Το ρεπερτόριο της κλασικής κιθάρας είναι γενικά περιορισμένο για ιστορικούς και τεχνικούς λόγους. Κατά πρώτον, η κιθάρα είναι από τα τελευταία λαϊκά όργανα που κέρδισε τη θέση της στη χορεία των κλασικών οργάνων, δημιουργώντας με αυτό τον τρόπο μια συνακόλουθη έλλειψη ρεπερτορίου. Κατά δεύτερον, ενώ στο άκουσμα και στον τρόπο παιξίματός της φαίνεται εύκολη και οικεία, εντούτοις οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν ότι είναι ένα από τα πιο απαιτητικά όργανα, τα πιο δύσκολα και με τις περισσότερες ιδιοτροπίες για τον εκτελεστή, αλλά και για το συνθέτη που καλείται να γράψει για αυτήν. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι συνθέτες κιθαριστικής μουσικής υπήρξαν ή είναι και οι ίδιοι κιθαρίστες. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το album της Βουγιούκα Laceworks είναι απότοκο της παραπάνω παράδοσης. Μας πηγαίνει πίσω στον χρόνο, στην εποχή που η κιθάρα, ως καταξιωμένο πια όργανο, εισέρχεται στα σαλόνια των υψηλών τάξεων και των ευγενών. Αλλά και στη συνήθεια των συνθετών των αρχών του 19ου αιώνα να γράφουν «ποτ-πουρί» για κιθάρα, δηλαδή έργα με γνωστές μελωδίες από όπερες της εποχής. Το εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι ότι, μέσα από αυτή τη διαδικασία, μπορεί να ακούσει κάποιος τη μελωδία μιας άριας χωρίς τα εφφέ, θετικά ή αρνητικά, της όπερας. Καλώς ή κακώς, η όπερα της εποχής έχει συνδυαστεί με το υπερβολικό συναίσθημα αλλά και την υπερβολική προβολή των τραγουδιστών, οι οποίοι λειτουργούν ως σταρ, επισκιάζοντας πολλές φορές τους υπόλοιπους συντελεστές. Μέσα από τη διαδικασία της μεταγραφής για κιθάρα, μπορούμε να ακούσουμε τις γνωστές μελωδίες με άλλο μάτι, με ηρεμία και χωρίς την ένταση που προκαλεί στους οπαδούς της όπερας η μία ή η άλλη άρια, καθώς η μελωδία απεκδύεται από την πομπώδη ενορχήστρωση αλλά και από την ίδια τη φορτισμένη ατμόσφαιρα της εποχής. Ας μην ξεχνάμε ότι ο 19ος αιώνας υπήρξε η μήτρα όλων των πολιτικών αλλαγών της δυτικής Ευρώπης, ο αιώνας όπου οι λαοί επιζητούν την ελευθερία τους από τον αυτοκράτορα, τον σουλτάνο, τον βασιλιά και επιτυγχάνουν - λίγο ως πολύ - να δημιουργήσουν έθνη-κράτη, που κατοχυρώνουν ελευθερίες στους πολίτες τους, διαλύοντας τις εναπομείνασες αυτοκρατορίες. Και η όπερα εκφράζει έμμεσα ή άμεσα τέτοιου είδους εντάσεις. Το πρώτο έργο του cd είναι του Mauro Giulliani (1781-1829), του επονομαζόμενου «Παγκανίνι της κιθάρας», και ονομάζεται “Rossiniana no 1”, επειδή βασίζεται σε θέματα από γνωστές όπερες του Ροσίνι. Τα άλλα δυο έργα, που ονομάζονται σουίτες για κιθάρα, είναι μεταγραφές - στο ίδιο ύφος του «ποτ-πουρί» του 19ου αιώνα - αριών από τη “Νόρμα” του Μπελίνι και από τον κύκλο τραγουδιών του Σούμπερτ “Χειμωνιάτικο Ταξίδι” αντίστοιχα. Τα έργα όμως αυτά είναι σύγχρονες μεταγραφές του Έλληνα συνθέτη Τάσου Ρωσόπουλου, γραμμένα ειδικά για την Κορίνα Βουγιούκα. Με αυτό το cd κάνουν και την πρώτη παγκόσμια εμφάνισή τους ως ηχογραφημένα έργα, προσφέροντας νέο ρεπερτόριο για τους κιθαρίστες και αποτελώντας μια ενδιαφέρουσα αναβίωση της μεταγραφής φωνητικής μουσικής για κιθάρα. Η Κορίνα Βουγιούκα σε αυτό το album ανταποκρίνεται επιτυχώς σε ένα πολύ δύσκολο έργο. Δεν καλείται να παίξει έργα για κιθάρα που εκμεταλλεύονται τις δυνατότητες του οργάνου στο έπακρο, αλλά έργα των οποίων η αισθαντικότητα, η μουσικότητα, η ορθή μουσική ομιλία παίζουν τον πρώτο ρόλο. Η Βουγιούκα οφείλει να μιμηθεί την ανθρώπινη φωνή και με κάποιον τρόπο να την υποκαταστήσει, εκτελώντας όμως τα παραπάνω έργα με έναν τρόπο ώστε να ακούγονται αυθύπαρκτα και λειτουργικά - ως κομμάτια που δεν είναι απλές μεταγραφές, αλλά μια νέα συνθετική πρόταση. Και σε αυτή την ακροβασία βγαίνει νικήτρια. Η παραπάνω δουλειά είναι ενδιαφέρουσα και πολλά υποσχόμενη. Αναμένω μια καινούργια προσπάθεια, η οποία θα ήθελα να περιέχει πιο σύγχρονες συνθετικές προτάσεις, εγχώριες και ξένες, καθώς και μεγαλύτερη ποικιλία και φρεσκάδα.
