Όχι η ίδια η σιωπή, μα οι παρυφές της – συχνά το ανεπαίσθητο εκείνο σημείο όπου ο ήχος διατηρεί υποβλητική υπόσταση, γενόμενος συνάμα αχνός. Και όχι το ακριβές αντίθετό τους – τα σύνορα δηλαδή του εκκωφαντικού ορυμαγδού – μα το μεσοδιάστημα προς τα εκεί: ο «θόρυβος» ως σημείο ζωής, ηχητικής διακλάδωσης, αστικής (ή μη) παρουσίας, τοποθετημένος σε εισαγωγικά ώστε να τηρηθούν οι αναγκαίες αποστάσεις. Από πού; Μα απ’ το ότι ο Ήλιος (ILIOS, καθότι η διεθνής του αναγνωρισιμότητα είναι αντιστρόφως ανάλογη της ελληνικής) ουδέποτε στη μακρά ως σήμερα καριέρα του δεν ενέδωσε στο στείρο noiz και ουδέποτε αντιμετώπισε τα field recordings με πνεύμα απλής συλλογής/καταγραφής οποιουδήποτε περιβαλλοντολογικού βόμβου. Γύρω από τους άνωθεν πόλους χτίζεται ο μουσικός κόσμος του ILIOS, αξιοποιώντας το αχανές μεταξύ πεδίο και προκαλώντας τα όριά του. Σε αυτή τη χαρτογραφία υπάγεται και το νέο του EP El Amor Is Mi Motor, η δεύτερη κυκλοφορία του μέσα στο 2009. Και παρότι δεν μπορεί να συγκριθεί νομίζω σε δύναμη με το έτερο φετινό πόνημά του, Kenrimono, ή με τα άλμπουμ του εκείνα τα οποία θεωρώ προσωπικά ως σημαντικά (Old Testament, Ησυχαστήριον) διατηρεί τη ματιά του δημιουργού του, την αισθητική του και τη δύναμη εκείνη έκλυσης συναισθημάτων μέσα από μουντές, συχνά αδιόρατα απειλητικές, ατμόσφαιρες. Αναγνωρίζω ότι ο αμύητος ακροατής θα αντιμετωπίσει τις εδώ περιεχόμενες συνθέσεις ως ένα συνονθύλευμα ήχων δίχως λογική ή μουσική αξία, από την άλλη όμως πιστεύω ότι το EP, χάριν συντομίας, ενδείκνυται για μια πρώτη επαφή με το ηχητικό περιήλιο του Δημήτρη Καρυοφύλλη. Το λέω αυτό και για τον επιπλέον λόγο της όμορφης, ξεχωριστής κατασκευής του: ένα διάφανο βινύλιο 33 στροφών, κομμένο σε σχήμα καρδιάς και στερεωμένο με βίδα ανάμεσα σε δύο πλεξιγκλάς. Το αγαπάς με την πρώτη ματιά, ακόμα και αν αγνοείς τον δημιουργό του. Αν και υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα – υπάρχουν μονάχα 33 αντίτυπα όλα κι όλα… Η κατασκευή αυτή δυσκολεύει πάντως να ξεχωρίσεις σε ποια πλευρά βρίσκεται το “Mia Mondo Estis Blinda” και σε ποια το “Gis Mi Trovita Vian Lumon” – άλλωστε και η χρονική τους διάρκεια είναι πολύ κοντινή, 6 και 40 το πρώτο, 7 και 20 το δεύτερο. Με την προϋπόθεση λοιπόν ότι χρονομέτρησα σωστά, θα δώσω την προτίμησή μου στο δεύτερο: οι διακυμάνσεις του και η συνολική κομψότητα της δομής του το καθιστούν πιο ενδιαφέρον, στα αυτιά μου τουλάχιστον, από το πιο γραμμικό “Mia Mondo Estis Blinda”. Ο ILIOS παραμένει ένας από τους πλέον ανήσυχους Έλληνες εξερευνητές των ηχητικών ωκεανών. Μπορεί να μη βρείτε τους δίσκους του στις σελίδες του Uncut ή του Mojo, μη βάλετε όμως στοίχημα και για το Wire – θα το χάσετε πανηγυρικά…
