Από την Universal στη Minos-EMI και από το ντεμπούτο της Γύρνα Το Κλειδί (2006) στο Άσε Με Να Ταξιδέψω, λίγα πράγματα αλλάζουν για τη Γιάννα Τερζή.
Η κυριότερη αλλαγή εντοπίζεται θα έλεγα σε θέματα στρατηγικής, καθώς στο εν λόγω άλμπουμ γίνεται μια πιο οργανωμένη «επίθεση» προς το λαϊκό σουξέ, βασισμένη σε τραγούδια πιο μαεστρικά σχεδιασμένα για μια τέτοια κατάκτηση, από «μαιτρ» όπως ο Σταμάτης Γονίδης, η Ναταλία Γερμανού, ο Χρήστος Δάντης ή ο Δημήτρης Κοργιαλάς. Κόρη του Πασχάλη Τερζή είναι άλλωστε η Γιάννα Τερζή -κι αν δεν ξέρει αυτή πώς λειτουργεί η εγχώρια βιομηχανία της πίστας και τι απαιτείται για να σταδιοδρομήσει μια νέα φωνή σε αυτήν, τότε, με συγχωρείτε, αλλά δεν το ξέρει κανείς.
Πόσο μάλλον όταν αυτή η νέα φωνή παρουσιάζεται να μη στερείται ικανοτήτων. Μη φανταστείτε σπουδαία πράγματα, βέβαια, αλλά «έπιασα» σημεία όπου τα όσα λείπουν σε έκταση αναπληρώθηκαν ερμηνευτικά με τρόπο που έδειξε μια κάποια (έστω) ικανότητα στην απόδοση συναισθημάτων. Όσο βέβαια μου επιτρέψανε τα τραγούδια -τα οποία σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν έδαφος απόδειξης του πόσο καλή τραγουδίστρια μπορεί να είναι η Γιάννα Τερζή ή η οποιαδήποτε τύχαινε να τα πει. Και όσο μου επιτρέψανε διάφορα γυρίσματα εδώ κι εκεί, περιττά όσο κι εκείνα του διάσημου πατέρα της και αταίριαστα στο ύφος του δίσκου, εφόσον επιλέχθηκε (σοφά) η πιο νεανική λαϊκοπόπ οδός, αντί για το «παλιάς κοπής» λαϊκό του Πασχάλη Τερζή.
Από εκεί και πέρα, νομίζω πως η κριτική δεν μπορεί να προχωρήσει περισσότερο σε θέματα καλλιτεχνικών αξιώσεων του Άσε Με Να Ταξιδέψω. Και δεν το λέω με κάποια ειρωνεία, ή με διάθεση για ελιτίστικο σνομπισμό. Απλώς είναι σαφής, νομίζω, η στόχευση του άλμπουμ, όπως και η αδιαφορία των συντελεστών του για κάτι που ίσως μείνει στον χρόνο. Το κοκταίηλ από Δέσποινα Βανδή, Άννα Βίσση και Χρύσπα ταίριαξε σε γενικές γραμμές στη Γιάννα Τερζή και της δίνει έναν αέρα που σε καμία περίπτωση δεν διέθετε ο προηγούμενος δίσκος της -με δύο μόνο μελανά σημεία, το “Εδώ Και Τώρα”, ένα τσιφτετελοειδές σκυλάδικο του χειρίστου είδους, και τη μπαλάντα “Άσε Με Να Ταξιδέψω”, δείγμα μιας υπερβολικά κλαψιάρικης αντιμετώπισης του έρωτα, η οποία καλό θα ήταν, επιτέλους, να εκλείψει από τη δισκογραφία. Η επιλογή πάντως του “Απίστευτο” (σύνθεση του Χρήστου Δάντη) ως αιχμής του δόρατος της προσπάθειας από το team της τραγουδίστριας δεν ήταν, νομίζω, και η καλύτερη. Εγώ θα στοιχημάτιζα οπωσδήποτε στο “Στην Αγκαλιά Της” (σε στίχους Ναταλίας Γερμανού), στο “Θα ’Θελα Να Ξέρω” (σε στίχους Ελένης Γιαννατσούλια), ίσως και στο “Αν Γυρνούσα Πίσω” ή στο “Δεν Τόλμησες” (του Δημήτρη Κοργιαλά).
Τα δύο πρώτα, μάλιστα, ομολογώ πως τα ακούω αρκετά ευχάριστα, παρόλες τις ενστάσεις μου για κάποια στιχουργήματά τους και για τα υπερβολικά αναμενόμενα ενορχηστρωτικά κόλπα τους. Πολύ πιο ευχάριστα πάντως από κάτι άλλα που «ευαγγελίζονται» ποιότητα καλύπτοντας μια φτήνια την οποία η Γιάννα Τερζή ούτε κατά διάνοια δεν αγγίζει με την παρούσα δουλειά.
