Το συγκρότημα Χρώματα αποτελείται από την Εύα Ιεροπούλου και τον Φίλη Ιερόπουλο, δύο αδέλφια από τη Βέροια τα οποία κουβαλάνε την ίδια μεγάλη αγάπη για τον Μάνο Χατζιδάκι. Μεγαλωμένοι σε μία μικρή επαρχιακή πόλη, όπου μοιραία συμβαίνουν από λίγα έως ελάχιστα πράγματα σε πολιτισμικό επίπεδο, έρχονται να γίνουν η ουσία αυτού που συχνά αποκαλούμε «θύλακες αντίστασης». Κι αυτό γιατί φαίνεται να είναι από εκείνους τους ανθρώπους που δεν σταμάτησαν στιγμή να κυνηγούν το όνειρο τους και όσα τους δίνουν ευχαρίστηση χωρίς να έχουνε στόχο, όπως μαρτυρούν τουλάχιστον οι ως τώρα ενασχολήσεις τους, την επιτυχία ή την καταξίωση. Το ομώνυμο ντεμπούτο τους αυτή τη στιγμή διατίθεται σε μόνον δύο δισκοπωλεία σε ολόκληρη την Ελλάδα, μέσα από το myspace τους όμως υπόσχονται πως σύντομα θα φτάσει και αλλού. Τι μπορεί όμως να είναι στην ουσία το αποτέλεσμα της συνεργασίας μιας κοπέλας που γράφει τα τελευταία δέκα χρόνια παιδικά τραγούδια (έχοντας στο ενεργητικό της το αξιόλογο άλμπουμ Το Πράσινο Μουσκάρι-ο) και ενός άντρα ο οποίος έχει περάσει άλλα τόσα συνθέτοντας ηλεκτρονική μουσική; Είναι πολύ απλά ένας δίσκος πολυπρόσωπος σαν αυτό που προσπαθεί να εκφράσει ο τίτλος του, πολύχρωμος και ολοζώντανος, λες και παρακολουθείς κινηματογραφική ταινία. Από την πρώτη επαφή, με το γεμάτο ουράνια τόξα εξώφυλλο του δίσκου – τα οποία τόσο έντονα παραπέμπουνε σε παιδικές ζωγραφιές – μέχρι και το πρώτο άκουσμα με το ταξιδιάρικο “Μπλε Παλτό”, αποκτάς τη γεύση μιας πολυδιάστατης ξενάγησης στη σκέψη ενός ώριμου παιδιού – ενός ιδανικού πλάσματος, με άλλα λόγια. Η ξεχωριστή αυτή, ειδικά για τα ελληνικά δεδομένα αλλά και την ελληνική αγορά, καλλιτεχνική πρόταση έχει την τύχη να συνοδεύεται τόσο από ενδιαφέρουσες μελωδικές συνθέσεις, οι οποίες μέσα από τα πλούσια ηλεκτρονικά κόλπα τους αναδεικνύουν την μεγαλύτερα παιδικότητα και ανεμελιά που έχω συναντήσει σε δίσκο (“Μη Φεύγεις” “Βλέπω Τη Νύχτα” “Τίποτα Δε Με Κρατάει Εδώ” “Χιόνι”), όσο όμως και από συγκινητικά στιχουργικά θέματα – με κορυφαίες στιγμές τα “Θα Ταξιδεύω”, “Κοίτα” και “Αρκουδάκι”. Τα οποία αν και φαίνεται έντονα πως πηγάζουν από το κομμάτι ενός νου που εξακολουθεί επίμονα να σκέφτεται παιδικά, διατηρούν την ικανότητα να γοητεύουν και να αφορούν όποιον από εμάς επιθυμεί ακόμα να ονειρεύεται και να αντιστέκεται στη συνήθεια της καθημερινότητας. Ακόμα και σε εκείνες τις στιγμές του άλμπουμ που δεν καταφέρνουν να σταθούν στο ύψος της μεγάλης ομορφιάς των παραπάνω κομματιών – όπως π.χ. τα μέτρια “Νανούρισμα”, “Μικρό” και “Η Πόλη Σωπαίνει” – τα Χρώματα κατορθώνουν να μην ξεπέσουν στο κουραστικό και το εντελώς αδιάφορο. Όπως λοιπόν κι αν διαλέξει να αντιμετωπίσει κανείς το άλμπουμ – είτε ως ένα πάντρεμα παιδικών τραγουδιών με έναν πολύ σύγχρονο ήχο, είτε ως δείγμα ηλεκτρονικής μουσικής με πριμιτιβιστική στιχουργικά διάθεση – το ντεμπούτο των Χρωμάτων παραμένει μια ευθυτενής, βαθειά βουτιά στην καθάρια αθωότητα που όλοι κρύβουμε, ή θα έπρεπε να κρύβουμε, μέσα μας.
