Τι κοινό έχουν ο Michael Douglas, ο Tobey Maguire και η Frances McDormant με τον Πάνο Φορτούνα και τη Σωτηρία Λεονάρδου; Όχι, δεν είναι κάποιο ανόητο κουίζ, ούτε μπέρδεψα το Hollywood με την εγχώρια μουσική σκηνή αναίτια. Υπάρχει όντως λόγος για τον συσχετισμό… Στην ταινία The Wonderboys (2000) σε σκηνοθεσία Curtis Hanson - παρεμπιπτόντως πολύ καλή η ταινία, τη συστήνω ανεπιφύλακτα - με τους προαναφερθέντες αστέρες στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ακουγόταν το “Things Have Changed” του Bob Dylan, κι όχι μόνο ακουγόταν, αλλά κέρδισε κιόλας το Oscar τραγουδιού. Το εν λόγω τραγούδι, λοιπόν, με τις ευλογίες μάλιστα του ίδιου του Bobby, σε διασκευή και στίχους του Πάνου Φορτούνα με τον τίτλο Παράξενος Cosmos, είναι αυτό που έδωσε τον τίτλο στο νέο δίσκο-συνεργασία του τελευταίου με τη Σωτηρία Λεονάρδου. Παράξενος Cosmos - όπως τα greeklish που έχουν κυριαρχήσει στη ζωή μας και μας μπερδεύουν. Κάπως έτσι με παραξένεψε και με μπέρδεψε ο συγκεκριμένος δίσκος. Με δυσκόλεψε γιατί είχε μεγάλα σκαμπανεβάσματα, και ομολογουμένως οι πιο δύσκολοι δίσκοι για κριτική είναι οι άνισοι δίσκοι. Αυτοί δηλαδή που έχουν πολύ καλές αλλά και πολύ κακές στιγμές. Είναι εύκολο να αποφανθείς για το ποιοτικό αποτέλεσμα, αν κάτι έχει ομοιογενή μορφή. Ο Παράξενος Cosmos όμως δεν είχε. Ερμηνεύουν καταρχάς τα τραγούδια μια εξαιρετική ερμηνεύτρια, όπως η Σωτηρία Λεονάρδου, και από την άλλη ο Πάνος Φορτούνας, ο οποίος ως ερμηνευτής είναι από μέτριος έως κακός, κατά τη γνώμη μου. Είμαι σίγουρη ότι εάν είχε επιλέξει έναν άλλο τραγουδιστή για να επωμιστεί το ρόλο της ανδρικής φωνής, τα πράγματα για τον δίσκο του θα ήταν σίγουρα καλύτερα. Μπορεί να έχει επικρατήσει μία τάση «δημιουργικής αδείας», θα έλεγα καταχρηστικά, σύμφωνα με την οποία ο δημιουργός δεν περιορίζεται στο ρόλο του συνθέτη-στιχουργού, αλλά ερμηνεύει και ο ίδιος τα τραγούδια του - κι ας μην είναι και ο απόλυτα καλλίφωνος. Έχουμε αγαπήσει τις ερμηνείες τραγουδοποιών όπως ο Σωκράτης Μάλαμας και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, κι ας μην «πατούν» ακριβώς πάνω στον τόνο. Όμως η δύναμη της φωνής του Μάλαμα και η χροιά του όπως και η χροιά του Παπακωνσταντίνου, προσδίδουν στα τραγούδια τους χαρακτήρα και πνοή μοναδική. Δεν θα έλεγα όμως το ίδιο και για τον Πάνο Φορτούνα και τις ερμηνευτικές του ικανότητες. Αυτό το στυλ «τραβάω και ξεχειλώνω παράφωνα τις προτάσεις» γιατί δίνει ένα χαρακτήρα περιγραφικό-αφηγηματικό, το βρήκα άτοπο, περιττό και κακόγουστο. Από το “Jerry Ougen” και τη “Mάγισσα” ως τα “Mε Το Φόβο Των Μπάτσων” και του “Ridiculous Men” που κλείνουν τον δίσκο - με τον χειρότερο δυστυχώς τρόπο - η ερμηνευτική μανιέρα-αδυναμία του Φορτούνα είναι γεγονός. Από συνθετικής και στιχουργικής άποψης, το κορυφαίο αναμφισβήτητα τραγούδι του δίσκου και πραγματικά ένα από τα καλύτερα της χρονιάς είναι “To Κύμα”. Μεστή και ονειρική ταυτόχρονα σύνθεση, πολύ καλός στίχος που δένει απόλυτα με την μελωδία, εκπληκτική ενορχήστρωση από τον Δημήτρη Σινογιάννη, και κορυφαία ερμηνεία με συναίσθημα και φοβερά γυρίσματα από τη Σωτηρία Λεονάρδου. Δυστυχώς δεύτερη τόσο καλή στιγμή δεν συναντάμε στο δίσκο. Συμπαθητική είναι η διασκευή του “Things Have Changed” που αναφέραμε και στην αρχή, με τον τίτλο “Παράξενος Cosmos”. Eπίσης πολύ όμορφη η κιθαριστική μελωδία του Δημήτρη Σινογιάννη στη “Σκιά”, η οποία επίσης συνολικά είναι ένα προσεγμένο κομμάτι, με τη Λεονάρδου να δίνει για άλλη μια φορά το στίγμα της. Πρωτότυπη ομολογουμένως η ιδέα του “O Δήμαρχος” σε ποίηση του Γεωργίου Σουρή με τη φωνή του ηθοποιού Γεράσιμου Γεννατά, ενώ σε «β΄ρόλο» ο επίσης ηθοποιός Ηλίας Λογοθέτης. Ο Γεννατάς υποστήριξε πολύ καλά το καυστικό κείμενο του Σουρή και το αποτέλεσμα είναι όντως ενδιαφέρον. Στο “O Guru” που ερμηνεύουν και οι δύο μαζί βασικοί συντελεστές της δουλειάς, η επιρροή του Νικόλα Άσιμου είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, ενώ το αποτέλεσμα βαρετό. Το ότι ο Φορτούνας έχει επηρεαστεί από τον Εξαρχιώτη μακαρίτη τραγουδοποιό είναι εμφανής επίσης στο “Jerry Ougen”, το οποίο πρωτοτυπεί θεματολογικά αφού είναι η ιστορία ενός Αφρικανού μετανάστη που παραλίγο να γίνει ποδοσφαιρικός αστέρας, αλλά εν τέλει ατύχησε… Και το τραγούδι πάντως εξαντλείται στο περιγραφικό στοιχείο, μελωδικά δε είναι από μέτριο έως κακό.Η απόπειρα πάλι για blues με τη “Σταγόνα Στον Ωκεανό” αποδεικνύεται, ως σύνθεση, πολυφορεμένη και ξεπερασμένη, ενώ δεν κέρδισε ούτε από την ερμηνεία της Λεονάρδου. Αποκαρδιωτική και η latin προσπάθεια στην “Kαινούρια Ζωή”, η οποία είναι ομολογουμένως happy και θα μπορούσες με καλή διάθεση να το δεις ως μια ευχάριστη καλοκαιρινή bossanova - αλλά κάπου το έχασε, το παρατράβηξε. Δεν θα σχολιάσω καθόλου ούτε το μελωδικό αλλά κυρίως το στιχουργικό μέρος του reggae “Mε Το Φόβο Των Μπάτσων” και του “Ridiculous Men”. Θα μπορούσε ο δίσκος να έχει κλείσει στα 10 τραγούδια. Συμπερασματικά, θα ευχόμουν ο Πάνος Φορτούνας να μας χαρίσει στο μέλλον κι άλλα τραγούδια όπως “To Kύμα” και να εστιάσει στο δημιουργικό κομμάτι, όχι στο ερμηνευτικό.
