Νιόνιος ελαύνων και γκρουπ υποβάλλον: «Μη φοβάσαι τη ζωή», σε κρεσέντο λακωνικής επαναληπτικότητας. Ασύμμετρη πρόσκληση για «ένα όνειρο, μια καινούργια αρχή». Χαιρετίζω την παραπάνω παραίνεση όσο και την προτροπή των πρωτοεμφανιζόμενων στο εγχώριο δισκογραφικό στερέωμα Chroma, να τους «βάλουμε δύσκολα» και να τους «ζητήσουμε ό,τι θέλουμε». Αν μη τι άλλο τους προσδίδει, εκ προοιμίου, κάμποσες μονάδες αντοχής στην ανηφοριά της υπόληψης. Και προδικάζει μιαν αποχή από συνήθεις εφησυχασμούς, όπως κι ένα περίσσευμα ιδιόχειρων παρεμβάσεων. Συνυπολογίζοντας δε την επιλογή του ονόματός τους (υπάρχουν χρώματα και χρώματα ασφαλώς, αλλά η λέξη και μόνο δεν αργεί να δημιουργήσει ευφραντικά εντυπώματα) όσο και την εικαστική θωριά του εξωφύλλου στο ομότιτλο πρωτόλειό τους (η εμβληματική τετραχρωμική πολυχρήση αρχιτεκτονικής αρμονίας), αναβλύζει ανεμπόδιστη η πίστη πως καλούμαστε να γνωρίσουμε ένα new kid in town, το οποίο θέτει ενδεχόμενα ως στόχο και a new career in a new town… Όντως, το τραγούδι του μέγιστου Δαυίδ μου ήρθε αβίαστα στον νου καθώς συγκεκριμενοποιούταν πια η υφολογική δομή του άλμπουμ. Τα νοητά φωνητικά εκείνου, ωστόσο, αποκλίνουν ελαφρώς από τα παρόντα, του Κώστα Σιδηρόπουλου. Γιατί όχι, θα μου πείτε. Προς τι η αναγκαιότης ομοιότητας… Δεκτόν ασφαλώς. Όμως η παρεΐστικη χαλαρότητα, η πασπαλισμένη επιτήδευση και η υπερχειλίζουσα ελαφρότητα δεν κομίζουν την αναμενόμενη νεωτερικότητα, ούτε διαμορφώνουν ένα προσωπικό στυλ υποστήριξης των προαναφερθεισών προσδοκιών. Ας είναι… Πέραν του φωνητικού ασφαιροστασίου, κλιμακούμενης της ακρόασης μορφοποιείται μια αύρα γνώριμου ορθολογισμού και αποστειρωμένης αλητείας. Λες και είναι σαφής η επιδίωξη προσεταιρισμού ενός νεανικότερου κοινού, με παραχωρητικές κινήσεις καθόδου στην ασχημάτιστη κριτική ακρογιαλιά του, αντί για μπροστάρικα, συγκρουσιακά, προ(σ)κλητικά βήματα ακρωτηριασμού της ελλοχεύουσας ευκολίας εν τη γενέσει της. Κι αν τα αρχικά «περάσματα» σηματοδοτούν βόλτα σε ξυλινοσπαθάρια σοκάκια (κοινός τόπος ο παραγωγός Γιώργος Πεντζίκης) τα αμέσως επόμενα “Όνειρα Ψέματα” δεν διαψεύδουν τον τίτλο τους, με την μπιτονιέρα να οικοδομεί γέφυρες με ναρκοπέδια αισθητικής, προτού το λυκόφως της στιχοπλοκής (“Χωρίς Εσένα”) χιπχοπροζάρει περιοδικά (“Και Προσπαθώ”) με ratm ενορχήστρώσεις (“Βάλε Μου Δύσκολα”, του Νίκου Πορτοκάλογλου), αναδεικνύοντας την έτερη διασκευή (“Ζήτα Μου Ότι Θες”) σε πολιορκητικό κριό της κερκόπορτας του πολύφερνου κάστρου της μεινστρημούπολης. Καλώς αντικρίζουμε, πάντως, τους επίδοξους αναδομημένους α-λα-Toeeon επίγονους των Ριφιφί, Μοντάζ και Αλερετούρ, με την ελπίδα πως η deep inside (σ.σ. το αρχικό τους όνομα) φλόγα τους θα προκαλέσει λίαν συντόμως συνειδητοποιημένη, εκτροχιαστική αυτανάφλεξη εξελικτικής δημιουργίας, προς όφελος εαυτών και αλλήλων.
