Για να πω τη μαύρη αλήθεια, όταν ήρθε στα χέρια μου το cd της Ελένης Βιτάλη σφίχτηκα λίγο. Είναι βλέπεις τα καινούργια της τραγούδια μετά από πολύ καιρό· έχουν περάσει πάνω από 15 χρόνια χρόνια από το κλασικό Απέναντι Μπαλκόνι και το αδερφάκι του το Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ, με τα οποία η Βιτάλη ξεδίπλωσε το ταλέντο της στην τραγουδοποιία. Και το έχεις αυτό το σφίξιμο στο στομάχι γιατί πολύ απλά σε πιάνει άγχος όταν καλείσαι να σχολιάσεις το μεγαλείο της φωνής της. Ξέρεις λοιπόν, ό,τι και να πεις, ό,τι και να σχολιάσεις, η κριτική σου ξεκινάει με υψηλά standards. Να λοιπόν που η Βιτάλη μας καταθέτει ξανά τη ματιά της για τον κόσμο της (;), για τον κόσμο μας (;). Βέβαια μας παίδεψε λίγο μέχρι να φτάσει το cd στα ράφια των δισκοπωλείων. Από τη μέρα που η τραγουδίστρια επανεμφανίστηκε στο πάλκο, εκεί στις αρχές του 2000, περιμέναμε έναn δίσκο με επτά δημιουργίες της. Το διαβάζαμε στα μουσικά έντυπα, το διαφήμιζε και αυτή μέσα από τις συνεντεύξεις της, αλλά τίποτα. Ήρθαν τελικά πολύ καθυστερημένα αυτά τα τραγούδια, δώδεκα στον αριθμό, με το συμβολικό (κατά τη Βιτάλη πάντα) επτά να μένει μόνο στον τίτλο. Εφτά και να προσέχεις τον ονόμασε - και είναι γεμάτος τραγούδια σε μουσική, στίχους και ερμηνεία όλα δικά της.Δεν σας κρύβω ότι μετά από την πρώτη μου επαφή με το νέο album ανέτρεξα στο Απέναντι Μπαλκόνι. Προβοκατόρικη, αυθόρμητη, καταπιεστική, διαστροφική, όπως και να έχει αυτή μου η κίνηση, το Απέναντι Μπαλκόνι το ξαναέβαλα στο cd player να θυμηθώ το λόγο που αγαπήθηκε τόσο πολύ η Ελένη Βιτάλη από αυτόν τον δίσκο και μετά - όχι μόνο από μένα αλλά και από μία πολύ μεγάλη μερίδα ανθρώπων οι οποίοι τη γνώριζαν μέχρι τότε ως μια καλή λαϊκή ερμηνεύτρια. Και να που το κάνεις και παρατάσσεις την “Κιβωτό”, το “Χειμωνιάτικο Πρωί”, το “Honda” απέναντι απ΄τα τραγούδια του 7 και να Προσέχεις, το “Ποδήλατο”, την “Ανάμνηση”, την “Αρκούδα”. Η σύγκριση, που όπως αντιλαμβάνεστε δεν απεφεύχθη, κατέληξε υπέρ του παλιού. «Ε.. και;..» θα μου πει κάποιος και καλά θα κάνει γιατί η κριτική από τούτη την πλευρά είναι άνιση και άδικη. Για αυτό ακριβώς κάνω στροφή 180ο για να το πάρω διαφορετικά…Δώδεκα τραγούδια, όπως προανέφερα, που καταλαβαίνεις απ’ την πρώτη ακρόαση ότι είναι βιταλικά (ας μου επιτραπεί ο όρος). Στίχοι οι οποίοι πείθουν για την ειλικρίνειά τους. Δεν γράφτηκαν για να γραφτούν, αλλά γράφτηκαν για να εκφράσουν τη σκέψη και την ψυχή της δημιουργού. Τι κι αν η θεματολογία τους μπορεί να χαρακτηριστεί κοινότοπη (που μεταξύ μας δεν είναι), ο τρόπος και η έκφραση είναι ιδιαίτεροι. Νιώθεις ότι η μουσική προέκυψε αβίαστα με τη βοήθεια μιας κιθάρας σε μια τυχαία στιγμή μέσα στην ημέρα. Ενορχηστρώσεις που θέλουν να καρπωθούν τη μορφή της μπαλάντας, αλλά σκοντάφτουν σε λαϊκούς ρυθμούς (υπεύθυνοι για αυτό ο «παλιός» Σπάθας και ο «νέος» Ανδρουλιδάκης). «Φωνές ακούω, ναι! Φωνές απ της ψυχούλας μου το χτες..» ξεκινά να τραγούδα από το πρώτο κομμάτι του album και σε χαστουκίζει κατευθείαν. Αν τα ψέλλιζε κάποιος άλλος αυτά τα λόγια ή θα φαινόντουσαν δήθεν ή υπερβολικά ή απλώς απλοϊκά. Η “Χαραμάδα” μπαίνει πολύ νωρίς στο tracklist, δεύτερο τραγούδι στη σειρά. Και λέω ότι μπαίνει πολύ νωρίς γιατί κανονικά είναι από εκείνα τα τραγούδια που λόγω ύφους και είδους κλείνουν το cd, από εκείνα που μπαίνουν στη δεύτερη πλευρά του δίσκου. Νάτο λοιπόν πολύ νωρίς και το δεύτερο χαστούκι. Λαϊκά τα επόμενα τραγούδια, με μια ενορχήστρωση η οποία σε πάει δεκαετίες πίσω - και, από ό,τι συμπεραίνω, την επιδίωξαν οι συντελεστές του δίσκου (προσέξτε σε κάποια από τα τραγούδια τις δεύτερες, είναι η φωνή του Γιώργου Νταλάρα). Κάπου εκεί στο μέσο σου έρχεται ένα “Ποδήλατο”. Τραγούδι διαφορετικό από όλα τα άλλα. «Δεν είναι δράκος, δεν είναι γίγαντας, δεν είναι τίποτα καλέ τρομακτικό, είναι ό,τι είναι κι αυτό που είναι δεν το γνωρίζω ούτε εγώ…», λέει. Φαντάζει από τα πιο αντιπροσωπευτικά στιχάκια-καθρέφτες της κοσμοθεωρίας της. Φέρνει στο μυαλό εκείνο το μανίκι του Βαγγέλη που την παιδεύει τόσα χρόνια… Η φωνή αύθραστη ακόμα, καθάρια, ώριμη. Το μεγάλο της ατού στον δίσκο. Όπλο μεγάλο για αυτά τα τραγούδια. Η φωνή της δεν φέρει ούτε ένα γρέζι. Σαν φύλλο μέταλλου που είναι λείο και στιλπνό και δεν βρίσκεις ίχνος κούρμπας ή εξογκώματος στην επιφάνειά του. Σε μια συνέντευξή της, η Χάρις Αλεξίου έλεγε πως κάθεται και μελετάει πώς ο Καζαντζίδης προφέρει τα φωνήεντα στα τραγούδια του. Τέτοιου είδους σχολείο είναι και η φωνή της Βιτάλη.Εντέλει, το resume της υπόθεσης ποιο είναι; Ένας πολύ καλός δίσκος εν μέσω του θέρους. Με μια Ελένη Βιτάλη να μην κάνει τίποτα το πρωτότυπο ή το διαφορετικό, απλώς να καταθέτει ανεπιτήδευτα την ποιότητά της για άλλη μια φορά. Με το αποκορύφωμα της όλης δουλειάς να εντοπίζεται ξανά στη φωνή της, μας χαρίζει τραγούδια που αργά η γρήγορα θα αγαπηθούν. Και επειδή τα λέει πιο καλά από μόνη της… «Μια μικρή χαραμάδα στης ψυχής μου τη λάβα ξεχειλίζει κι αρχίζει να τραγουδάει το αηδονάκι…».
