Θα ήταν πολύ εύκολο να αρχίζω να αραδιάζω εδώ την ιστορία και τα κατορθώματα του Μιχάλη Δέλτα, ακολουθώντας μια προσφιλή μουσικογραφιάδικη λογική που λειτουργεί πολύ εύκολα σαν μια εισαγωγή σε οποιαδήποτε κριτική δίσκου, οποιουδήποτε καλλιτέχνη. Το θέμα όμως, σε ορισμένες περιπτώσεις μουσικών, είναι εάν αυτό είναι όντως απαραίτητο. Ο συγκεκριμένος κύριος, μετά από τόσα και τόσα επεισόδια στη δισκογραφική του καριέρα, νομίζω πως έχει κερδίσει με το σπαθί του το δικαίωμα να μην χρειάζεται καμία εισαγωγή. Γιατί, αφού εδραίωσε το στάτους του με τους Στέρεο Νόβα, δεν αναπαύτηκε στις δάφνες του: συνέχισε να έχει καλλιτεχνικές ανησυχίες, τις οποίες συμμερίζονταν και άνθρωποι οι οποίοι δεν γνώριζαν από πρώτο χέρι τα προηγούμενα κατορθώματά του –όπως λ.χ. τα στελέχη της Distance και της Glasgow Underground, δυο εταιρειών του εξωτερικού, στις οποίες έχει δισκογραφήσει στο παρελθόν ο Μιχάλης Δέλτα.Καλές οι δάφνες του παρελθόντος, μα η ζωή συνεχίζεται. Και επειδή ο κόσμος τείνει να θυμάται πάντα το τελευταίο στιγμιότυπο της διαδρομής κάποιου –άσχετα με το ποια είναι τα μέχρι πρότινος διαπιστευτήριά του– ο πιο πρόσφατος σταθμός στην ηλεκτρονική πορεία του Μιχάλη Δέλτα είναι το Tech Me Away. Ξεκίνημα με το “Flame”, το οποίο φέρνει στο μυαλό τα υγρά, σκουριασμένα σκηνικά που περιγράφανε μουσικά το trip hop και το πρώιμο IDM, ενώ στη συνέχεια ακολουθεί το “She’s A Boy”, αποτελούμενο, στο μεγαλύτερο μέρος του, από μυοχαλαρωτικά πλήκτρα και επιδεικνύοντας μια συναισθηματική γυναικεία ερμηνεία εκ μέρους της Etten. Μετά το πέρας αυτών των δυο συνθέσεων ομολογώ πως αρχίζω και αμφιβάλλω εάν έχω βάλει το σωστό άλμπουμ στο στερεοφωνικό, αλλά η συνέχεια με επαναφέρει στα γνώριμα ηχητικά τοπία του Μιχάλη Δέλτα: tech house, 4/4 beats, electro επιρροές, λίγα prog στοιχεία δεξιά κι αριστερά και φυσικά τα απαραίτητα synths, που «χρωματίζουν» τον καμβά του ρυθμικού οικοδομήματος. Έτσι, εδώ συναντούμε κομμάτια δημιουργημένα να ακούγονται στα ραδιοκύματα εν μέσω καλοκαιριού –σαν τα “I've Got This Feeling”, “Dancing With A Friend”, “Hungry 4 Love” και “Oprah's Book” (το τελευταίο με φωνητικά από τη Billie Ray Martin)– αλλά και τραγούδια πλασμένα για ιδρωμένες νύχτες στο dancefloor, όπως τα “Walkin With Johann”, “Heretic Loudness” καθώς και το ομώνυμο του δίσκου.Δεν είναι εύκολο μετά από δυο σχεδόν δεκαετίες δημιουργικών καταθέσεων να εξακολουθείς να κυκλοφορείς ενδιαφέρουσες μουσικές προτάσεις. Για κάποιους καλλιτέχνες στερεύει το πηγάδι της έμπνευσης, για τους περισσότερους κάπου αρχίζει και μπαίνει στην εξίσωση και ο παράγοντας της επανάληψης. Ακούγοντας το Tech Me Away η αλήθεια είναι πως μου ήρθε και μένα στο μυαλό η συγκεκριμένη σκέψη (της επανάληψης, όχι της δημιουργικής λειψυδρίας). Εντούτοις, τα νέα κομμάτια του Μιχάλη Δέλτα είναι τόσο δουλεμένα και φροντισμένα, ώστε δύσκολα θα τα αφορήσεις επειδή τους λείπει η πρωτοτυπία. Από την άλλη, πάντως, καθίσταται σαφές ότι το Tech Me Away δεν προσφέρει κάτι καινούργιο σε όσα ήδη ξέρουμε για τον Μιχάλη Δέλτα, μάλλον στα γνωστά του μονοπάτια επιλέγει να σουλατσάρει. Και το ότι αποτελεί μια σφιχτοδεμένη πρόταση για τον tech/prog house ήχο δεν αναιρεί αυτό το συμπέρασμα.
