Η πρώτη επαφή με τον ήχο των T.E.N.S. ήρθε πριν αρκετό καιρό μέσω τoυ MySpace, αφήνοντας μου πολλές θετικές σκέψεις. Την καλύτερη εντύπωση, όμως, μου τη δημιούργησαν με το εκρηκτικό τους support live στους Fall, στα τέλη του 2007. Παίρνοντας έτσι το album στα χέρια μου, ήμουν σχεδόν σίγουρος για το πόσο καλό είναι αυτό που θα ακούσω. Και δεν διαψεύστηκα στο ελάχιστο. Οι T.E.N.S. δεν είναι νέοι στο χώρο, μιας και υπάρχουν σαν μπάντα από το 1999, και στο πέρασμα των χρόνων άλλαξαν όνομα και μέλη μέχρι να προσδιορίσουν το ύφος και τον ήχο τους. Το Declaration είναι η πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά και αυτό που τη χαρακτηρίζει είναι ο 1990s rock ήχος, ο οποίος παραμένει ακόμα επίκαιρος και δη σήμερα, μιας και η επιστροφή στη συγκεκριμένη δεκαετία, μουσικά τουλάχιστον, είναι πέρα για πέρα γεγονός. Οι Τ.Ε.Ν.S. κινούνται μεταξύ των rock ήχων που έπαιζαν οι Dramarama και οι Dubrovniks, έχοντας όμως ένα touch από τους Sugar. Και βγάζουν τους χορευτικούς rock ρυθμούς που είχαν μπάντες από τα αγγλικά 1980s, όπως π.χ. οι A Certain Ratio ή οι Public Image LTD. Το Declaration ξεκινά με το ομώνυμο κομμάτι - ίσως την πιο καλογραμμένη σύνθεση τους σε ολόκληρο το album. Ένα δυνατό single με εκστατικές κιθάρες, τρομερή μπασογραμμή που οδηγεί στην κορύφωση και εντυπωσιακά πλήκτρα. Το “New Space” ξεχειλίζει από τον punk-funk ρυθμό που αναδύει, θυμίζoντας πολύ τους Josef K., ενώ τα πλήκτρα μπορεί να φέρουν κατά νου κάτι από Inspiral Carpets. Στη συνέχεια οι κιθάρες παίρνουν φωτιά, μιας και ακολουθεί το πιο ηλεκτρικό κομμάτι της δουλειάς, το “Wake Up”. Ωστόσο στο “Civil War” μας δείχνουν την αγάπη που έχουν για το post-punk, καθώς κάτι τέτοιο προδικάζουν οι στακάτο ρυθμοί στα τύμπανα και το επιβλητικό μπάσο, ενώ στο ρυθμικότατο “Refuse” η αισθητική τους πλησιάζει πολύ αυτή των P.I.L., τόσο στα τύμπανα όσο και στις κιθάρες. Το album κλείνει με ένα αργό, down tempo κομμάτι, το “Ideal Smash”, κάτι που μας δείχνει, πως οι θορυβοποιοί T.E.N.S. ξέρουν να γράφουν και τέτοια τραγούδια. Τα μόνα αρνητικά που μπορεί ίσως να βρει κανείς στο Declaration, είναι η χωρίς ιδιαίτερο ηχόχρωμα φωνή του τραγουδιστή, ο οποίος μοιάζει να τραγουδά τα πάντα με τον ίδιο τρόπο, καθώς και η κοιλιά που κάνει το album στη μέση, όπου βρίσκονται ορισμένα τραγούδια τα οποία ηχούν αναιμικά και μονότονα ("Vamp", "Halfway To"), συγκριτικά με τις άλλες, πιο δυνατές, συνθέσεις τους. Συνοψίζοντας, πρόκειται για ένα αξιοπρεπέστατο ντεμπούτο album που απευθύνεται κυρίως στη γενιά που έζησε τα 1990s. Δεν λέω πως δεν απευθύνεται και σε πιο νεανικό κοινό, απλά οι πρώτοι θα το εκτιμήσουν διαφορετικά, βρίσκοντας μέσα του πράγματα που αγάπησαν στο παρελθόν.
