Σε σύντομο χρονικό διάστημα η δημοτικότητα των Onirama εκτοξεύτηκε στα ύψη, καθιστώντας τους το πιο δημοφιλές ελληνόφωνο pop group των ημερών μας - δημοτικότητα που στον ευρύτερο χώρο όπου κινούνται μόνο με αυτήν του Φίλιππου Πλιάτσικα μπορεί να συγκριθεί. Η Κλεψύδρα, το δεύτερο album τους, έρχεται λοιπόν να δρέψει τους καρπούς αυτής της δημοτικότητας, αλλά και να την τονώσει, καθώς εύκολα νομίζω θα κερδίσουν με αυτήν καινούργιους φίλους - ιδιαίτερα στις νεότερες ηλικίες. Καθαρώς καλλιτεχνικά, όμως, φοβάμαι πως πολύ λίγα πράγματα επιτυγχάνονται - και ας διατείνεται το δελτίο τύπου πως η Κλεψύδρα είναι «ένα από τα καλύτερα ελληνικά ποπ άλμπουμ». Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, οι Onirama σαφώς και έχουν δουλέψει περισσότερο εδώ σε σύγκριση με το ντεμπούτο τους Δύσκολοι Καιροί Για Πρίγκιπες. Εκεί που το τελευταίο είχε βασικά χτιστεί γύρω από 2 τραγούδια (με τα υπόλοιπα να γεμίζουν μάλλον το κενό), εδώ σου δίνεται ζωηρή η εντύπωση της οργανικής διασύνδεσης των 12 τραγουδιών σε ενιαίο σύνολο, εντύπωση η οποία ενισχύεται από την προσοχή που έχει δοθεί στην παραγωγή, στις ενορχηστρώσεις και στη μίξη, όπως βέβαια και από το πλούσιο 16σελιδο βιβλιαράκι που συνοδεύει την έκδοση. Το θέμα, όμως, δεν είναι τελικά το πόσο έχουν δουλέψει οι Onirama και το γύρω τους επιτελείο, αλλά το προς ποια κατεύθυνση το έχουν κάνει. Γιατί και στην Κλεψύδρα - όπως και στο Δύσκολοι Καιροί Για Πρίγκιπες - οι Onirama αποδεικνύονται, από τη μια, δέσμιοι ορισμένων σοβαρών αδυναμιών, ενώ, από την άλλη, επιμένουν σε μια φόρμουλα επιτυχίας αμφιλεγόμενη καλλιτεχνικά. Χαρακτηρίζω τη φόρμουλα αμφιλεγόμενη γιατί βασίζεται απλά και μόνο σε μια συντηρητική αναδιάταξη mainstream pop-rock δεδομένων (“Maybe Tonight”, “Κλεψύδρα”, “Καθρέφτης”), δίχως την παραμικρή διάθεση ανανέωσης ή «πειράγματος», με ένα πνεύμα που δείχνει να πιστεύει ότι όσο πιο οικείο ηχεί κάτι, τόσο το καλύτερο. Ασφαλώς, η εμπορική επιτυχία του group αποδεικνύει την ορθότητα αυτού του συλλογισμού - εάν όμως υπάρχουν και καλλιτεχνικές φιλοδοξίες, τότε απαιτείται ένα διαφορετικό και οπωσδήποτε πιο τολμηρό πνεύμα εργασίας. Όπως και βελτίωση στους στίχους, τομέας όπου οι Onirama συνεχίζουν να χωλαίνουν. Οι οποίοι μπορεί ποτέ να μην καθίστανται προσβλητικοί για τη νοημοσύνη σου, αναλώνονται όμως σε ένα πλήθος κοινοτοπιών, π.χ. για τη ζωή ως γλυκόπικρο ποίημα (“Αύγουστος”), για το γιατί να μην κρατά μια γλυκιά στιγμή για χίλια χρόνια (“Οι Φόβοι Του Πρίγκιπα (Ένα Εμείς)”), για τον ήλιο που θα λάμπει για τους εραστές στην άκρη του ονείρου (“Παραδώσου”) ή για αστέρια που κρυφτήκανε στη συννεφιά (“Ό,τι Δεν Έχεις”). Μόνο το “Σταυροδρόμι” - δημιουργία του Νίκου Ζιώγαλα, ο οποίος συμμετέχει και στα φωνητικά του - και “Η Μπαλάντα Του Τρελού”, όπου έχει βάλει το χεράκι του ο Λάκης Παπαδόπουλος, διασώζονται από τον παραπάνω κανόνα και πάλι καθαρά στιχουργικά, όχι ως πλήρη τραγούδια. Με τέτοια εφόδια, δυσκολεύομαι να εντοπίσω στην Κλεψύδρα «ένα από τα καλύτερα ελληνικά ποπ άλμπουμ». Ο τελευταίος ορισμός (στην ευρύτερή του έννοια) ευτύχησε να υπηρετηθεί στο παρελθόν από καλλιτέχνες κλάσης, όπως τους Φατμέ, τους αδερφούς Κατσιμίχα, ή - γιατί όχι; - τους Πυξ Λαξ (ως τη Στίλβη). Ονόματα στα οποία οι Onirama σαφώς και παραπέμπουν, μα για να θεωρηθούν διάδοχοί τους έχουν τεράστια απόσταση να διανύσουν, με βάση τουλάχιστον τα όσα έχουν ως τώρα παρουσιάσει.
