Το νέο album του Φίλιππου Περιστέρη σου ξυπνά εξαρχής έναν βαθύ προβληματισμό. Ο προβληματισμός έγκειται στο γεγονός ότι ο ίδιος συνθέτης προβαίνει σε μία δήλωση περί επαναπροσδιορισμού του όρου «έντεχνο» σε μια χρονική στιγμή άνυδρη (σε ποιότητα και όχι σε ποσότητα) για την εγχώρια μουσική παραγωγή και μεταβατική για το είδος που συμβατικά πια ονομάζουμε «έντεχνο» ελληνικό τραγούδι. Και ομολογώ ότι για να γραφτούν αυτές οι γραμμές έβαλα τον εαυτό μου να ακούσει αυτό το cd πολλές φορές. Σας το επισημάνω αυτό γιατί κρατώ στα χέρια μου μια πρόταση που με τη πρώτη ματιά δείχνει ότι θέλει να διαχειριστεί πολλές εκφάνσεις της τέχνης (ποίηση, ζωγραφική, μουσική) κάτω από ένα πρίσμα που θα αποδώσει αποτέλεσμα καλλιτεχνικό. Και αυτό από μόνο του είναι άξιο προσοχής. 17 μελοποιημένα ποιήματα 17 διαφορετικών Ελλήνων ποιητών συνοδευόμενα από τις εικαστικές εκφράσεις 17 διαφορετικών καλλιτεχνών. Ο συνδετικός κρίκος όλων αυτών δεν είναι άλλος από τον συνθέτη Φίλιππο Περιστέρη. Στο ενεργητικό του έχει ήδη δύο προσωπικούς δίσκους. Αφετηρία του σε τούτο εδώ το δίσκο είναι τα ποιήματα Ελλήνων ποιητών που, όπως διατείνεται ο ίδιος, τον συγκίνησαν αρκετά. Σολωμός, Παλαμάς, Καβάφης, Ελευθερίου είναι μερικά από τα ονόματα τα οποία κοσμούν αυτή τη δουλειά. Αυτά τα ποιήματα παλαιών αλλά και νεότερων ποιητών προσπαθεί ο Περιστέρης να τα αποδώσει μουσικά. Και δημιουργεί ενδιαφέροντα τραγούδια. Έχει μία ανάγκη να αγγίξει πολλά είδη ακουσμάτων - από μπλουζ, τάνγκο μέχρι και λαϊκά - και έχω την εντύπωση ότι πράττει μια σεβαστή προσπάθεια. Είναι τραγούδια που δεν φωνάζουν, που δεν γεννούν απότομες εντάσεις. Ίσως να χάνονται πολλές φορές σε ένα υποτονικό tempo, αλλά νομίζω ότι έχει να κάνει περισσότερο με το γεγονός ότι προσπαθεί να αναδείξει την ουσία των ποιημάτων και όχι να αναλωθεί σε ναρκισσιστικές ενορχηστρωτικές επιδεξιότητες. Αξίζει να σημειωθεί ότι με αυτόν τον δίσκο ο Περιστέρης μας συστήνει μια πλειάδα νέων ερμηνευτών - εξαιρούνται τα ονόματα του Πέτρου Γαϊτάνου και του Κώστα Μάντζιου - οι οποίοι μπορεί σε μερικά χρόνια να μας απασχολήσουν. Ξεχωρίζουν η Μαρίνα Σάτι με τη “Γαλάζια Ραψωδία” και η έντεχνη ερμηνεία της Ελένης Οικονόμου στο “Ταξιδεύεις Πάντα Μόνη”. Και οι δύο περιπτώσεις είναι πολύ ενδιαφέρουσες. Είναι σύνηθες τέτοιου είδους μουσικές προσπάθειες να οδηγούνται σε ομφαλοσκόπηση, αλλά το ευγενές των προθέσεων και η συνολική αποτίμηση του έργου το διασώζουν και το καθιστούν άξιο προσοχής και ακρόασης. Εντέλει, το είδος, το ύφος και οι προθέσεις του καλλιτέχνη να μην παίξει εξαρχής με τους νόμους της αγοράς κάνουν το album Επύλλια ακόμα πιο ελκυστικό, ώστε τελικά να οδηγηθείτε από μόνοι σας στα μπροστά ράφια των δισκοπωλείων και να το αναζητήσετε.
