Τη θέση της όποιας δισκογραφικής παίρνει εκδοτικός οίκος. Ο τίτλος: Ημερολόγια. Καταγραφή εμπειριών, ιδεών και εικόνων δηλαδή. Όχι στο χαρτί, όμως. Στα αυλάκια τούτου του ετοιμοθάνατου, «επαναστατικού» κάποτε, δίσκου. Νομίζω πως δεν έχουμε να κάνουμε με album. Ο όρος «μουσική ποιητική συλλογή», μετά και την ακρόαση, μοιάζει εμφανώς πιο δόκιμος. Η Λένα Πλάτωνος στρώνει τα διακριτικά, στην πλειοψηφία τους, ψηφιακά χαλιά της, που μοιάζουν χαμένα ανεπιστρεπτί στο electro σύμπαν του παρελθόντος, και αφήνει από πάνω το ακανόνιστο ποτάμι των λέξεων της να κυλήσει ελεύθερο.Για να διαβάσεις αυτό το ημερολόγιο πρέπει να κλείσεις τα μάτια και ν’ ανοίξεις τ’ αυτιά. Δεν είναι κι εύκολο. Πρέπει να ξεπεράσεις την πρώτη κρυάδα. Την κρυάδα των αραχνιασμένων, στην ουσία τους, beats και της πολύ ιδιαίτερης εκφοράς της Πλάτωνος. Το κλειδί είναι οι λέξεις. «Αλίμονο, στους δυνατούς κι ευαίσθητους. Εξουσιάζονται από τους αδύναμους κι αναίσθητους…». Όταν αφεθείς και αρχίσεις να της απολαμβάνεις, θα βρεις το σιγά-σιγά και το δρόμο για το “Αλίμονο”, χρονοκάψουλα που σε διακτινίζει στις μέρες του Σαμποτάζ, πάνω στα βερμπαλιστικά φωνητικά του Γιάννη Παλαμίδα, την “Πρωτομαγιά”, με τα παλλόμενα κύματα ευδαιμονίας να ξεπηδάνε από μέσα της, ή τη ρώσικη ονειρική ρομάντζα του “Παίζοντας Με Τη Βικτώρια” (τραγουδά η οικιακή της βοηθός!). Τα πράγματα, βέβαια, δεν είναι πάντα τόσο ενδιαφέροντα. Τα χρόνια του μεγαλείου βρίσκονται πίσω και οι εμμονές-ανακυκλώσεις κάνουν την εμφάνισή τους αρκετά συχνά. Μέχρι και άνοστες ασκήσεις πάνω στα κεκτημένα θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις μερικές στιγμές. Ίσως ακόμα κι αυτό να είναι μέρος της μαγείας. Στο κάτω-κάτω δεν φαντάζομαι να περιμένει κανείς τίποτα ριζοσπαστικές ιδέες ή τεράστιες εκπλήξεις. Όπως και να ’χει, πάντως, είναι πολύ ωραία να νοιώθουμε τη Λένα Πλάτωνος πάλι κοντά μας.
