Αν και δραματικός/ηρωϊκός στην προσέγγιση της μουσικής παράδοσης που διαχειρίζεται, ο Αχιλλέας Δραμουντάνης έχει εντούτοις μία αισθαντικότητα η οποία τον διαφυλάσσει από πολλές κακοτοπιές. Όπως έχετε ήδη πληροφορηθεί από τον τίτλο, ο νέος του δίσκος είναι ηχογραφημένος ζωντανά (σε διάφορα μέρη), συνεχίζοντας μια παράδοση που θέλει τέτοια cd να χρησιμεύουν όχι μόνο ως νέα δισκογραφική πρόταση του καλλιτέχνη, αλλά ουσιαστικά και ως soundtrack στα μελλοντικά γλέντια των αγοραστών τους. Σε τούτο λοιπόν το εξαντλητικό σε διάρκεια 3πλό cd περνάει από πολλές πτυχές της κρητικής κλίμακας προς τέρψη των απανταχού θαμώνων και θιασωτών της συγκεκριμένης ρότας της ελληνικής μουσικής. Η παρουσία του Δραμουντάνη διαθέτει και μία ακόμα πτυχή, σε μια εποχή όπου οι μεγάλες εταιρείες της ελληνικής δισκογραφίας παίρνουν στα χέρια τους τον αποταμιευμένο θησαυρό μικρότερων τοπικών, με την ελπίδα – από τη σωρεία των εκδόσεων – να έχουν, εκτός από άμεση ρευστοποίηση και μία εν studio δυναμική παρουσία. Και ο Δραμουντάνης θεωρητικά έχει αυτή τη δυναμική. Η εμφάνιση του καταρχάς διαθέτει όλους αυτούς τους κανόνες της post αισθητικής από τη Μεγαλόνησο που θα του εξασφαλίσουν μία ισορροπία σε πολλές ταυτόχρονες κολώνες: το μαύρο πουκάμισο και η απαραίτητη αγκράφα, σε συνδυασμό με το αυτονόητο(;) μουστάκι και το επιμελώς ατημέλητο μούσι συναντούν το καπλαντισμένο με σύγχρονο κερί μαλλιών κεφάλι, το στρώσιμο των μαλλιών του οποίου φέρνει έναν αέρα από ιρλανδέζικο αερικό στον Ψηλορείτη. Και αν σας φαίνεται αστείο το τελευταίο, θα προειδοποιήσω ότι κάνετε λάθος στο πώς διαβάζετε την πρόταση, μιας και καθόλου τυχαία το τραγούδι που επιλέγει ο Δραμουντάνης ως εναρκτήριο λάκτισμα για τον παρόν δίσκο/γλέντι είναι μία σύνθεση όπου τη μουσική έχει γράψει ο Ross Daly: πρόκειται για το πασίγνωστο “Μανουσάκι”. Και εκεί ακριβώς έγκειται η γέφυρα την οποία προσπαθεί να στήσει ο Δραμουντάνης. Τιμάει την παράδοση του τόπου του, επιλέγοντας προς αναπαράσταση συνθέσεις μεγάλων συνθετών της Κρήτης (Σκορδαλός, Μουντάκης), ενώ ταυτόχρονα επιλέγει μία έντεχνη προσέγγιση στο επίπεδο των ενορχηστρώσεων, πράγμα που φαίνεται από τον διόλου ευκαταφρόνητο αριθμό οργάνων που χρησιμοποιεί. Μέχρι και μάντολα (!) είδαμε στα credits του Ψηλού Βουνού, ενώ ακούμε επίσης τζουρά και τα – αναγκαία δυστυχώς πια για κάθε γλεντοκόπηση των Νεοελλλήνων – κρουστά. Στον παρόντα τουλάχιστον δίσκο, η δύναμη του Δραμουντάνη έχει στραφεί προς την εκτέλεση και διασκευή κλασικών στιγμών της κρητικής δομής: σε κανένα σημείο δεν συναντάς κάποια αποκλειστικά δική του σύνθεση. Την ίδια στιγμή η φωνή του, αν και με σωστούς τονισμούς και όμορφη χροιά, διαθέτει μία ισότονη απόδοση η οποία μπορεί να μην ισοπεδώνει, πάντως στα σίγουρα δεν αρωματίζει κάποιες συνθέσεις, όπως τους χρειαζόταν. Και μία – πιο προσωπική – ένσταση, η οποία έχει να κάνει αποκλειστικά με τη λογική της ηχογράφησης: fade-out ακούμε στο 7ο κομμάτι του δίσκου, ενώ γενικότερα στο σύνολο ακούμε και το ατακάρισμα, αλλά και το – υπέρμετρο – χειροκρότημα του κοινού. Για να μας αποτρέψει αλήθεια το fade-out να ακούσουμε τι; Ένα λάθος στο σταμάτημα του δίσκου; Μία μακρόσυρτη εκτέλεση; Μα αυτή ακριβώς δεν είναι η αξία μίας ζωντανής ηχογράφησης; Χώρια του ότι πρόκειται για ένα βιαστικό και χωρίς φαντασία fade out, προδίδεται νομίζω μέσω αυτού μια λογική «κονσερβοποίησης» της ζωντανής ηχογράφησης, για χάρη ενός κώδικα ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με το «ζωντανό» της υπόθεσης. Η επιλογή του τίτλου του δίσκου (αναφορά στο ομώνυμο κλασικό και θαλερό ριζίτικο τραγούδι) επιχειρεί να ενισχύσει την εικόνα του Δραμουντάνη ως ακέραιου φύλακα της παράδοσης. Πείθοντας – και αυτή – ότι τα νεόκοπα όπλα που κρατεί σκοπό έχουν την ενδυνάμωση του σκελετού και όχι την ευτελή αποδόμησή του, όπως δυστυχώς συχνά έχουμε δει να συμβαίνει, τόσο με τη «σκυλοποίηση» (και αυτού) του παραδοσιακού θύλακα, όσο και με την έντεχνη (κυριολεκτικά και μεταφορικά) «λουδοβίκειων» λογικών μπουλντόζα. Απομένει λοιπόν να κρίνουμε προθέσεις και δυναμικές του Δραμουντάνη στις επόμενες κινήσεις του, με βάση τη – συγκρατημένη – αισιοδοξία που αποπνέει το τριπλό αυτό άλμπουμ-ντοκουμέντο της δράσης του.
