Όταν παίρνεις στα χέρια σου ένα CD ορχηστρικής μουσικής, έχεις την προσδοκία να ακούσεις μια ολοκληρωμένη συνθετική σκέψη και ένα ολοκληρωμένο ενορχηστρωτικό σχέδιο. Τίποτα από τα δύο δεν ακούσαμε στο νέο album του Σταμάτη Σπανουδάκη, «sequel» του album Αλέξανδρος: Το Παραμύθι Της Ανατολής Το Όνειρο Της Δύσης, το οποίο ο γνωστός συνθέτης είχε κυκλοφορήσει το 1994. Και θα γίνω συγκεκριμένος. Σύνθεση δεν είναι η επανάληψη ενός θέματος για 10 φορές, ας πούμε, ανά κομμάτι, χωρίς ούτε μια επιτυχημένη μετατροπία, πόσο μάλλον ανάπτυξη του υπάρχοντος υλικού. Ο μινιμαλισμός δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ως άλλοθι για την έλλειψη αληθινής έμπνευσης. Επίσης, μια συμφωνική ορχήστρα (εν προκειμένω η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ σε διεύθυνση Ανδρέα Πυλαρινού) δεν έχει μόνο έγχορδα με δοξάρι (βιολί, βιόλα κτλ.), τα οποία είναι τα μόνα που σχεδόν ακούγονται καθαρά σε όλη τη διάρκεια της ακρόασης. Την επόμενη φορά, καλό θα ήταν, πιστεύω, να χρησιμοποιηθεί κάποιος έμπειρος ενορχηστρωτής από τον Σταμάτη Σπανουδάκη. Ανά κομμάτι τώρα. Το “Δρόμοι Που Δεν Περπάτησες” είναι σχετικά καλό - ό,τι καλύτερο μπορεί να ακούσει κανείς σε αυτή τη δουλειά. Καλώς το ακούμε λοιπόν πρώτο. Το “Δρόμος Του Ονείρου” πάλι κυμαίνεται από μέτριο έως ενδιαφέρον. Το “Δρόμος Της Άνοιξης” είναι σχεδόν πανομοιότυπο με το “Δρόμος Μαγιού”. Ο μουσουργός μάς οφείλει μια απάντηση στο γιατί χρησιμοποιεί δύο διαφορετικούς τίτλους για μια ανούσια, ούτως ή άλλως, μελωδία. Το “Δρόμος Του Λουλουδιού”, πάλι, είναι σχεδόν ίδιο με το “Δρόμος Μεταξιού”, δύο κομμάτια τα οποία θυμίζουν την αμερικανική δημοτική μουσική (country) με κάποιες κινέζικες πεντατονικές αναφορές, όπου η χρήση της λύρας είναι κάτι παραπάνω από ατυχής. Το “Δρόμος Βυζαντινός” είναι ένα απλώς βαρετό κομμάτι· το “Δρόμος Φωτιάς” είναι ένα αφελές τραγούδι με κακή συνάμα χορωδιακή γραφή - ιδίως για τις γυναικείες φωνές· το “Δρόμος Των Μυστικών”, μια αρκετά καλή πολυρρυθμική-μινιμαλιστική σύνθεση. Το “Δρόμος Ψυχής” γεμίζει από έναν ψευδολυρικό τόνο, ενώ το “Δρόμος Δικός Σου” θυμίζει έντονα μια πασίγνωστη μουσική του συνθέτη, που συνόδεψε στο παρελθόν και μια γνωστή διαφήμιση ελληνικού γιαουρτιού. Συμπερασματικά, ένας δίσκος που κάθε άλλο παρά τιμά την έννοια και την ιστορία της ορχηστρικής μουσικής, σπαταλώντας άκομψα στην πορεία την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ και την αντίστοιχη χορωδία. Είναι τόσο λίγα τα όσα άξιζαν τον κόπο εδώ, ώστε προτρέπεσαι να αναλογιστείς πως θα ήταν, ίσως, καλό αν ο Σταμάτης Σπανουδάκης επέστρεφε στο τραγούδι και στα soundtrack, όπου και «έχτισε» το όνομά του. Η ορχηστρική μουσική μπορεί να περιμένει.
