Υποδέχθηκα με μάλλον επιφυλακτική διάθεση το παρόν cd. Γιατί δεν σας κρύβω πως τρέφω μια επιφύλαξη απέναντι σε αναγνωρισμένους καλλιτέχνες άλλων μουσικών χώρων, οι οποίοι κάθε Πάσχα θυμούνται την Ορθοδοξία και τους βυζαντινούς ύμνους και καταθέτουν τα δικά τους cd στο όλο κλίμα ευλάβειας, περισυλλογής και εορτής. Κι αυτό όχι γιατί αμφισβητώ (απαραίτητα) τα κίνητρά τους, αλλά γιατί, ως τώρα, πολύ σπάνια κάποιο τέτοιο album έχει καταφέρει να σταθεί ως μια σημαίνουσα καλλιτεχνικά κυκλοφορία - μερική επιτυχία μπορώ π.χ. να πιστώσω μόνο στο Τροπάριο Της Κασσιανής με τη Γλυκερία. Είχα πάντως κάθε καλή διάθεση να πειστώ από την προσέγγιση της Γιώτας Βέη σε ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδας, καθώς η τραγουδίστρια έχει δώσει πολύ αξιόλογα διαπιστευτήρια στον χώρο της παραδοσιακής μουσικής, τόσο με τη συνεργασία της με το Τρίτο Πρόγραμμα στα τέλη της δεκαετίας του 1970, όσο και με τα προσωπικά της albums - κυρίως αυτά της δεκαετίας του 1980. Όμως, η Γιώτα Βέη δεν κατάφερε ούτε να με πείσει για την αναγκαιότητα του να τραγουδήσει - και αυτή - τούτο το υλικό, ούτε και να με κρατήσει προσηλωμένο κατά τη διάρκεια της ακρόασης. Εκτίμησα πολύ τη λιτότητα της προσέγγισής της (ελάχιστα όργανα ακούγονται εδώ κι εκεί, κι αυτά διακριτικότατα) και της αναγνωρίζω πως τραγούδησε με συναίσθημα και με κατάνυξη - με καλύτερη στιγμή της το “Τω Την Άβατον Κυμαινομένην Θάλασσαν”. Αλλά αυτό που, συνολικά, προέκυψε είναι ένα μονότονο, δίχως πνοή album, που από τη μεγάλη του προσήλωση στην κατάνυξη κατέληξε να εγκλωβίζεται εκεί, δίχως να αναδεικνύει τον πολύπλευρο χαρακτήρα του υλικού. Πέρα δηλαδή από τον σεβασμό και την κατανυκτική ατμόσφαιρα, ύμνοι όπως το “Ιδού Ο Νυμφίος Έρχεται”, το “Η Ζωή Εν Τάφω”, το “Σήμερον Κρεμάται Επί Ξύλου”, ακόμα και τα πολύ πιο standard “Αι Γενεαί Πάσαι” και “Χριστός Ανέστη”, διαθέτουν επίσης μια πιο ευρεία γκάμα συναισθηματικών αποχρώσεων. Γκάμα η οποία τα καθιστά διαχρονικά αριστουργήματα και έξω από το εποχιακό και ιδεολογικό πλαίσιο στο οποίο πλάστηκαν, αλλά που εδώ δεν αποδίδεται από τη Γιώτα Βέη. Αντιθέτως μάλιστα, προκύπτει δυστυχώς κουτσουρεμένη και λιγότερο πλούσια από όσο είναι στην πραγματικότητα. Υπό τις παρούσες λοιπόν συνθήκες, νομίζω πως οι ανάγκες επαφής κάποιου με αυτή τη μουσική κληρονομιά θα υπηρετηθούν καλύτερα εάν ανατρέξετε σε μια πιο αμιγώς θρησκευτική έκδοση (υπάρχουν κάποιες καλές στην πασχαλινή αγορά δίσκων), παρά μέσω του εν λόγω album - ανεξαρτήτως της τιμιότητας των προθέσεών του, που διόλου δεν αμφισβητώ.
