Με έναν οξύμωρο για την εποχή τίτλο μας επισκέπτεται, για δεύτερη φορά δισκογραφικά, ο Γιώργος Καραδήμος, ευαγγελιζόμενος τις πολυπόθητες για όλους μας, αλλά μάλλον πολύ μακρινές, Καλύτερες Μέρες. Κατά έναν περίεργο δε τρόπο πριν και από τις δύο ως τώρα δουλειές του ο νεαρός δημιουργός κατάφερε να έχει δύο σημαντικούς κράχτες: ξεκίνημα με ντουέτο με τη Δήμητρα Γαλάνη στο ιταλικής καταγωγής “Σε Θέλω Εδώ” πριν την κυκλοφορία του Φως Και Βγαίνω, συμμετοχή στον ελληνικό τελικό της Eurovision με το τραγούδι “Πολεμάω” λίγο πριν την κυκλοφορία του εν λόγω δεύτερου βήματος. Και αν κάποιος συνδέσει κακόπιστα τα παραπάνω με έξυπνες διαφημιστικές κινήσεις, το αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις έρχεται να δικαιώσει τις επιλογές του Καραδήμου, καθώς πίσω από το οποιοδήποτε περίβλημα η ποιότητα και η ουσία εξακολουθεί να παραμένει ίδια. Ειδικά στην περίπτωση του διαγωνισμού της Eurovision συμμετοχές σαν αυτές του Καραδήμου ανεβάζουν τα στάνταρ ακόμα και αν η χώρα μας επιμένει τελικά στη γνωστή, εύκολη και ευτελή, τσιφτετελο-dance συνταγή. Για να επιστρέψω όμως στο προκείμενο, οι Καλύτερες Μέρες μοιάζουν όνομα και πράγμα για τον Γιώργο Καραδήμο. Εξωστρεφής, δυναμικός και αισιόδοξος, συνθέτει με κέφι και ενθουσιασμό έντονα ρυθμικά και αρκούντως μελωδικά τραγούδια, που το καθένα περιγράφει με απλότητα και ευαισθησία σκηνές βγαλμένες από μια καθημερινή ιστορία αγάπης. Χωρίς να πρωτοτυπεί, καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό να αποφύγει τα κλισέ και την επανάληψη και σε συνδυασμό με τις ενδιαφέρουσες ενορχηστρώσεις, τους αξιόλογους –στην πλειοψηφία δικούς του– στίχους, και κυρίως την εξαιρετική ερμηνεία του –μέσα από την οποία αναδεικνύονται τεχνικές και αισθητικές αρετές που είχαμε καιρό να ακούσουμε σε άντρα τραγουδιστή– καταφέρνει να ξεχωρίσει από τον σωρό της πανομοιότυπης εγχώριας pop/rock παραγωγής. Ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο που διαφοροποιεί τον Καραδήμο από πολλούς άλλους καλλιτέχνες της ίδιας συνομοταξίας είναι μία διαφαινόμενη μουσική παιδεία συνδεδεμένη εκτός από το ελληνικό, με το ιταλικό και γαλλικό ελαφρό τραγούδι: οι αναφορές στις συνθέσεις είναι έντονες και τους χαρίζουν μία ξεχωριστή μελωδικότητα. Γι’ αυτό και δεν μοιάζει καθόλου τυχαία η ελληνική εκδοχή του γαλλικού “Pomme C” του Calogero με τίτλο “Σ’ Ένα Κόσμο Ηλεκτρικό” και τους ελληνικούς στίχους του Δημήτρη Γρηγορόπουλου, η οποία αποτελεί μία από τις πιο πετυχημένες απόπειρες της πολύ διαδεδομένης τα τελευταία χρόνια τάσης μουσικών «ελληνοποιήσεων». Ακριβώς γιατί ο Καραδήμος μοιάζει να γνωρίζει το αντικείμενο και να ωθείται από καλλιτεχνικά κίνητρα, αντιμετωπίζοντας το εγχείρημα με σοβαρότητα και όχι σαν μια λύση ανάγκης. Στις πολύ καλές στιγμές συγκαταλέγεται επίσης η αφαιρετική, κλασικού ύφους μπαλάντα (σε σύνθεση Βασίλη Γαβριηλίδη), “Πολεμάω”, αλλά και δύο power pop δημιουργίες του ίδιου του Καραδήμου, το ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ και το ευφυέστατο “Τσίρκο”. Φυσικά και οι Καλύτερες Μέρες δεν καταφέρνουν να είναι πάντα τόσο φωτεινές, όπως στην περίπτωση του τετριμμένου ήχου του “Βγες! (Ως Τα’ Αστέρια)” ή στα απλά συμπαθητικά/σχεδόν αδιάφορα “Ό,τι Πιο Αληθινό” και “Δε Σ’ Αφήνω Για Αύριο”. Το κλείσιμο έρχεται όμως να επισφραγίσει τη θετική αίσθηση με το όμορφο electro/soft rock “Από Έρωτα”. Σε μια ζοφερή κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα και μια γενικότερη απαισιοδοξία, οι Καλύτερες Μέρες του Γιώργου Καραδήμου επιδιώκουν και καταφέρνουν τελικά να μας φέρουν πιο κοντά, έστω και για λίγο, στο φως που νομοτελειακά διαδέχεται το σκοτάδι το οποίο ζούμε. Ε, δεν είναι και μικρό πράγμα!
