Γνωστός από παλαιότερα ως Arkanum X, Ikon X και xARKANEx -και έχοντας κυκλοφορήσει πριν έξι χρόνια ως xARKANEx το album Arcane Elitism, σε αμερικανική εταιρεία- το πρώην μέλος των Δαιμονία Νύμφη που κρύβεται σήμερα πίσω από το όνομα Arkane χρειάστηκε μια ολόκληρη τριετία για να επιτύχει και να τελειοποιήσει το μεγάλο του έργο. Ο καιρός του πειραματισμού αποτελεί παρελθόν, τώρα το όνειρο ενός ανθρώπου έχει λάβει σάρκα και οστά και τιτλοφορείται Enraptured Serene Mesmerism. Το νεοκλασικό στοιχείο και τα αιθέρια-οπερατικά φωνητικά είναι κυρίαρχα στο εν λόγω ντεμπούτο, το οποίο απαρτίζουν οκτώ αλληλένδετες συνθέσεις, σαν κομμάτια του ίδιου παζλ, χωρίς όμως να χάνουν σε ομορφιά αν τις ακούσει κανείς ξεχωριστά. Παρά τα ελάχιστα όργανα που χρησιμοποιούνται, εφόσον οι Arkane είναι ουσιαστικά ένα one-man project, με τη συνεργασία όμως τριών καλλιτεχνών, των Drg (ενορχηστρώσεις, πλήκτρα), Stephen Svanholm από τους Sibelian (ο αφηγητής στα “Seductress Mesmerised”, “Nereida Temptressa” και “Sirenia Allure”) και Arcanstra M. (η γυναικεία φωνή που ψιθυρίζει στο “Nereida Temptressa”), δημιουργείται ένα ολοκληρωμένο αποτέλεσμα, το οποίο μοιάζει με κατάθεση ψυχής και συναισθημάτων. Η ομοιότητα που διακρίνει τα κομμάτια δεν καταφέρνει να κουράσει το αυτί, εφόσον ούτως ή άλλως η συνολική διάρκεια είναι μόνο 39 λεπτά, αντιθέτως, δημιουργεί μια ενιαία μελαγχολική ατμόσφαιρα που υπνωτίζει, σαν ένα ονειρικό σκοτεινό score. Η φαντασία του ακροατή αφήνεται να μεταφερθεί στην αρχαία ελληνική μυθολογία και τα τραγούδια των σειρήνων -πλαισιωμένα όμως από μεταγενέστερου τύπου ενορχηστρώσεις- και να περιπλανηθεί μέσα σε νεοκλασικά και ambient ηχοτόπια. Η αφήγηση και οι ψίθυροι αποδίδουν δραματικότητα στο όλο έργο, το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να λειτουργήσει ως soundtrack ταινίας. Το Enraptured Serene Mesmerism είναι κατά κάποιον τρόπο ένα ελληνικό πείραμα, δεδομένου του ότι δεν έχουμε συνηθίσει εγχώρια projects να ασχολούνται με το συγκεκριμένο μουσικό είδος. Φαίνεται όμως το πείραμα να έχει επιτύχει το σκοπό του, αν μη τι άλλο έχει προκαλέσει θετική εντύπωση και στο εξωτερικό. Το λιτό αλλά επιβλητικό artwork συμβάλλει επίσης στον επαγγελματισμό της παραγωγής. Ίσως ένα μικρό μείον να είναι η έλλειψη ποικιλίας στις συνθέσεις, από την άλλη όμως ίσως το κοινό θέμα να είναι νευραλγικό για το album και να συνιστά τη δύναμή του. Όπως και να έχει, είναι μια όμορφη και αξιόλογη νέα πρόταση για όσους αρέσκονται σε ακούσματα όπως οι Arcana, Die Verbannten Kinder Evas, The Protagonist, αλλά και Ataraxia και Dead Can Dance.
