Το κουαρτέτο των Α.Τ.Μ. από τον Πειραιά δεν έχει ούτε τρία χρόνια από τότε που ξεκίνησε, στα οποία δεν κατάφερε και λίγα πράγματα: μπορεί το να συμμετέχεις με ένα σου κομμάτι σε συλλογή της Atlantis να μην είναι και ιδιαίτερα σπουδαίο credit για τους πιο απαιτητικούς φίλους του rock ήχου, αλλά το να κερδίσεις το πρώτο βραβείο στο Pop ‘N’ Rock Festival (μαζί με τους Rosebleed) - το οποίο σήμαινε και ένα συμβόλαιο με τη Sony-BMG - οπωσδήποτε είναι άξιο προσοχής. Στο πρώτο τους πάντως EP - ορεκτικό πριν από την κυκλοφορία ενός πλήρους album αργότερα - οι A.T.M. δεν έδειξαν ιδιαίτερα έτοιμοι για μεγάλα βήματα. Είναι αλήθεια πως στο εναρκτήριο “Δε Με Πείθεις” αποδεικνύουν την εξοικείωσή τους με τον σκληρό rock ήχο - από το hard rock ως και το alternative metal - όπως και μια ικανότητα να τον μετουσιώσουν σε κάτι πιο προσωπικό. Οι στίχοι όμως διακρίνονται από μια γενικότερη υπερβολή, λίγο αναίτια στην έντασή της, κατά τη γνώμη μου. Υπερβολή πάντως την οποία εύκολα πείθεσαι να βάλεις στην άκρη, όταν υπάρχουν τόσο καλές κιθαριές, καθώς και το ενδιαφέρον «παιχνίδι» που στήνεται στα φωνητικά. Στην περίπτωση όμως των έτερων δύο τραγουδιών του EP, “Σε Μια Πλάνη” και “Μηδέν”, το βρίσκεις πολύ πιο δύσκολο να παρακάμψεις τα ατοπήματα των στίχων. Τα περί σολωμού, κοκορετσίου, τατού και γλαστρών στη ντουλάπα του “Σε Μια Πλάνη” όχι μόνο δεν εκπληρώνουν τα «περί καυστικού και ενίοτε ακραίου» ελληνικού στίχου, τα οποία αναφέρονται στο δελτίο τύπου, αλλά ακροβατούν επικίνδυνα στα όρια της φαιδρότητας. Στο “Μηδέν” πάλι στίχοι όπως «θέλω να ζήσω μα όλα δείχνουνε μηδέν» ή «ποιος θα νοιαστεί, ποιος θα ρωτήσει, ποιος θα ψάξει έναν τρελό που το ’χει σκάσει απ’ τη ζωή του», εκτός του ότι επαναφέρουν το στοιχείο της αναίτιας υπερβολής που ανέφερα και πιο πάνω, περιγράφουν μάλλον άγαρμπα και με χιλιοφορεμένα σχήματα (έστω και σε άλλα είδη ελληνόφωνου τραγουδιού) το αίσθημα αδιεξόδου. Ανάμεικτα, λοιπόν, τα συναισθήματα από την πρώτη «επίσημη» γνωριμία με τους Α.Τ.Μ. Δυνατότητες διακρίνονται στον μελωδικό τομέα, νομίζω όμως πως χρειάζεται να πέσει πολύ δουλειά στην τραγουδοποιία για να μιλήσουμε για κάτι με αξιώσεις. Ελπίζω στον δίσκο η εικόνα να είναι αρκετά διαφορετική.
