Στη νέα δουλειά της Μαρίας Μαρκεζίνη, η οποία διαβιεί και κάνει καριέρα στην Ολλανδία, δεν μπορεί κάποιος να παραβλέψει το υψηλό επίπεδο της ηχογράφησης, των ερμηνευτών και της ενορχηστρωτικής προσπάθειας του B.v.d. Brink –αν και το αποτέλεσμα της τελευταίας στάθηκε κάπως λιτό για τα γούστα μου. Επίσης δεν μπορείς να αμφισβητήσεις την καλή πρόθεση της Μαρκεζίνη και των υπόλοιπων συντελεστών να φτιάξουν μια δουλειά που να ισορροπεί ανάμεσα στο εμπορικό τραγούδι και στην jazz. Όμως κάπου εκεί χάνονται οι ισορροπίες. Το αποτέλεσμα αποδεικνύεται αρκετά αποπλανητικό, καθώς μοιάζει να στερείται προσωπικού στίγματος. Με εξαίρεση τρία τραγούδια, τα υπόλοιπα είναι διασκευές, που ξεκινούν από τον Βαμβακάρη και καταλήγουν στον Bob Dylan και στον James Moody. Παρ’ όλα αυτά, με εξαίρεση το “Να Βρω Εκείνον” του Μίμη Πλέσσα (σε στίχους Κώστα Βίρβου), συνθέτη στον οποίο η Μαρκεζίνη έχει αποκτήσει εξαιρετική έφεση και εξειδίκευση, τα υπόλοιπα τόσο διαφορετικά και ετερογενή ακούσματα ακούγονται σαν να είναι το ίδιο κομμάτι. Η εμμονή των συντελεστών του Kosmo της Μαρίας Μαρκεζίνη σε μια μουσική χαμηλών συχνοτήτων και αργών ρυθμικών σχημάτων καταστρέφει την όποια ιδιαιτερότητα η οποία μπορεί να προκύψει από την ίδια τη διασκευαζόμενη, πρωτότυπη, μουσική. Τα τρία δε πρωτότυπα κομμάτια δεν έχουν τίποτα καινούργιο να προσθέσουν στην υπάρχουσα μουσική ατμόσφαιρα. Ειδικά το “Kosmo” του Peter Myers, που δίνει και τον τίτλο του στην όλη δουλειά, δεν είναι πολύ καλύτερo από μέτρια «μπαλάντα» της Eurovision. Δεν θα αποτολμήσω εγώ βέβαια να δώσω συμβουλές σε μια ήδη καταξιωμένη ερμηνεύτρια, αλλά θα απομονώσω δύο στιγμές του άλμπουμ: πρώτα-πρώτα, τη διασκευή του “Να Βρω Εκείνον”, η οποία κάτω από την ενορχήστρωση της ίδιας της Μαρκεζίνη όχι μόνο δεν έχασε το ανατολίτικο χρώμα της αλλά πλουτίστηκε από πεντατονικές αναφορές και χρώμα της Αφρικής –μέσω της συμμετοχής του Καμερουνέζου τραγουδιστή Richard Bona. Και, δεύτερον, μια φωνητική στιγμή της ερμηνεύτριας, όταν, ενώ τραγουδάει αδιάφορα το πασίγνωστο “Cinema Paradiso”, αναλαμβάνει να σιγομουρμουρίσει τη μελωδία χωρίς στίχους, αποκαλύπτοντας μια τραχιά φωνή, με κλασική παιδεία, ελληνικό μέταλλο και πάθος. Και αναρωτιέμαι: μήπως σε αυτές τις δύο στιγμές του Kosmo βρίσκεται η πραγματική Μαρκεζίνη; Μήπως πίσω από το Δυτικό φτιασίδωμα κρύβεται, κάπου εκεί, ελεύθερη, μια φωνή και μια ψυχή που πνίγεται στα καλούπια των Κάτω Χωρών; Ο δρόμος για να αποκτήσει η Ελλάδα τη δική της Aziza Mustafa Zadeh (η λεγόμενη πριγκίπισσα της τζαζ, γεννημένη στο Αζερμπαϊτζάν, τραγουδίστρια και πιανίστρια) είναι μακρύς· αλλά ανοικτός…
