Υποψιάζομαι πως το αναγνωστικό κοινό του Avopolis Greek πρέπει να είναι πιο εξοικειωμένο με το όνομα του πολλά υποσχόμενου νέου ηλεκτρονικού δημιουργού Spyweirdos (Σπύρος Πολυχρονόπουλος), παρά με αυτά των Φλώρου Φλωρίδη και Γιάννη Μουρτζόπουλου - και ας μιλάμε για μία από τις κύριες μορφές της σύγχρονης jazz στη χώρα μας (ο Φλωρίδης) και για έναν πιανίστα & ακαδημαϊκό εγνωσμένης αξίας (ο Μουρτζόπουλος - που σημειώστε παρακαλώ ότι έχει υπάρξει και καθηγητής του Spyweirdos στην Πάτρα). Αλλά δεν είναι οι συστάσεις το σημαντικότερο στοιχείο εδώ, όσο το ότι οι τρεις τους ένωσαν δυνάμεις στο Epistrophy At Utopia προκειμένου να μας παρουσιάσουν το όραμα μιας νέας μουσικής γλώσσας. Όσοι τους παρακολουθήσατε στο Synch του 2007 ή φέτος τον Απρίλιο στο Bios έχετε μία εικόνα. Οι υπόλοιποι ενδιαφερόμενοι ετοιμαστείτε για μια περιπλάνηση σε αχαρτογράφητες μουσικές διαδρομές - περιπλάνηση που αναρωτιέμαι γιατί δεν βρέθηκε καμία ελληνική δισκογραφική να στεγάσει, με αποτέλεσμα την έκδοσή της από τη φοβερή και τρομερή Ad Noiseam του Βερολίνου. Το album είναι μικρό σε διάρκεια και διόλου φλύαρο, απαιτεί όμως από τον ακροατή του τη δέουσα προσοχή στις λεπτομέρειες, όπως και τακτικές ακροάσεις - μη διανοηθείτε ότι θα το ακούσετε μία και έξω, ή αποσπασματικά, στο youtube/myspace πνεύμα με το οποίο έχετε συνηθίσει να ακούτε μουσική τελευταία. Γιατί εδώ έχουμε μια ολοκληρωμένη δημιουργία, φτιαγμένη για να λειτουργεί ως σύνολο, από την εμπνευσμένη διασκευή στο “Epistrophy” του Thelonious Monk που ανοίγει τη δουλειά, ως το άτιτλο hidden track των Gyro Gyro που την κλείνει. Και συνάμα, όπως είπαμε, μια νέα πρόταση μουσικής δημιουργίας, η οποία βάζει τη λιτή, minimal σχολή της electronica - όπως την αντιπροσωπεύει η καλαίσθητη φουτουριστική οπτική του Spyweirdos - να συνομιλήσει ισότιμα με τις ανησυχίες και τις διαδρομές της σύγχρονης jazz, όπως την εκπροσωπούν εδώ το εκπληκτικό σαξόφωνο του Φλωρίδη και το μεστό έκφρασης πιάνο του Μουρτζόπουλου. Το αποτέλεσμα είναι μία, σε κάθε της έκφανση, καταπληκτική συνεργασία και ένα album-πρόταση, από αυτά που τόσο σπάνια συναντάς πια, ιδιαίτερα «εντός συνόρων». Ας δούμε όμως κάποια πράγματα και από πιο κοντά: το γλυκό, οικείο feeling της jazz του Thelonious Monk στο “Epistrophy” συναντά τον ηλεκτρονικό πειραματισμό σε ένα θαυμάσιο παιχνίδισμα ισορροπιών. Στο “Raymond Bound” - έναν φόρο τιμής στον Raymond Scott - η ρετρό αίσθηση παίρνει το πάνω χέρι, τοποθετούμενη όμως σε ένα αρκούντως σύγχρονο βάθρο. Αυτές οι δύο συνθέσεις μπορούν να λειτουργήσουν ως εφαλτήρια εισόδου στον πραγματικό κόσμο του Epistrophy At Utopia, στο «ψαχνό» δηλαδή, καθώς διατηρούν κάτι το (έστω και ελαφρώς) οικείο στο μέσο ενημερωμένο αυτί. Την πραγματική όμως περιπλάνηση, με το σασπένς του καινούργιου σε όλο του το μεγαλείο, θα τη συναντήσετε όταν θα φτάσετε στο βραδείας καύσης και λαμπρά αυτοσχεδιαστικό “At”, όταν θα «ναυαγήσετε» στη Μυστηριώδη Νήσο του “Wet House” ή όταν θα αναζητήσετε κι εσείς μαζί με τους δημιουργούς μια νέα αλφάβητο στο “Letter After Omega”. Και όλα αυτά ως μια θεαματική αρχή σε μια ηχητική κατεύθυνση που δείχνει να επιδέχεται και άλλων «επισκέψεων» - μένει στους 3 δημιουργούς να προχωρήσουν και περαιτέρω στις εξερευνήσεις τους και στα ανήσυχα αυτιά εκεί έξω να υποστηρίξουν επαρκώς κάτι τέτοιο.
