Η τρίτη δισκογραφική δουλειά του ελληνικού hip hop ντουέτο των Ominus και DJ S αφήνει ανάμικτα συναισθήματα, ενώ, παράλληλα με την κυκλοφορία της, έχει διαδραματιστεί μια αρκετά μεγάλη ιστορία, σχετιζόμενη με την αποχώρηση του Ominus από την ομάδα Family the Label του Nίκου «Νivo» Βουρλιώτη (των Goin’ Through), καθώς και με τη μετάβασή του στο δυναμικό της Legend. Aνάμικτα συναισθήματα για δύο λόγους: Αρχικά, γιατί μεγάλη μερίδα των fans (ή μη) του εν λόγω ντουέτο περίμενε κάτι το οποίο αισθητικά θα κινείται στα πλαίσια του Family (όπου ο ήχος του dirty south ή του reggaeton δοκιμάζεται πολύ τελευταίως) - κάτι όμως το οποίο διαψεύδεται με την πρώτη μόλις ακρόαση. Κατά δεύτερον, γιατί η συγκεκριμένη δουλειά (με μόλις 9 νέα κομμάτια, συμπεριλαμβανομένων ενός remix, outro και skits) αποκρυσταλλώνει το προαναφερθέν story… Aπό αυτή την οπτική, ο δίσκος δεν είναι όσο ολοκληρωμένος όσο οι δύο προηγούμενες δουλειές τους Ρήση (2002) και Οδύσσεια (2004), χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι καλός. Το album περιέχει κομμάτια για όλα τα γούστα. με πολύ καλές παραγωγές, του βετεράνου DJ S (που κάνει και πολύ επαγγελματικά τις μίξεις και την ηχοληψία). Από κλασικές ΝΥ της χρυσής περιόδου των 1990’s, g-funk καθώς και bangers, όπως τα κομμάτια “Αχ, Βρε Γιάννη!” και “Αγαπημένη μου Showbiz”, τα οποία θα τραβήξουν και κόσμο εκτός των αμιγώς hip hop fans. O Ominus στέκεται στα πολύ καλά standards που έχει θέσει, στιχουργικά, με μερικές πολύ καλές εύστοχες και έξυπνες ρίμες. Δουλεύει, ως εκ τούτου, το σχήμα της παρομοίωσης (που τόσο εκτιμούν οι καλοί MCs του εξωτερικού) με πολύ καλό τρόπο και ωραία αποτελέσματα, ενώ στο κομμάτι “Σε Απευθείας Μετάδοση” την παράσταση κλέβει και ο Little Vic από το Long Island. Ωστόσο, δεν γίνεται να μην παρατηρήσω ότι η ερμηνεία δεν ακούγεται τόσο παθιασμένη και το ίδιο αυθόρμητη όσο στα δυο πρώτα albums, και ιδιαίτερα στο ντεμπούτο Ρήση.To κομμάτι “Λες”, με συμμετοχή του Αλέξανδρου Τσιωνά στο refrain, περιέχει ένα πολύ ωραίο sample από το “Φταίμε Και Οι Δυο” του Γιάννη Σπανού, το οποίο έχει ερμηνεύσει σε πρώτη εκτέλεση ο Γιάννης Πάριος, καθώς και η Τάνια Τσανακλίδου αργότερα. Στο κομμάτι αυτό κάποιος μπορεί να αντιληφθεί μια πικρία η οποία μπορεί και να αναφέρεται στον «Nivo», χωρίς ωστόσο να υπάρχει κάποιου είδους έκφραση αχαριστίας ή μίσος - ενδεικτικό της στάσης που κρατιέται στο σύνολο του album. Συνολικά, μια πολύ αξιόλογη κυκλοφορία που… παραλίγο να ήταν ακόμη καλύτερη αν είχε περισσότερα κομμάτια, μεγαλύτερο πάθος και κάτι από το Ρήση.
