Στις 14 Φεβρουαρίου του σωτήριου έτους 2008, ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου δηλαδή -μεγάλη η χάρη του - ντεμπουτάρισε στο εγχώριο box office η αυτοπροσδιοριζόμενη ως «κωμωδία της χρονιάς» με τίτλο Μόλις Χώρισα, έχοντας ως θεματική ένα απρόοπτο χωρισμό ανάμεσα στην όψιμη ενζενί Μακρυπούλια και στον επιτηδευμένα συνοφρυωμένο ζεν ντερνιέ Τσιμιτσέλη με φόντο μια ελαφρώς εξωραϊσμένη Ιπποκράτους, παρουσία κουστωδίας φίλων που προσπαθεί επί ματαίω να συγκαλύψει το συμβάν αυτό - με κωμικοτραγικά αποτελέσματα. Οι θεατρικές καταβολές εν μέρει αξιοποιούνται, ενώ οι φρενήρεις ρυθμοί, η χαλαζόπτωση λεκτικών gangs, οι μούτες αλλά και η «γκρίζα» διαφήμιση, μόλις που αφήνουν τον θεατή να πάρει αναπνοή και να εκτιμήσει τα μπιτάτα ακούσματα τα οποία ντύνουν τα σουρεάλ τεκταινόμενα στο πανί του multiplex. Η μερίδα του λέοντος βρίσκεται στα πεπειραμένα χέρια των Mikro, καθώς συνεισφέρουν τις 9 από τις 14 συνθέσεις του score. Κάποιες από αυτές απαντώνται στην τελευταία τους δισκογραφική δουλειά, όπως η ξεσηκωτική “Καληνύχτα” και το ολάνθιστο λίκνισμα του “Lullabies”, τη δυναμική του οποίου ο πρωταγωνιστής μας δεν αφήνει αναξιοποίητη! Υπάρχει ακόμα το “Bang-Bang”, που λειτουργεί ως κεντρικό μουσικό θέμα του φιλμ, σε δυο γεύσεις (plain και spicy latin), καθώς και κάποια άλλα θεματάκια τα οποία λειτουργούν σχεδόν αποκλειστικά στο πλαίσιο των οικείων φιλμικών κάδρων. Φωτεινή εξαίρεση το “Taper Ware”, το οποίο δανείζεται ευφυώς το γνωστό sample από το βαμπιρίζον “From Dusk Till Dawn” (από τη σκηνή όπου η υπερχυμώδης Salma Hayek λικνίζεται ως άλλη Σαλώμη συνοδεία ενός βόα) και το αξιοποιεί για να παράξει ένα τυπικά καλό electro-pop τραγούδι, από αυτά που μας έχει καλομάθει το συγκρότημα. Από την άλλη πλευρά βέβαια, παρουσιάζονται εναλλακτικές, ψευδο-groovy μπιτάτες εκδοχές καταξιωμένων λαϊκών ασμάτων. Τον χορό σέρνει η πρωταγωνίστριά μας με το υπέροχο “Νύχτα Στάσου” του Πυθαγόρα, το οποίο, ενώ στο παρελθόν έτυχε ψυχωμένης απόδοσης από μια Λίτσα Διαμάντη, εδώ ρέπει προς τον «ο,τινανισμό», καθώς το disco remix τύπου Αυτοκίνησης κουπλαρισμένο με τη λαϊκίζουσα φωνή της Μακρυπούλια γίνεται ανεκτό μόνο με γενναίες δόσεις καλής διάθεσης. Όλα αυτά και πάλι δια χειρός Mikro, οι οποίοι απτόητοι «διασκευάζουν» στο ίδιο ύφος το “Δαχτυλίδι” της Πόλυς Πάνου, το “Κι Έκλαιγε Μαζί Μου Ο Θεός” της Τζένης Βάνου - με αποκορύφωμα τη μάλλον τραγική latin «απόδοση» του “Πάρε Το Δάκρυ μου” της Καίτης Γκρέυ. Μετά από όλα αυτά, οι σοκολατένιες, προεφηβικές απειλές της Τάμτα («…εμείς μαζί μια ολόκληρη ζωή») στο “Μια Στιγμή Εσύ Κι Εγώ” ακούγονται ανακουφιστικά ευχάριστα. Κοντολογίς, αν αναζητάτε αξιόλογες δουλειές των Mikro, η δισκογραφία τους τις προσφέρει απλόχερα. Αν από την άλλη είστε fan της εν λόγω ταινίας και θεωρείτε αναπόσπαστη τη σύνδεση προσώπων και καταστάσεων με συγκεκριμένα τραγούδια, σπεύστε.
