Το ντεμπούτο άλμπουμ των Θεσσαλονικιών Sleepin Pillow, το Apples On An Orange Tree, είχε βαθμολογηθεί με τέσσερα αστέρια από το Avopolis Greek. Πάντρευε το ψυχεδελικό ροκ και το trip-hop με την ελληνική παράδοση όχι μόνο επιφανειακά, αλλά με στυλ και άποψη και, παρά τη φλυαρία του, παρουσίαζε μια μπάντα με ταυτότητα και όραμα. Περιείχε δε ένα τραγούδι με τίτλο “The Black Sea” που δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης για τις δυνατότητες του γκρουπ. Δυο χρόνια πέρασαν από τότε. Οι αγγλόφωνες εγχώριες μπάντες κατάφεραν να αποκτήσουν δικό τους ράφι στα μεγάλα δισκοπωλεία, εδραίωσαν δε τη θέση τους σε μεγάλα περιοδικά και σε μια εκπομπή υψηλής τηλεθέασης (βλ. Ράδιο Αρβύλα). Τι γίνεται όμως με την ποιότητα των δίσκων που βγάζουν; Το Superman’s Blues είναι εδώ για να προσθέσει μια ντουζίνα νέα τραγούδια στον κατάλογο των Sleepin Pillow. Όλα ξεκινούν με το “Holy Monster”, το οποίο λέει λίγα σαν σύνθεση και, μέσα στην εκρηκτικότητά του, μοιάζει να θέλει απλά να φωνάξει «επιστρέψαμε». Δυστυχώς, οι συνθέσεις αποδεικνύονται αδύναμες και στη συνέχεια. Ο ήχος της μπάντας είναι μοναδικός και απαράμιλλα γοητευτικός, αυτή τη φορά όμως μοιάζει να αποτελεί και το μοναδικό δυνατό της χαρτί. Η ομώνυμη του δίσκου σύνθεση είναι το highlight κυρίως λόγο του μπάσου, ενώ ενδιαφέρον παρουσιάζει και το “Masterpiece” που, αν και δεν είναι ακριβώς ό,τι διακηρύσσει ο τίτλος του, παντρεύει ευφάνταστα τα ηλεκτρονικά beat με το ροκ και στη συνέχεια με το μπαγλαμαδάκι. Δεν υπάρχουν πολλοί στην Ελλάδα που να κάνουν τόσο καλά κάτι τέτοιο. Αλλά την ίδια στιγμή, οι Sleepin Pillow του Superman’s Blues εμφανίζονται βυθισμένοι σε ατμοσφαιρικά και αφηρημένα ηχοτοπία, τα οποία δύσκολα ξεφεύγουν από τη συνθετική αδιαφορία. Από την άλλη μεριά, οι στίχοι αναπαράγουν –ως επί το πλείστον– κοινωνικοπολιτικά κλισέ της αριστεράς (και της προόδου), όχι πάντα χωρίς ουσία, μα μονίμως κρυμμένα στο mix πίσω από τη μουσική, σαν συνοδεία. Φυσικά, η ελληνική συνήθεια που θέλει τη φωνή πάνω απ’ όλα δεν είναι καλύτερη λύση (χαρακτηριστική η περίπτωση του τελευταίου δίσκου των Night On Earth), όμως οι Sleepin Pillow θα μπορούσαν κάλλιστα να φτιάχνουν αποκλειστικά ορχηστρική μουσική, αφού εκεί βρίσκεται εστιασμένο το ενδιαφέρον τους. Κάτι παρόμοιο ισχύει βέβαια για αρκετά ακόμη rock γκρουπ σε παγκόσμιο επίπεδο, πόσο μάλλον για εκείνα που η αγγλική γλώσσα δεν είναι η μητρική τους. Έχει αναδειχτεί άλλωστε κάποιος αξιοσημείωτος στιχουργός από την άνθηση του αγγλόφωνου στην Ελλάδα τα τελευταία δυο-τρία χρόνια; Κατά την άποψη του γράφοντα, κατηγορηματικά όχι. Να λοιπόν μια λευκή σελίδα, η οποία περιμένει να γραφτεί. Για να επιστρέψουμε στους Sleepin Pillow, το Superman’s Blues, παρότι διαθέτει δυο-τρεις ενδιαφέρουσες στιγμές, αποδεικνύεται αδύναμο και εσωστρεφές σαν σύνολο. Μη γελιόμαστε: το όραμα του συγκροτήματος, η επιστροφή στις ρίζες με μοντέρνα λογική, είναι δύσκολο να επιτευχθεί. Όσες φορές συνέβη κάτι τέτοιο στο παρελθόν (Βρώμικο Ψωμί, Βραχνός Προφήτης κ.λ.π.), επρόκειτο για θρίαμβο. Για να πλησιάσουν σε κάτι ανάλογο οι Θεσσαλονικείς, θα χρειαστούν ένα άλμπουμ πιο προσβάσιμο, με αξιομνημόνευτα τραγούδια που θα στηρίζουν τον ηχητικό τους πλούτο σε γερές συνθέσεις. Άντε και δυο-τρία στιχάκια τα οποία να έχουν στ’ αλήθεια κάτι πρωτότυπο να πουν.
