O Βασίλης Δημητρίου είναι από εκείνες τις περιπτώσεις των συνθετών που κινούνται σεμνά και ταπεινά (από τότε που η φράση αυτή χρησιμοποιήθηκε από τον πρωθυπουργό έχει αποκτήσει ειρωνική έννοια, εδώ όμως όχι). Δηλαδή, ένας low profile καλλιτέχνης με πλούσιο βιογραφικό και με πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό του. Πραγματικός εργάτης της μουσικής που στο χώρο του χαίρει μεγάλου σεβασμού. Η μουσική που έχει γράψει για τηλεοπτικές σειρές και θεατρικά κατέχουν το μεγαλύτερο μερίδιο του μουσικού του έργου και από 'κει έχουν ξεπηδήσει πολλά τραγούδια, τα οποία όλοι μας έχουμε σιγοτραγουδήσει. Και αυτή η τελευταία του δουλειά έχει να κάνει πάλι με θέατρο, τον χώρο που πραγματικά είναι γι' αυτόν πηγή έμπνευσης και δημιουργίας. Μιλάμε για ανέκδοτο υλικό και μουσικές οι οποίες έντυσαν τις κωμωδίες του Αριστοφάνη, έτσι όπως ανέβηκαν από διάφορους θιάσους από το 1990 και μετά. Αυτός ο μεγάλος όγκος μουσικού έργου κυκλοφορεί τώρα σε δύο διπλά cd. Το πρώτο περιλαμβάνει τις μουσικές για τα έργα Θεσμοφοριάζουσες (1999), Όρνιθες (1994), Εκκλησιάζουσες Ι (1996), Νεφέλες Ι (1994). το «Ι» μη σας παραξενεύει, δεν αναφέρεται στο έργο του Αριστοφάνη αλλά στο έργο του Δημητρίου, ο οποίος έχει επαναπροσδιορίσει τις μουσικές του μελέτες πάνω στο ίδιο έργο. Η πρώτη εκτίμηση πάνω στο άκουσμα των τραγουδιών του εκφράζεται με ένα μειδίαμα του προσώπου, με ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο στα χείλη. Και αυτό, γιατί νιώθεις ότι η όλη του προσέγγιση γύρω από τα κλασικά έργα του Αριστοφάνη, που, θέλουμε δεν θέλουμε, τα έχουμε στο πετσί μας, σού ξυπνά αισθήσεις που θεωρείς ότι είναι πολύ οικείες. Μουσική περιπαιχτική και ενορχηστρώσεις οι οποίες σου επιβεβαιώνουν άλλη μια φορά τη δυναμική του ήχου των φυσικών οργάνων. Να σας ξεχωρίσω εδώ τη μουσική για τις Θεσμοφοριάζουσες - χωρίς καμία πρόσθεση να υποβιβάσω τις μουσικές για τα άλλα έργα - που πριμοδοτείται από τη μετάφραση του Κώστα Γεωργουσόπουλου. Κάπου στο δελτίου τύπου ο ίδιος ο Δημητρίου διατυπώνει την ευχή «τα χορικά και τα τραγούδια του Αριστοφάνη να είναι ένα τραγούδι όπως όλα τα τραγούδια σ’ όλα τα στόματα για κάθε στιγμή της μέρας». Δεν ξέρω αν το καταφέρνει παντού, αλλά σας εξομολογούμαι ότι μερικά από αυτά, ιδιαίτερα αυτά που βωμολοχούν, τα σιγοτραγούδησα πολλές φορές - εκείνο το ''Δόξα Να ’Χει Ο Μπαξές'' ακόμα μου έρχεται στα χείλη. Στις Όρνιθες ψάχνεις να βρεις ομοιότητες ή πεπατημένες πάνω στο κλασικό έργο του Χατζιδάκι, αλλά αυτό που συνειδητοποιείς είναι η κοινή συνισταμένη στην υψηλή αισθητική και των δύο συνθετών. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η ολοκληρωμένη ενασχόληση του Βασίλη Δημητρίου με τις Όρνιθες και τις Εκκλησιάζουσες, μιας και καταπιάνεται ο ίδιος όχι μόνο με τη μουσική και την ενορχήστρωση, αλλά και με την απόδοση των κειμένων. Θα το χαρείτε πραγματικά αυτό το cd ειδικότερα αν είστε από αυτούς που σκύβουν με πολύ ενδιαφέρον πάνω από τις μουσικές αποδόσεις των αρχαίων κωμωδιών του Αριστοφάνη. Και μάλλον θα θελήσετε να προβείτε στην αγορά και του δεύτερου διπλού cd - όσοι από εσάς διστάσατε να κάνετε την κίνηση να τα αγοράσετε και τα δύο μαζί σκεπτόμενοι τότε την πιθανή - μεταξύ μας, μάλλον απίθανη - απογοήτευσή σας από την ακρόαση του πρώτου.
