Είχα αρκετό καιρό να ευχαριστηθώ μοντέρνο θέατρο. Και θυμήθηκα πώς μοιάζει ένα τέτοιο συναίσθημα παρακολουθώντας το Βυσσινί Τριαντάφυλλο της ομάδας Όχι Παίζουμε, σε σκηνοθεσία Γιώργου Σαχίνη. Μια μεταμοντέρνα παράσταση βασισμένη σε «κλασικό» υλικό, ένα κείμενο δηλαδή της εγχώριας αστικής Belle Époque, με την υπογραφή του παραγνωρισμένου Πλάτωνα Ροδοκανάκη (1883-1919). Έργο βαθιά ερωτικό και ηδονιστικό, με μια πολύ προσωπική φινέτσα, το οποίο ανέδειξε κατά έξοχα σύγχρονο τρόπο η σκηνοθεσία, μα και οι καλές ερμηνείες του Γιάννη Κλίνη και της χορεύτριας Ειρήνης Αλεξίου - όσοι επιθυμείτε μια γεύση κανονίστε να βρεθείτε στις τελευταίες αθηναϊκές παραστάσεις, 20-23 Σεπτεμβρίου στο Μουσείο Μπενάκη. Το εν προκειμένω album είναι το soundtrack της παράστασης, το οποίο μπορείτε να προμηθευτείτε μόνο πηγαίνοντας να την παρακολουθήσετε. Πρόκειται για μια δουλειά φτιαγμένη περισσότερο για να συνοδεύει ηχητικά τα επί σκηνής δρώμενα, παρά με σκοπό να λειτουργήσει ως αυτόνομο αυτών άκουσμα - άσχετα αν τελικά το καταφέρνει σε ικανοποιητικό βαθμό, χάρη κυρίως στην ευφυή ιδέα του συνθέτη Κώστα Δαλακούρα να μπλέξει μια μπάντα χάλκινων οργάνων με βινυλιακές ηχογραφήσεις διάσημων Ελαφρών τραγουδιών του Μεσοπολέμου. Το μπλέξιμο αυτό δημιουργεί «κλίμα», χωρίς βέβαια ιδιαίτερες εξάρσεις ή στιγμές οι οποίες θα μπορούσαν εύκολα να ξεχωρίσουν από τη συνολική οπτική με την οποία έχει γραφτεί η μουσική: είναι πάνω από όλα η μουσική μιας συγκεκριμένης παράστασης, την οποία υπηρετεί άριστα, και όχι μουσική με αφορμή το Βυσσινί Τριαντάφυλλο. Τα φωνητικά μέρη ανήκουν στον πρωταγωνιστή Γιάννη Κλίνη. Ο οποίος είναι ασφαλώς ηθοποιός και όχι τραγουδιστής, τραγουδάει όμως σωστά και επαρκέστατα για τις ανάγκες του θεατρικού. Ακόμα και ο κατά περιπτώσεις στόμφος με τον οποίον διαποτίζει τις ερμηνείες του είναι μια απόδειξη του πόσο καλά έπαιξε τον ρόλο του, αφού συχνά - όπως θα ξέρουν όσοι έχουν ασχοληθεί σοβαρά με το ελληνικό Ελαφρό τραγούδι - ο στόμφος αυτός χαρακτήρισε την ερμηνευτική προσέγγιση κάμποσων τραγουδιστών αυτού του ρεπερτορίου (αν και κυρίως των πιο δεύτερων ονομάτων του). Όλα αυτά συντελούν στη δημιουργία ενός συνόλου που, ακόμα και αν δεν στόχευσε σε κάτι τέτοιο, είναι τελικά κάτι παραπάνω από ένα απλό σουβενίρ της παράστασης.
