Ντεμπούτο στη δισκογραφία για τους Ανάσα από τη Θεσσαλονίκη (το γράφουν με λατινικούς χαρακτήρες το όνομά τους, Anasa), οι οποίοι καταπιάνονται με έναν βασικά pop ήχο, που παράλληλα όμως διατηρεί μπόλικες ελληνικές μνήμες και διαλέγει ως όχημα έκφρασής του τον ελληνικό στίχο. Ενώ όμως το Όλα Αλλάζουν Στο Χρόνο αποδεικνύει πως πρόκειται για μια φιλότιμη προσπάθεια πάνω στις παραπάνω γραμμές, μια σειρά από αδυναμίες το καθηλώνει, τελικά, σε ένα μέτριο επίπεδο.Μουσικά, οι δύο Ανάσα (Αργύρης Λούλατζης & Θάνος Τσαϊρίδης) εκφράζονται με καθάριες κιθαριστικές γραμμές, οι οποίες ηχούν όμως πολύ δεδομένες και αναμενόμενες. Όσο και αν ορισμένα τραγούδια παρουσιάζονται κατά την ακρόαση να λάμπουν παραπάνω (“Άλλη Μια Φορά”, “Ανάσα (Μείνε Δίπλα Μου)”, “Πληρωμένα Φιλιά”), συνειδητοποιείς τελικά πως χρωστούν τη λάμψη τους περισσότερο στην εξαιρετική δουλειά του Σωτήρη Νούκα (συμπαραγωγός, μηχανικός ήχου, πιάνο, programming & synthesizer), παρά στη βαρύτητα των μελωδιών τους. Και από τη στιγμή που τα φωνητικά έχουν καταφανή όρια και αποφασίζουν να ποντάρουν στην - άγουρη ακόμα, κατά τη γνώμη μου - εκφραστικότητα των δύο φίλων και συνεργατών, καταλαβαίνει κανείς πως με δυσκολία μπορεί να «εξυψωθεί» το υλικό. Είναι όμως στον εξαιρετικά κρίσιμο στιχουργικό τομέα όπου τελικά οι Ανάσα χάνουν το παιχνίδι. Όχι γιατί γράφουν απλά. Αυτό είναι μάλιστα από τα δυνατά τους χαρτιά και σε διάφορα σημεία αποδεικνύουν πως η γραφή τους μπορεί να έχει μια «θαλπωρή» αρκετά καλοδεχούμενη. Αλλά, αντιθέτως, γιατί δεν βρίσκουν τον τρόπο να μας πείσουν ότι θα πρέπει να ξανακούσουμε ηλεκτρικές ερωτομπαλάντες σαν και τις δικές τους. Ειδικά όταν ακολουθούν μια πεπατημένη την οποία, αφενός, υπηρετήσαν πολλοί πιο άξιοι δημιουργοί την τελευταία δεκαπενταετία και, αφετέρου, όταν μιλάμε για έναν ήχο που πια έχει κορεστεί από όλους όσους βάλθηκαν να αναπαράγουν την κληρονομιά την οποία άφησαν οι Πυξ-Λαξ της καλής περιόδου. Οι Ανάσα απογοητεύουν, τελικά, όχι γιατί τους λείπει η αξιοπρέπεια και ένα minimum αισθητικής. Αλλά γιατί περιμένεις πιο φρέσκα πράγματα από ένα νέο συγκρότημα, μια άλλη ματιά. Πώς να αρκεστείς σε μια από τα ίδια και πώς να αποδεχτείς την ανάγκη κι άλλων στιχουργημάτων του στιλ «Πού ταξιδεύεις, τι γυρεύεις, ποια θάλασσα σε πήρε μακριά» (“Που Ταξιδεύεις”), ή «Πώς αλλάζει η ζωή σε μια μέρα, τι είναι λάθος, τι σωστό/Πώς πετάει η ψυχή στον αέρα» (“Παράξενες Σκέψεις”). Αναγνωρίζω πως οι εδώ ενστάσεις μου δεν έχουν καθόλου να κάνουν με τη ραδιοφωνική επιτυχία την οποία διαβλέπω για κάποια από τα τραγούδια του εν λόγω album. Βλέπω όμως, παράλληλα, και κάποιες άλλες δυνατότητες στους Ανάσα, που θα ήταν κρίμα νομίζω να μένουν καθηλωμένες στη ρουτίνα και την επανάληψη μιας άποψης περί ελληνόφωνης pop καλλιτεχνικά εξαντλημένης.
