Έξι χρόνια είχε να φανεί στη δισκογραφία η Αλέκα Κανελλίδου - τόσα κύλησαν από το Άργησες του 2002. Και όσο να χαίρεσαι την επιστροφή μιας τόσο αγαπημένης φωνής με έναν καλό δίσκο, δεν γίνεται να μη σημειώσεις ότι μερικά στοιχεία του Μάθε Ν’ Αγαπάς & Τα Ξαναλέμε το αδικούν κατάφορα στην τελική σούμα και άθροισμα. Ίσως δε και το εξώφυλλο και ο άστοχος (σε επιλογή λέξεων - όχι νοήματος) τίτλος - στοιχεία που ομολογώ με έκαναν επιφυλακτικό. Ποσώς με ενδιαφέρει ο σκύλος του ερμηνευτή - ακόμα και αν ο δημιουργός θεωρεί σημαντική την ύπαρξη ενός ζώου στη ζωή του και θέλει να δείξει μία ταυτότητα μέσα από αυτό: το κοντοπίθαρο σκυλί καναπέως (καθόλα συμπαθητικό η αλήθεια είναι) δεν μπορεί να φιγουράρει στο εσωτερικό βιβλιαράκι φάτσα-κάρτα, διότι, αν δεν ακούσουμε τον δίσκο, θα βγάλουμε το πολύ απλό συμπέρασμα ότι η κυρία Κανελλίδου αφέθηκε σε μια αστική και μάλλον αυτάρεσκη κατασκευή δίσκου αναπαυόμενη σε παλαιότερες δάφνες της. Και είναι άδικο - διότι η Αλέκα Κανελλίδου δεν έκανε ένα ακόμα από τα εκατοντάδες ανά τον κόσμο comeback παλαιών αστέρων του ελαφρού τραγουδιού. Αντιθέτως, επιστρέφει με έναν δίσκο που όχι μόνο στέκεται αξιοπρεπώς, αλλά πετάει στο τραπέζι και μερικές προτάσεις για μελλοντικές χρήσεις από την ελληνική δισκογραφία. Πρώτα-πρώτα, ας σημειωθεί πως το γρέζι της τραγουδίστριας έχει μείνει σχεδόν αναλλοίωτο και - το κυριότερο - έχει μείνει ανέγγιχτο το αισθαντικό προφίλ ερμηνείας της. Ο έρωτας παραμένει μεν το κεντρικό θέμα στη στιχουργική της θεματολογία, αλλά ο Βασίλης Μυριανθόπουλος, ο Κώστας Βαξεβάνης και ειδικότερα ο Γιώργος Κρητικός (που έχει συμβάλλει το 80% των στίχων) φωτογράφησαν όχι την κλασική - και τόσο βαρετή στις περισσότερες των περιπτώσεων - ελληνική καψούρα, αλλά σκηνές από την καθημερινότητα ζευγαριών, σκηνές από συμβιώσεις, χωρισμούς, ταξίδια. Στιγμές με μικρή πρώτης ανάγνωσης σημαντικότητα, αλλά βαθύτερης και σημαντικότατης δεύτερης διάγνωσης, οι οποίες παρελαύνουν με επιτυχία. Όμως ισόποση σημασία έχει η επιλογή του Δημήτρη Μπαρμπαγάλα στην ενορχήστρωση, πάνω στην άκρως συμπαθητική μουσική που έγραψε ο Στέφανος Κόκκαλης. Γιατί ο Μπαρμπαγάλας, σεβόμενος το παρελθόν της Κανελλίδου αλλά επίσης αναλογιζόμενος την απόλυτη αναγκαιότητα σημερινού ήχου και πρότασης, έστησε έναν πολύ έξυπνο ηχητικό κόσμο (που μέχρι και θερεμίνη περιέχει, πέρα από πνευστά, έγχορδα, πιάνο, κιθάρες μεταξύ άλλων), χτισμένον όχι με έπαρση και εξυπνακίστικο τρόπο (του στυλ κάναμε σύγχρονο δίσκο) αλλά με διάθεση να υπηρετηθούν οι ανάγκες των τραγουδιών. Έτσι, δόθηκε με σεμνό τρόπο μία σύγχρονη πατίνα στην καλλιτεχνική προσωπικότητα της Κανελλίδου. Τρανταχτά παραδείγματα αποτελούν δύο συνθέσεις του δίσκου. Το κεκαλυμμένο ζεμπέκικο “Ο Νόμος Της Αγάπης” με τους πολύ απλούς και δυνατούς στίχους από τον Κρητικό και με τη θαυμάσια χρήση τρίχορδου μπουζουκιού και το εκπληκτικό “Παράπονο” (με απογειωτικό σε στίχους και ερμηνεία ρεφρέν), όπου η έξυπνα στημένη bossa nova των οργάνων θα αρκούσε για να σπρώξει, σε έναν πιο δίκαιο κόσμο, το τραγούδι σε ένα από τα καλύτερα της ελληνικής φετινής παραγωγής. Στα συν του δίσκου το θαυμάσιο πιάνο του Σωτήρη Λεμονίδη, στα πλην το σαξόφωνο του Δημήτρη Τσάκα, το οποίο θα μπορούσε να πάρει και άλλους δρόμους - αν όχι πιο τολμηρούς, στα σίγουρα όμως πιο ουσιαστικούς. Το πρόσημο πάντως σε αυτή τη δουλειά είναι πλέον του θετικού. Έχω την εντύπωση ότι η γαλλικής αντίληψη ελαφρού τραγουδιού που χρησιμοποιήθηκε θα κατατάξει το Μάθε Ν’ Αγαπάς & Τα Ξαναλέμε στους κορυφαίους ελληνικούς δίσκους για το 2008, και μάλιστα με διαφορά.
