Η περίπτωση του Χαράλαμπου Καρούσου και της πρώτης προσπάθειάς του να δισκογραφήσει στον έντεχνο χώρο επιβεβαιώνει την άποψη ότι οι εμμονές των δημιουργών μπορούν να αποβούν καταστροφικές για το τελικό αποτέλεσμα του έργου τους. Για όσους δεν γνωρίζουν, όπως είναι και το πιο πιθανό, ο Χαράλαμπος Καρούσος είναι διπλωματούχος μουσικός και συνθέτης κλασικής και μετακλασικής μουσικής, καθηγητής εκκλησιαστικής μουσικής και μελετητής παραδοσιακής μουσικής. Αυτή, όμως, η γνώση και η σε βάθος ενασχόληση με τα συγκεκριμένα μουσικά είδη δεν τον βοήθησαν να προσεγγίσει και το έντεχνο τραγούδι κατά τρόπο που να εγγυάται κάποια σημαίνουσα καλλιτεχνική πρόταση. Το Πριν Οι Δείχτες Σημάνουν Εφτά είναι γεμάτο μελωδικές μπαλάντες, ενορχηστρωμένες με πιάνο, κλασική κιθάρα και βιολοντσέλο, μέσω των οποίων ο δημιουργός προσπαθεί να συγκεράσει την κλασική με την έντεχνη μουσική. Ενδιαφέρουσα απόπειρα, και δύσκολη αναμφίβολα, η ακρόαση της οποίας αποδεικνύεται όμως ατελέσφορη και ανεδαφική. Και αυτό γιατί τα πάντα εξαντλούνται σε μία κατά τη γνώμη μου στείρα και μονοδιάστατη επανάληψη μουσικών μοτίβων, που μετατρέπουν τον λυρικό ρομαντισμό σε πλήξη και ανία. Δεν είναι, δηλαδή, μόνο η ενορχήστρωση και ο τρόπος παρουσίασης των τραγουδιών που ευθύνονται για το αδιάφορο αποτέλεσμα, αλλά και οι ίδιες οι συνθέσεις, οι οποίες βρίθουν από παρωχημένες και ανέμπνευστες ιδέες.Στην παραπάνω αίσθηση συνδράμουν καταλυτικά και οι στίχοι. Κατανοώ τη διάθεση για μια πιο λόγια και ποιητική έκφραση. Υπάρχει, όμως, μεγάλη διαφορά από τον ποιητικό λόγο μέχρι φράσεις όπως: «Της καρδιάς μου μπαλαρίνα, ακριβέ μου μενεξέ, γαργαροπηγή το νερό της που δε στέρεψε ποτέ» (“Πριν Οι Δείχτες Σημάνουν Εφτά”) ή «Παράθυρο στη θάλασσα η μορφή σου κι εγώ αέρας, κύμα, δροσερό, με τον ανθό της κάπαρης δειλά την ύπαρξή σου να ραίνω, καθώς λούζεται, μέσα στον ηλιαφρό» (“Παράθυρο Στη Θάλασσα”). Τα τραγούδια είναι γεμάτα από φράσεις και λέξεις σαν και τις παραπάνω, με παραμυθένια δηλαδή και ονειρική διάθεση, χαρακτηριζόμενη όμως από μια υπερβολή η οποία ποτέ δεν συμβάδιζε αρμονικά με τη σύγχρονη στιχουργική στο ελληνικό – και δη το έντεχνο – τραγούδι, όπως διαμορφώθηκε από τον Χατζιδάκι, τον Θεοδωράκη και κατόπιν από μετέπειτα δημιουργούς. Ακόμα και ως απόπειρα ποιητικού λόγου να το εκλάβουμε, απεγκλωβισμένου από τη μουσική, λόγια σαν και τα παραπάνω προδίδουν νομίζω έναν τρόπο έκφρασης ξεπερασμένο και παλιομοδίτικο. Έτσι, τόσο το ίδιο το υλικό όσο και ο τρόπος που το προσέγγισε ο Χαράλαμπος Καρούσος, παρ’ όλες τις αγνές και ειλικρινείς προθέσεις που διαφαίνονται, δεν μπορεί να συγκινήσει και να προκαλέσει το ενδιαφέρον: το Πριν Οι Δείχτες Σημάνουν Εφτά φαντάζει, φοβάμαι, εκτός τόπου και χρόνου.
