Ντεμπούτο album για μια μπάντα από την Καβάλα, η οποία εμφανίστηκε στα μέσα του 1997 ως Μια Υπέροχη Μέρα Για Αυτοκτονία και δέκα χρόνια αργότερα έρχεται με το όνομα Crakk και με αρκετές εσωτερικές ανακατατάξεις, προτείνοντάς μας την παρούσα δουλειά. Τι επικοινωνεί όμως το Ανορέξιart στο εν δυνάμει κοινό του;Κατά τη γνώμη μου, τίποτα ενδιαφέρον. Διότι, αρχικά, είναι ένας δίσκος ετεροχρονισμένος, μιας ελληνόφωνης rock σκηνής που δομήθηκε και εξελίχθηκε στο πλαίσιο της δεκαετίας του 1990. Τα χαρακτηριστικά αυτής της σκηνής που επικαλούνται οι Crakk και ο τρόπος που τα χρησιμοποιούν - από τους στίχους και τις μελωδίες μέχρι τα φωνητικά - μόνο ως κλισέ νοούνται πια σήμερα, στο 2008. Πιθανότατα να ευθύνεται το γεγονός ότι αρκετές από τις συνθέσεις του δίσκου προέρχονται από τα πρώτα τους χρόνια, όμως αυτό δεν δικαιολογεί την πρόθεση. Τη στιγμή που οι κύριοι εκπρόσωποι της σκηνής αυτής προσπαθούν να την ξεπεράσουν, να την επεκτείνουν, να επαναπροσδιορίσουν την ελληνική μουσική βγαίνουν καινούργιοι δίσκοι που την αναμασούν. Γιατί; Διότι ούτε για δημιουργική αναβίωση πρόκειται. Τι συμβαίνει; Μελαγχολία ίσως; Δεν μου αρκεί για να εξηγήσω την εύκολη προσέγγιση. Έστω. Ακόμα και αν το κουαρτέτο των Crakk επιμένει σε μια συγκεκριμένη αισθητική, η οποία για μένα δεν έχει νόημα (όχι η επαν-ακρόασή της, αλλά η μουσική της επανάληψη) ας το στηρίξουν προσεχτικότερα. Γιατί, πέρα από το ότι αυτό που κάνουν άλλοι το έχουν κάνει πολύ καλύτερα, υπάρχουν μικροπροβλήματα εμφανή. Ένας γενικότερος κακός συντονισμός στα drums, τα φωνητικά, κάποια αδύναμα μέρη (π.χ. “Σόδομα”). Επίσης, κάτι εκνευριστικό που παρατήρησα στη χρήση των λέξεων. Δεν αρκεί να χρησιμοποιείς λέξεις όπως «γαμήσι» (“Μικρά Τυφλά Κορίτσια”) για να αποδώσεις δύναμη, θυμό ή θάρρος στη μουσική σου. Το θάρρος και το θράσος μιας δημιουργίας είναι κάτι πολύ παραπάνω. Δεν αρκούν τεχνητές προσεγγίσεις για να το προκαλέσεις.Συμπερασματικά, με τόση μουσική γύρω μας, η Ανορέξιart (εννοιολογικά) δεν φαίνεται να είναι η καλύτερη επιλογή...
