Οι 700 Μachines υπάρχουν από το 1999. Ξεκίνησαν με τον πατροπαράδοτο τρόπο, παίζοντας στα διάφορα γνωστά club της Αθήνας και σιγά-σιγά άρχισαν να αποκτούν ένα όνομα μέσα από κουβέντες στα στέκια των χαρντροκάδων. Έφτιαξαν ένα demo, ύστερα άλλο ένα και μετά ένα τρίτο. Έκαναν επίσης support σε συναυλίες συγκροτημάτων όπως οι MC5, οι Godfathers και οι John Spencer Blues Explosion. Η ξενόφερτη τάση μας θέλει να θεωρούμε ένα γκρουπ που έχει συμπληρώσει δέκα χρόνια πορείας παλιό. Κι όμως, οι 700 Machines μετά από αλλαγές στη σύνθεση, κυκλοφόρησαν μόλις πρόσφατα το πρώτο τους κανονικό άλμπουμ, με τίτλο το όνομά τους. Και πολύ καλά έκαναν. Το ντεμπούτο τους λοιπόν είναι ένα γευστικότατο μείγμα από Detroit proto-punk, hard rock δεκαετίας του 1970 και garage punk. Οι επιρροές από τους Last Drive είναι φανερές, όπως επίσης και από μπάντες όπως οι Who, oι Sonics, οι Stooges και κάθε άλλο γκρουπ που φλέρταρε με το punk χρόνια πριν αυτό βρει όνομα και κατακλύσει τον κόσμο. Στο επίκεντρο βρίσκεται η ηλεκτρική κιθάρα, με φασαριόζικα ακόρντα και σόλο ξεσπάσματα τα οποία θα ζήλευαν πολλοί ομότεχνοι. Την παράσταση όμως συχνά-πυκνά κλέβει το ατμοσφαιρικό Hammond, παρότι η υποδειγματική παραγωγή του Jim Spliff (Last Drive, Earthbound, Nightstalker) δίνει χώρο σε όλα τα όργανα. Δυνατή στιγμή είναι το “Same Old Story”, με τη συμμετοχή του Alex K. των Last Drive στη φυσαρμόνικα. Αλλά και το εναρκτήριο “Rumble In The Jungle”, που δεν περιλαμβάνει στίχους, είναι εξίσου γοητευτικό – μυρίζει μπύρα και μπάρα. Το κακό είναι ότι μελωδίες ιδιαίτερα αξιομνημόνευτες δεν υπάρχουν, πέρα από μια-δυο εξαιρέσεις. Επίσης, τα αγγλικά των 700 Machines δεν έχουν πολύ καλή προφορά, αν έχει ακόμα νόημα μια τέτοια παρατήρηση. Η ενέργεια και ο ήχος των 700 Μηχανών κερδίζουν πάντως εν τέλει τις εντυπώσεις και συγχωρούν τις αδυναμίες. Σε συνδυασμό μάλιστα με το όμορφο εξώφυλλο, το ντεμπούτο των 700 Machines αποτελεί μια πολύ καλοφτιαγμένη δουλειά, από μια μπάντα στην οποία αξίζει μεγαλύτερη προσοχή και προβολή. Δεν θέλει κάτι παραπάνω ο σημερινός Έλληνας χαρντροκάς – το άλμπουμ πετυχαίνει τον σκοπό του και με το παραπάνω. Εμείς από την πλευρά μας ας ελπίσουμε πως η επόμενη κατάθεσή τους δεν θα πάρει άλλα δέκα χρόνια και θα μας αποδείξει ότι έχουν να μας πουν κάτι που δεν έχουμε ακούσει από κανέναν, τουλάχιστον στη χώρα μας.
