Φαντάζομαι ότι πολλοί θα περίμεναν τι δίσκο θα εξέδιδε ο Μανώλης Λιδάκης μετά την πρόσφατη (σχετικά) περιπέτειά του με τον νόμο και σε αυτούς καλό θα ήταν –μα και έντιμο– να συμπεριληφθεί και ο υπογράφων, καθώς πιστεύει ότι η βιωματικότητα αποτελεί κλειδί που ξεκλειδώνει τις αμπαρωμένες πόρτες του αυθεντικού λαϊκού τραγουδιού (εξαιτίας ακριβώς αυτής της απουσίας βιωματικότητας). Διότι, ας μη γελιόμαστε, ο Μανώλης Λιδάκης έχει και κατέχει μία θαυμάσια λαϊκή φωνή, η οποία ιστορικώς ήρθε ως συνέχεια μορφών όπως ο Μανώλης Μητσιάς και ο Γιώργος Νταλάρας. Μιας και, όχι μόνο σε επίπεδο χροιάς αλλά και οπτικής, σε αυτούς του σηματωρούς τοποθετείται πλησίον. Και η αλήθεια είναι ότι, αν και δεν πρόκειται για τον πραγματικά καλό δίσκο που περίμενα προσωπικώς, εντούτοις το Όλα Δικά Μας Κι Όλα Ξένα του Μανώλη Λιδάκη είναι ένα καθαρόαιμος λαϊκός δίσκος –και δεν είναι τυχαίο. Ο Χρήστος Νικολόπουλος παραμένει ένα μοναδικό τοτέμ που συνεχίζει ακόμα, έχοντας κατακτήσει μία ιδιάζουσα τομή: αυτή της σκληρής και ταυτόχρονα μελωδικής πενιάς. Ο Νικολόπουλος λοιπόν έχει αναλάβει εδώ, εκτός των μπουζουκιών/μπαγλαμάδων/τζουράδων, και τη συνθετική γραμμή του δίσκου. Έπραξε σοφά ο Λιδάκης και του εμπιστεύθηκε το παροντικό του δισκογραφικό του στίγμα, διότι ο Νικολόπουλος έχει ακόμα τη μαγεία στα χέρια του και πλάθει μελωδίες όπως το “Μέσα Στο Μπαρ” (στίχοι του Νίκου Αναγνωστάκη), μια ζεϊμπεκιά άσχετη με τα συνήθη αποκαΐδια της ψευτομαγκιάς και του κουπέ αυτοκινήτου. Το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου, όπου κάνει την εμφάνισή του κι ο Πασχάλης Τερζής, κρίνεται μάλλον ως φιλική συνεργασία του Λιδάκη με το δίδυμο Νικολόπουλος-Τερζής, διότι σε επίπεδο δημιουργίας δεν έχει να προσθέσει τίποτα στο παλμαρέ του όποιου από τους τρεις. Αντιθέτως, η Γλυκερία συμμετέχει δημιουργικά σε ένα κλασικότροπο μεν, όμορφο δε τραγούδι, το “Έτσι Σ’ Αγάπησα”. Γενικότερα οφείλω να επισημάνω τους δύο πόλους γύρω από τους οποίους προσμετράται ο δίσκος του Λιδάκη: επιστροφή, από τη μία, σε ένα καλοδεχούμενο λαϊκό άκουσμα, με καλούς, ποιοτικούς αλλά όχι εξαιρετικούς στίχους και με μελωδίες οι οποίες, αν και σε κερδίζουν με την τίμια και καλοδουλεμένη λαϊκότροπη στόφα τους, εντούτοις πατάνε πάνω σε μανιερίστικους δρόμους, ήδη ακουσμένους πολλάκις σε δουλειές του Νικολόπουλου. Παρ’ όλα αυτά, σαφώς και είναι ευχάριστη η επανατοποθέτηση του Μανώλη Λιδάκη στα φυσικά τοπία της φωνής του, μετά τα μάλλον άνυδρα πεδία της εμπλοκής του με λόγια και έντεχνα σκευάσματα, σε προηγούμενους χρόνους. Γενναία φωνή ο Λιδάκης, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα αν εμπιστευθεί και αν πιστέψει και ο ίδιος ότι τραγούδια όπως το “Ένα Τσιγάρο Μένει” είναι πολύ πιο επικεντρωμένα πάνω στην εκφραστική του φόρμα. Αν συνεχιστεί αυτό το δίδυμο συνεργασίας με το Χρήστο Νικολόπουλου, θα ακούσουμε πιστεύω ακόμα πιο παλικαρίσιους δίσκους στο μέλλον. Τέλος, αξίζει μια μνεία και στα παιξίματα των μουσικών, που, όμορφα και δυναμικά, γέμισαν με ψυχή τις συνθέσεις του Όλα Δικά Μας Κι Όλα Ξένα.
