτικά σόου προσπαθούν κάθε χρόνο να ανακαλύψουν νέες φωνές, κανένα όμως μέχρι τώρα δεν εστίασε σε συνθέτες και στιχουργούς. Οι ενστάσεις ως προς τη διανομή του CD επισκιάζονται εν τέλει από τις ενστάσεις για το ίδιο το περιεχόμενο. Βέβαια δεν υπάρχει αμφιβολία: οι πίστες όπου εμφανίζεται ο Πλούταρχος θα συνεχίσουν να γεμίζουν από ανθρώπους που θέλουν να διασκεδάσουν και αυτό το κείμενο θα διαβαστεί από ακροατές οι οποίοι συμφωνούν με όσα λέγονται –αλλά δεν μπορούν να βοηθήσουν. Κανένα πρόβλημα. Ας ευχηθούμε απλά σε μερικά χρόνια από τώρα οι ερμηνευτές που δεν έχουν στο συρτάρι τους σημαντικά τραγούδια να βασίζονται αποκλειστικά στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Γιατί είναι άλλο πράγμα η διασκέδαση και άλλο η ανέμπνευστη τέχνη, που κρεμιέται στα περίπτερα μήπως και την προσέξουμε.
