Να και μία από τις περιπτώσεις όπου η κριτική μοιάζει περιττή. Όχι γιατί στο Τραγούδια Κάτω Απ’ Το Φεγγάρι της Ορχήστρας Νυκτών Εγχόρδων Δήμου Πατρέων δεν υπάρχουν τα καλλιτεχνικά εκείνα χαρακτηριστικά που να διέπουν το έργο –είτε θετικά, είτε αρνητικά– αλλά γιατί πίσω από τη συγκεκριμένη έκδοση κρύβεται μία πολύχρονη προσπάθεια ανθρώπων, οι οποίοι αγαπάνε και αγωνίζονται για τη μουσική μακριά, από το αθηναϊκό κέντρο. Η εν λόγω Ορχήστρα δημιουργήθηκε το 1985, από τον σημερινό καλλιτεχνικό διευθυντή της Θανάση Τσιπινάκη. Και για 25 χρόνια δίνει το μουσικό της στίγμα, προσπαθώντας να προσφέρει ποιότητα στην παρατημένη πολιτιστικά επαρχία –βασιζόμενη μάλιστα σε ένα όργανο που στις μέρες μας σπάνια έχουμε την ευκαιρία να απολαμβάνουμε, το μαντολίνο. Αξίζει έτσι να αναφέρουμε ότι η Ορχήστρα αποτελείται από έξι πρώτα μαντολίνα, έξι δεύτερα, τέσσερις μαντόλες, έντεκα κιθάρες κι ένα κοντραμπάσο. Μετά λοιπόν από πληθώρα συναυλιών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, αλλά και διακρίσεων και συνεργασιών (με τραγουδιστές και ηθοποιούς), έφτασε η στιγμή για μια συλλογή με 30 μοναδικές στιγμές αυτής της πορείας. Κατόπιν των παραπάνω, η ποιότητα του όλου εγχειρήματος θα έλεγα ότι είναι ως ένα βαθμό αυτονόητη και αναμενόμενη: ένα ανθολόγιο με τριάντα ξεχωριστές ζωντανές ηχογραφήσεις από το 1994 έως το 2009 αγαπημένων τραγουδιών του χθες και του σήμερα, σε μουσικές εκτελέσεις υψηλής αισθητικής, από οχτώ καταξιωμένους και αξιόλογους ερμηνευτές (Τάνια Τσανακλίδου, Μανώλης Μητσιάς, Κώστας Θωμαΐδης, Χρήστος Θηβαίος, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Μελίνα Κανά, Ελένη Πέτα, Δημήτρης Μπάσης) και μία χορωδία, το φωνητικό σύνολο Ηχώ. Από το ερμηνευτικό κομμάτι δεν μπορώ να μην ξεχωρίσω την παρουσία του ακριβοθώρητου Κώστα Θωμαΐδη, με τρεις θαυμάσιες ερμηνείες στα “Ήτανε Μια Φορά”, “Πριν Το Τέλος” και “Πρωϊνό Τσιγάρο”, το οποίο –με τη συμμετοχή και της σοπράνο Νίνας Λοτσάρη–αποτελεί μία από τις πιο δυνατές και συγκινητικές στιγμές του άλμπουμ. Άλλη μια περίπτωση που εκπλήσσει είναι η Ελένη Πέτα, η οποία τραγουδάει με δύναμη και ομορφιά κομμάτια όπως το “Εφτά Ζωές” και το “Να Βάλω Τα Μεταξωτά”, δίνοντας μια δική της διάσταση και αποδεικνύοντας ότι θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερη και σημαντικότερη προσωπική δισκογραφική παρουσία. Από την άλλη, οι Τσανακλίδου, Τσαλιγοπούλου και Μητσιάς επιβεβαιώνουν την κλάση στην οποία ανήκουν. Σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να παραλείψουμε πάντως και το φωνητικό σύνολο Ηχώ, όχι μόνο για την ακαταμάχητη γοητεία που αποπνέει το καλό χορωδιακό τραγούδι, αλλά και για την προσπάθεια όλων των χορωδιών ανά την επικράτεια να κρατήσουν ζωντανό –κάτω από αντίξοες συνήθως συνθήκες– το κομμάτι αυτό της ερμηνευτικής μας παράδοσης. Το κύριο μέσο ανάδειξης όλων των αξιόλογων ερμηνειών είναι φυσικά η πολύ καταρτισμένη Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων του Δήμου Πατρέων. Μία ορχήστρα η οποία, βασισμένη σε μια απόλυτα φροντισμένη τεχνική αρτιότητα, αναδεικνύει πλήρως τη συναισθηματική δύναμη και τη συγκινησιακή φόρτιση των συνθέσεων. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο κρίνονται αμελητέες –όχι όμως και ανάξιες αναφοράς– κάποιες μικρές παρατηρήσεις, σχετιζόμενες με την επιλογή του ρεπερτορίου, τη συμμετοχή των καλλιτεχνών και τις ενορχηστρώσεις. Προκαλεί εντύπωση λ.χ. ότι σε έναν καμβά συνθέσεων Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Τσιτσάνη, Λοΐζου και Μαυρουδή βρίσκει θέση κι ένα τόσο μέτριο κομμάτι σαν το “Κύμα” του Γιώργου Θεοφάνους. Αλλά και η συμμετοχή των καλλιτεχνών μοιάζει περιορισμένη, σε σχέση με την πληθώρα των συνεργασιών της ορχήστρας όλη αυτή την 25ετία –αν κι εδώ ενδέχεται να υπήρχαν πρακτικά ζητήματα. Τέλος, έχω την εντύπωση ότι η ορχήστρα θα μπορούσε να προχωρήσει και σε πιο τολμηρές ενορχηστρώσεις: αναφέρω ως παράδειγμα το “Πριν Το Τέλος”, το οποίο αποκτά μια νέα, εντυπωσιακή μορφή, κάνοντας ακόμα πιο θελκτικά τα χρώματα, τα αρώματα και την αύρα που αναδίδει το μαντολίνο σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα έγχορδα. Ωστόσο, το Τραγούδια Κάτω Απ’ Το Φεγγάρι της Ορχήστρας Νυκτών Εγχόρδων Δήμου Πατρέων αποτελεί μία από εκείνες τις σπάνιες κυκλοφορίες ζωντανών ηχογραφήσεων που, εκτός από συμβολική αξία, διαθέτουν και τέτοια ουσία και ποιότητα, ώστε να κρίνονται απαραίτητες για όσους αγαπάνε το καλό ελληνικό τραγούδι.
