Έχει τύχει να ξαναγράψω τη γνώμη μου για τα singles και τα albums που αναλαμβάνουν να λειτουργήσουν ως «πρέσβεις» φιλανθρωπικών και γενικότερα κοινωφελών σκοπών και δεν το βρίσκω σκόπιμο να επαναλαμβάνομαι, για όσους τυχαίνουν τακτικοί αναγνώστες του Avopolis. Θα αρκεστώ να πω μόνο πως, στη συντριπτική τους πλειονότητα, τέτοιες δουλειές μάλλον προσπαθούν να κολακέψουν μια μέση αγοραία αισθητική (ώστε να μπορέσουν να αγοραστούν από τους όσους το δυνατόν περισσότερους), θέτοντας έτσι χαμηλά (έως και πολύ χαμηλά) τον καλλιτεχνικό πήχη. Και στην περίπτωση του “Η Ζωή Έχει Χρώμα” δεν βρήκα, δυστυχώς, κανέναν λόγο για να αναθεωρήσω.Η Ζωή Έχει Χρώμα είναι ο τίτλος της καμπάνιας ενημέρωσης εφήβων και γενικότερα νέων για τη σωστή αντιμετώπιση, όπως διαβάζω σε σχετικό δελτίο τύπου, «προβλημάτων όπως το κάπνισμα σε νεαρές ηλικίες, τα ναρκωτικά, ο αλκοολισμός, η ανθυγιεινή διατροφή, η έλλειψη άσκησης, ο σχολικός εκφοβισμός, η ελλιπής ενημέρωση γύρω από τη σεξουαλική αγωγή και η υπερβολική χρήση ηλεκτρονικών παιχνιδιών». Καμπάνια που υλοποιήθηκε υπό την αιγίδα του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Το μουσικό δε σκέλος της ανατέθηκε στην Ευρυδίκη και στον Δημήτρη Κοργιαλά, με αποτέλεσμα το παρόν single, όπου μπορεί να βρει κανείς το σχετικό τραγούδι, ένα remix του Κοργιαλά σε αυτό, καθώς και το video-clip.Για το “Η Ζωή Έχει Χρώμα” ο Δημήτρης Κοργιαλάς άνοιξε τα κομπιουτεράκια και τα synths του για να φτιάξει μια πολύ γνώριμη dance-pop ατμόσφαιρα, όπως συχνά και με (εμπορική) επιτυχία έχει πράξει τα τελευταία χρόνια. Το αποτέλεσμα πολύ οικείο ακουστικά και δίχως εκπλήξεις ή ανατάσεις, σε καμία πάντως περίπτωση προσβλητικό: αδιάφορο ίσως, κακό οπωσδήποτε όχι. Σε ανάλογες γραμμές και η ερμηνεία της Ευρυδίκης, που πόνταρε νομίζω σε γνωστές από τη μετα-Θεοφάνους δισκογραφία της ερμηνευτικές μανιέρες - γνώμη μου είναι πως θα μπορούσε και καλύτερα, αν και κάτι τέτοιο σίγουρα δεν χρειαζόταν για τις εδώ ανάγκες. Αυτό που βουλιάζει τελικά το τραγούδι δεν είναι, λοιπόν, ούτε η Ευρυδίκη, ούτε ο Κοργιαλάς, αλλά ο στιχουργός Θάνος Παπανικολάου. Ο οποίος φλέρταρε με ό,τι κλισέ μπορεί κανείς να φανταστεί, «φλομώνοντας» το τραγούδι με τόσες χιλιοχρησιμοποιημένες και φθαρμένες φράσεις (χαμένα κομμάτια, ασπρόμαυρος κόσμος, λόγια αγάπης, κλειδωμένες καρδιές), ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι κάτι που, κατά τη γνώμη μου, κανείς άνθρωπος ο οποίος έχει ακούσει και λίγη μουσική στη ζωή του δεν θα καταδεχόταν ούτε να σιγοψιθυρίσει. Ίσως, βέβαια, έτσι έπρεπε να πράξει, εφόσον το single θα πρέπει να αγοραστεί για να ενισχυθεί ο σκοπός…
