Ο Στέλιος Μπικάκης κινείται σε μία λεπτή γραμμή - με επιτυχία μέχρι στιγμής. Από τη μια έχει απαρνηθεί την πανούκλα του σκυλο-φοκλόρ, από την άλλη, έχοντας υπόψη του τη σχετική επιτυχία διαφόρων που φλερτάρουν όψιμα με την κρητική παράδοση, προσπαθεί να παράγει έναν ήχο που θα μπορέσει να τρυπώσει εκτός των κρητικών και σε πιο εθνικά δίκτυα και charts. Χωρίς όμως την αστική πατούρα των διαφόρων προαναφερθέντων. Οι προσθήκες, όχι μόνο των drums αλλά και πνευστών και ακορντεόν, φανερώνουν ενορχηστρωτικά τις παραπάνω προθέσεις, αλλά ειδικότερα τα ακομπανιαρίσματα της ακουστικής κιθάρας και ο εμφανέστατος δρόμος τους μέσα στα τραγούδια κάνουν σαφή τη μη στενή τοπικιστική διάθεση του Κρητών Νόστος. Ήδη στο 3ο τραγούδι του δίσκου με την καθαρόαιμη fusion (!) εισαγωγή από τα κρουστά, και με απόηχους κλαρίνου να διανθίζουν τη - μάλλον αμήχανη (ειδικότερα στο συγκεκριμένο τραγούδι) - φωνή του Μπικάκη, έχουμε καταλάβει ότι η κρητική παράδοση χρησιμοποιείται ως πατούρα και καμβάς για να κεντηθούν πάνω της έντεχνες διακοσμήσεις και περικοκλάδες. Σημειώστε ότι υπάρχει μέχρι και χασαποσέρβικο στο δίσκο, και, ναι, ξέρω ότι ακούγεται σχεδόν γκροτέσκο, αλλά σώζεται απλά και μόνο λόγω του ότι, ακούγοντας, καταλαβαίνεις πως πρόκειται για μια αποτυχημένη απόπειρα (συμβαίνουν και αυτά). Και όχι μία χαβαλετζίδικη και κακώς εννοούμενη παιγνιώδη διάθεση Μπικάκη και υπολοίπων. Στα συν του δίσκου θα πρέπει να προσμετρήσουμε και τη συμπαθέστατη ηχοληψία του Μιχάλη Μαυράκη, που, δουλεύοντας στο δικό του στούντιο και έχοντας την πείρα από δεκάδες ανάλογους δίσκους, κατέγραψε ήχους και φωνές με μια σωστή χρήση χώρου. Η οποία αναπαριστά έξυπνα την αίσθηση της ζωντανής ατμόσφαιρας, χωρίς όμως μεγάλα ανοίγματα στις συχνότητες των μη-κρητικών οργάνων, με αποτέλεσμα ναι μεν το αποτέλεσμα να είναι μετρημένο, αλλά γεμάτο κομπρεσαρίσματα για το βυζαντινό λαούτο ή το βιολί. Έτσι ώστε να μην ακούμε το ευρύ φάσμα των παιξιμάτων τους.Η διασκευή στο τραγούδι του μεγάλου Κρητικού δασκάλου Κώστα Μουντάκη “Τον Καινούργιο Σου Έρωτα” καταγράφεται στα συν (αν όχι ΤΟ συν του δίσκου). Βέβαια ο Μουντάκης, με τα γνωστά μινιμαλιστικά και βροντώδη στοιχεία του, είναι πάντα ένα δύσκολο στοίχημα. Αλλά, στην προκείμενη περίπτωση, ο Μπικάκης - αν και αδυνατεί στιγμές-στιγμές να αποδώσει την αλαζονική πίκρα του ήρωα του τραγουδιού (κρατώντας μόνο το δεύτερο συνθετικό της χαρακτηρολογίας) - εντούτοις πετυχαίνει και την αλήθεια της σύνθεσης να προσεγγίσει, και τον δάσκαλο να τιμήσει δεόντως. Να σημειώσουμε επίσης ότι το χαρακτηριστικό του Μουντάκη - η έντονη ρυθμολογία - τονίζεται μεν από επιτυχημένες κρουστές παρεμβάσεις, αλλά κρίνεται ως ανεπιτυχής η μίξη του κοψίματος στην αρχή του τραγουδιού. Μιας και βάζοντας την κιθάρα πάνω απ’ όλα τα όργανα, ο υπεύθυνος επεξεργασίας δίνει ένα ολωσδιόλου άχρηστο και λοξυγγάτο διπολοκόψιμο, που φαντάζει είτε σαν να σκοντάφτει η μπάντα είτε σα να κόβεται με χάλια τρόπο η λήψη του σήματος.Φτάνοντας στη φωνή του Μπικάκη θα πούμε πράγματα που είναι σίγουρο ότι τα ξέρει και ο ίδιος. Την μεστότητα δεν την έχει αποκτήσει ακόμα στο να αποδώσει τις ευαισθητες χροιές που ενίοτε χρειάζεται να παραδώσει. Τη χροιά και τη δυνατότητα την έχει. Και τη δύναμη στο λαρύγγι κατέχει, γι αυτό και δεν χρειάζεται ούτε κατά διάνοια τις πιο «έντεχνες» περασιές. Η ευαισθησία δεν είχε ποτέ σχέση με χαμηλόφωνες, ναρκισσευόμενες, «ψάχνω τις κάλτσες μου, θεέ μου τι δράμα, είναι τρύπιες, με εγκατέλειψες γι αυτό είναι τρύπιες, είμαι παραμελημένος από εσένα, το θεό και την κοινωνία, ώρα να αναλύσω γι άλλη μια φορά τον εαυτό μου και το δράμα μου» οιμωγές. Η διαφοροποίηση και η αλλαγή προσανατολισμού του Μπικάκη είναι φανερή ακόμα και στο εξώφυλλο του δίσκου, όπου έχουν παρέλθει πια οι εποχές της σκληροπυρηνικής live φωτογραφίας ή της α-λα-ταυτότητας στημένης φωτογράφησης. Αντίθετα, αντικρίζουμε ένα νοσταλγικό βλέμμα του δημιουργού/ερμηνευτή και με διάφορα (μινωικής προέλευσης) ξόμπλια στον περιρρέοντα χώρο. Καλή η προσπάθεια του Στέλιο Μπικάκη και σεβαστή, αλλά ήρθε ο καιρός πιστεύω να σταματήσει να ακούει τις Σειρήνες - το να ακούς βέβαια και να αναλύεις τη συχνοτική διαδρομή και εύρος των τελευταίων μπορεί να αποβεί σπουδαίο μάθημα καριέρας αλλά φτάνει να μην ενδώσεις στο τραγούδι τους παρά μόνο να το έχεις ως γνώση και πείρα. Άντε να δούμε λοιπόν πού θα το σπρώξει/οδηγήσει ο Μπικάκης το σκαρί…
