Velvoid; Θα μπορούσε να πηγάζει από το velvet+asteroid (μια ιδέα λέω τώρα). Γιατί και το βελούδο το ’χουνε, δεν μπορείς να πεις. Αλλά και γιατί ελπίζεις να είναι μια καλή μπάντα-αστεροειδής, που δεν θα αποδειχθεί κομήτης οι Velvoids, οι οποίοι κυκλοφορούν την πρώτη τους δουλειά, 3.3 [Sonic]. Πρόκειται για ένα EP με πέντε κομμάτια ραμμένα στη βελούδινη ποδιά μιας συνεργασίας: του νέου label της Zabamusic με την Artway-Τεχνότροπον. Όσον αφορά στους ίδιους τους Velvoids, πήραν σάρκα και οστά περί το 2003, ενώ το ύφος τους κινείται σε μια ευρεία γκάμα που περιλαμβάνει από doo-wop, rock ‘n’ roll και punk, μέχρι reggae, new wave και glam. Tο 3.3 [Sonic] EP είναι καλό στο σύνολό του, ακριβώς γιατί μόλις με πέντε τραγούδια διατηρεί μια αίσθηση ισορροπίας, κάνοντάς σε παράλληλα να νιώθεις πως υπάρχει αρχή και τέλος, χωρίς περιττά στολίδια, φανταχτερά περιτυλίγματα και υπερβολές. Σε βάζει βέβαια σε σκέψεις για το τι θα γινόταν αν ήταν LP, αν θα μπορούσε δηλαδή να κρατηθεί το ίδιο καλά η ισορροπία, αλλά πρόκειται για κάτι που δεν χρειάζεται να μας απασχολεί για την ώρα. Στα παραπάνω θετικά προσθέστε και τη φωνή του Vice Lesley –ικανή να γίνεται ευαίσθητα σπαρακτική και σε άλλα σημεία τρομακτικά δυνατή– το εκφραστικό μπάσο του Sidny Sinz, τα «θηλυκά» ντραμς της Dorah X, αλλά και μια ενδιαφέρουσα στιχουργική άποψη. Οι Velvoids ξεκινούν το 3.3 [Sonic] με μια σύντομη (ενός λεπτού και 23 δευτερολέπτων) μα δυναμική εισαγωγή, με το “Luxury Living” να θυμίζει κάτι από White Stripes, Pixies και Subways οργανικά και λίγο από Bob Dylan φωνητικά. Το μόνο άσχημο είναι ότι η μικρή του διάρκεια δεν σ’ αφήνει να το χαρείς. Λέτε αυτό να εννοούν με το στίχο «No time for luxury living»; Στη συνέχεια ακολουθεί το σαφώς πιο σκοτεινό “Interlude”, όπως εκφράζεται όχι μόνο από τη μελωδία, αλλά και από τον στίχο («useful, don’t be ungrateful, u’re a handful; u’re a hand, Fool»). Επίσης, ενώ είναι λίγο μόνο μεγαλύτερο σε διάρκεια –αγγίζει τα 2.39– αποδεικνύεται τόσο μελωδικό ώστε θα μπορούσε να αποτελεί κομμάτι σε σάουντρακ ταινίας π.χ. του Jim Jarmusch. Το EP κορυφώνεται ερμηνευτικά και δυναμώνει με το “Big Engine Boogie”, το οποίο διαπνέεται από πιο garage στοιχεία, με τη σπαρακτική ερμηνεία που ανέφερα νωρίτερα όταν ο Vice τραβάει λίγο παραπάνω τα φωνήεντα σε στίχους όπως «I know it’s none of your business, it’s mine. Pay attention» και μ’ ένα απαλό σβήσιμο στο τέλος του τραγουδιού. Το διαφορετικό στοιχείο σε ό,τι ακούσαμε μέχρι τώρα έρχεται με το “Try No Stretch” που μπορεί να ακούγεται πολύ βελούδινο στην αρχή, αλλά μη γελιέστε. Δυναμώνει απότομα σαν ξυπνητήρι παλιάς κατασκευής –ναι, αυτό το ασημένιο με τα κοντά ποδαράκια– μέσα σε κατσαρόλα τα χαράματα. Η εισαγωγή του φλερτάρει με λίγο reggae και ορκίζομαι πως είδα σκηνές από το Jackie Brown να περνάνε μπροστά από τα μάτια μου. Αγαπημένο σημείο στιχουργικά και μουσικά, αυτό λίγο πριν την έκρηξη: «He’ s one clever mother fucker…». Τέλος, το λυρικό τελευταίο track “Go-Cart To The Stars” έρχεται στο κατάλληλο σημείο: νιώθεις πως σε καληνυχτίζει γλυκά μετά από ένα υπέροχο βράδυ Μαΐου. Πιο μπαλαντοειδές και πάλι με ωραία ερμηνεία, αν και πιο απαλό σε σχέση με τα άλλα. Σ’ αυτό το σημείο μου ήρθε κάτι από Porcupine Tree στο «Velvoidές» σκηνικό, αλλά νομίζω πως έγινε με καλές προθέσεις. Πάντως, όταν κλείνεις το EP με στίχους σαν το «Making a mess over nothing, as long as something can wait, but I don’t know where I’ ll be..Done, + I ain’t mad at anyone, as long as all I ever know is true», απλά περιμένεις να δεις και μια πιο ολοκληρωμένη προσπάθεια της μπάντας, για να τους χορτάσεις.
